Afscheid nemen bestaat niet

Na een heerlijke en bijzondere week in Iquitos, zijn we weer verder gegaan met de vakantie. Ondertussen zijn we alweer een week niet meer in Peru, maar vanwege tijdgebrek heb ik in de tussentijd niet nog een blog over Iquitos kunnen posten. Vandaar dit blog, zodat ik jullie een beetje op de hoogte kan brengen van de dagen die ik samen met Irene en mama in Peru heb doorgebracht. Laat ik beginnen waar ik gebleven was.

De eerste echte dag in Iquitos heb ik mama en Irene samen met een kennis van mij uit Iquitos, Leovina, rondgeleid in Iquitos en omstreken. Iets wat je echt niet mag missen in Iquitos is natuurlijk de grote markt Belen(!). Deze markt is gelegen naast de grote krottenwijk van Iquitos. Op de markt wordt werkelijk waar alles verkocht, van vers groente en fruit tot vis en vlees en van alternatieve geneesmiddelen tot een strip van de anticonceptiepil. Het grootste deel van de bevolking van Iquitos komt hier dagelijks zijn boodschappen halen en daarom zijn veel dingen ook in kleine, dagelijkse porties verpakt. Kruiden en sausjes zitten bijvoorbeeld in kleine plastic zakjes en dit is dan genoeg om een avondmaaltijd voor een gezin van te bereiden. Dit levert een gezellig, druk en kleurrijk fenomeen op met overal mensen, vele soorten groenten en fruit, al geslachte dieren en dieren die nog geslacht moeten worden en ga zo maar door. De markt is opgedeeld in segmenten en in elk deel wordt iets anders verkocht. Zo heb je dus het vleesdeel, het kippendeel, het visdeel, het deel met kleren, het deel met tweedehands kleren en schoenen, verzorging etc.. Altijd leuk om te zien en het was erg leuk om de verhalen van Leovina te horen over de verschillende soorten groenten en fruit en het geloof in de alternatieve geneesmiddelen die veelal bestaan uit planten uit de jungle. Mama, Irene en ook ik hebben genoten en ondanks dat je altijd moet opletten op jouw spullen, zijn de mensen altijd alleraardigst en vriendelijk.

Vervolgens zijn we eerst te voet en later per bootje door de krottenwijk Belen (!) gegaan. Dit was voor mij ook weer interessant om te zien, omdat in de tijd dat ik er was het water nog veel hoger stond en er vooral over kleine houten bruggetjes werd gelopen. Nu konden we een heel stuk de wijk in en kon je dus duidelijk zien tot hoe hoog het water dit jaar weer had gestaan. Het is onwerkelijk om je te bedenken dat de huizen van de mensen hier de helft van het jaar soms bijna voor de helft onder water staan. Als het water zich weer terugtrekt, laat het wel heel veel rommel achter en dat was nu duidelijk te zien. Er waren een aantal greppels waar al het afval was gedumpt en daarnaast stonden gewoon weer huizen. Voor mama was het de eerste keer dat ze een krottenwijk van zo dichtbij had gezien en zij was dan ook zeer onder de indruk van alles wat zij zag. Hoewel er altijd krottenwijken zijn die in ergere staten zijn dan deze in Iquitos, besef je je weer heel goed hoe dankbaar je mag zijn om in goed gezin in Nederland te zijn geboren.

Na deze ontmoeting met de krottenwijk, zijn we met een bootje richting een van de oude indianenstammen gegaan; de Bora's. Hoewel het ondertussen niet echt een oude indianenstam is, iedereen heeft namelijk gewoon mobieltjes en loopt in zijn vrije tijd in 'normale' kleren rond, is het toch leuk om te kijken hoe het ooit moet zijn geweest. Als je aankomt laten ze altijd een aantal traditionele dansen zien en wordt je uiteindelijk zelf ook uitgenodigd om mee te doen. Een leuke ervaring en mama heeft dan ook met een brede glimlach en vol overtuiging meegedanst.

Vrijdag hebben we nadat we 's ochtend lekker rustig aan hadden gedaan, de motortaxi gepakt richting Arco Iris om met alle kinderen lekker te gaan afkoelen in het zwembad. Natuurlijk waren de kinderen nog lang niet klaar op de afgesproken tijd, maar dat kon de pret niet bederven. Nadat de kinderen hadden gehoord van hun nana's dat wij ze mee zouden nemen naar het zwembad, kwam het jongste meisje vol trots haar mooie badpak laten zien en anderen kwamen me verlegen vragen of we echt naar het zwembad gingen. Mijn instemmende antwoord had een lading knuffels, kussen en heel veel blije gezichten tot gevolg. Toen iedereen eindelijk klaar was, zijn we met iedereen een van de lokale en zeer volle bussen ingedoken om richting het zwembad te gaan. Daar aangekomen, stapten alle kinderen uitgelaten uit om zo snel en hard mogelijk richting het zwembad te rennen. We hebben de middag heerlijk op en rond het water doorgebracht en het was heerlijke om alle kinderlachjes over het zwembad te horen schallen. De kinderen verbonden nu ook heel gemakkelijk met mama en Irene, omdat ze volledig ontspannen en blij waren. Ik heb in ieder geval een heerlijke middag gehad en ontzettend genoten om weer in het bijzijn van de kinderen te zijn.

Op de terugweg was iedereen voldaan en moe zoals het hoort na een middag spelen en zwemmen. Ik was vooral ook heel gelukkig. Het voelde zo fijn om weer samen met de kinderen te zijn, hun stemmen te horen, hun knuffels te ontvangen en ze te geven, de lieve, blije gezichten te zien en hun handjes vast te houden. Over de kinderen schrijven zorgt al voor een brok in mijn keel en een steen in mijn buik. Na een paar dagen weer samen te hebben doorgebracht, wist ik meteen weer hoeveel ik ze eigenlijk miste. En hoewel de dagen met de kinderen heerlijk waren, had ik zo nog meerdere dagen met ze kunnen doorbrengen. Ik was nog lang niet klaar om alweer afscheid van ze te moeten nemen.

Voordat het tijd was om weer afscheid te nemen van de kinderen, zijn we eerst een paar dagen naar een Jungle Lodge geweest. Laat ik vooropstellen dat hoewel we een heerlijke tijd hebben gehad in de jungle, niks kan opbotsen tegen mijn eerste ervaring in een jungle lodge. Toen Lobke en ik vorig jaar besloten onszelf een lang weekend vakantie te geven, hebben we zo enorm genoten van de omgeving en het feit dat wij dat samen als beste vriendinnen konden doen, dat daar niks tegenop kan. Maar genoeg over een jaar geleden. Dit keer moesten we een redelijk stuk rijden met de auto om vervolgens nog minstens vijf uur op een houten bankje van een boot met een hard loeiende motor te zitten. Toen we uiteindelijk met gebutste billen en bijna doof aankwamen bij de jungle lodge, kan ik niet anders zeggen dan dat het de reis zeker waard was. De lodge waar we heen zijn geweest, is twee jaar geleden gebouwd en dus nog redelijk nieuw. Het was best groot, maar gezellig ingericht met in de huiskamer gezellige bankjes, gekleurde hangmatten en een matras dat aan de houten balken was opgehangen. In onze kamer stonden drie bedjes op ons te wachten met een klamboe en een bijzonder mooi uitzicht op de jungle. Ook werden we hartelijk verwelkomd door de familie die op de lodge past als de eigenaar weg is en ook helpt als er gasten zijn. Luz, de vrouw van het gezin, heeft gedurende de trip heerlijk voor ons gekookt en Louis, haar man, heeft geholpen op de trips die we hadden gemaakt. Naast het gezin had de eigenaar, Manuel, ook nog een kennis uit Iquitos meegenomen, Evans. Evans was hard aan het studeren om gids te worden, alleen was zijn Engels nog niet goed genoeg. Vandaar dat hij ook mee was.

Terwijl de schemering al viel in de jungle, zijn we met twee kano's op pad gegaan. Mama vond het doodeng en zat met samengeknepen billen op het bankje in de kano met Irene en Louis. Ik zat samen met Manuel in de kleine kano en ik was er al snel achter dat Manuel geen man is van de communicatie. Hoewel mama het hartstikke spannend vond, is er verder niks spannends gebeurt en hebben we helaas geen dieren gezien. Wel was het heel mooi om, terwijl het steeds donkerder werd, in de jungle rond te peddelen met onze kano en te luisteren naar alle jungle geluiden.

Vlakbij de Lodge ligt het dorp San Regis en 's avonds zijn we daar heen gelopen om het dorp te bekijken. Het dorp heeft geen elektriciteit behalve dat wat wordt opgewekt door generators in het dorp zelf. 's Avonds is er van 18:00 - 21:00 licht in het dorp doordat de generator van het dorp dan wordt aangezet. Daarna is het donker en gaat meestal iedereen naar bed. Voor een dorp dat zo middenin de jungle ligt, is het best een groot, mooi en verzorgd dorp. Ook zag het er gezellig uit met overal tafels die buiten waren gezet en waar mensen onder het genot van het kaarslicht de nieuwste roddels met elkaar konden bespreken. Na deze lange dag zijn wij eindelijk onder onze klamboe ons bedje ingekropen om door het geluid van alle jungle dieren om ons heen in slaap te worden gezongen.

De volgende dag, zondag, zijn we na tweeëneenhalf uur varen bij een dorpje aangekomen waar we de boot hebben aangelegd. Hier hebben we eerst geluncht terwijl ondertussen het volkslied van Duitsland werd ingezet, omdat de finale van het WK begon. Het was een interessante ervaring om in 'the middel of nowhere' om je heen iedereen rondom TV's te zien staan om de finale van het WK te kijken. Het dorp was ook echt uitgestorven, want de paar huizen die de TV aan hadden staan, stonden helemaal vol met alle mensen die voetbal wilden kijken. Na een rondje te hebben gelopen in het dorp onder de bloedhete zon, zouden we drie uur gaan lopen in de jungle. Uiteindelijk werden deze drie uur 45 minuten en waren we redelijk snel terug bij de boot. Behalve bewegend water van de wegschietende krokodillen, hebben we ook zondag helaas niet veel gezien.

Tot dan toe viel het ons eigenlijk best wel tegen. De gids, Manuel, communiceerde niet tot nauwelijks, waardoor we eigenlijk niet goed wisten wat het plan was. Daarnaast hadden we voor ons gevoel de halve dag in de boot gezeten om uiteindelijk niets te zien en eigenlijk, op die korte wandeling na, niks te hebben gedaan. En hoewel natuurlijk niks op kan tegen de ervaring die ik met Lobke in de Lemon Tree Lodge heb gehad, had ik toch wel verwacht dat ik in ieder geval leuke, bijzondere uitstapjes konden verwachten. Toen we dit aan Manuel vertelde, leek hij toch wel een beetje op zijn teentjes getrapt, maar had hij volgens mij wel de boodschap begrepen. 's Avonds in de Lodge heeft hij namelijk het plan voor de volgende dag uitgelegd en aan ons gevraagd of het allemaal goed was.

De dag erna heeft alles echter wel goed gemaakt. Wat een geweldige dag was dat. Dat kwam helaas niet door Manuel, met wie we alledrie echt geen klik hadden, maar vooral door het enthousiasme van Louis en Evans die eigenlijk meer als onze gidsen voelden dan Manuel. Na een uurtje met de boot kwam we bij het beginpunt van het natuurreservaat Samiria aan. Hier moesten we ons eerst registreren alvorens verder te gaan. In een dorpje in het reservaat hebben we de boot aangelegd en onze mooie rubberlaarzen aangetrokken om een heel stuk te gaan lopen met een lokale gids. Hoewel ik echt helemaal onder de blubber en viezigheid zat, was het echt super om daar te lopen en ondanks dat we geen dieren hadden gezien, hebben we ons alledrie goed vermaakt door met onze laarzen heerlijk in de blubber te soppen terwijl onze gids met zijn manchete voorop ging.

Na een korte lunchpauze in een ander dorpje (waar we overigens ook snel weer wegwilden, omdat het bekend stond om zijn muggen en we dat zeer duidelijk merkten) kwam een andere lokale gids rustig in zijn kanootje aangeroeid om met ons mee te gaan. Vanaf hier zijn we een heel stuk gaan varen om dieren te spotten. Op een gegeven moment zijn we gestopt in een soort baaitje om daar vanaf het strandje naar de enorme hoeveelheid roze en grijze rivierdolfijnen te kijken die in de baai aan het vissen of spelen waren. Het was een geweldige ervaring om daar samen te zitten en de mogelijkheid te hebben om deze magnifieke, bijzondere beesten te zien. Verder hebben we vele mooie vogels gezien, twee schildpadden die met hun neusjes tegen elkaar stonden en ook nog eens elk een vlinder op hun neus hadden, meerdere zwarte en bruin kapucijner aapjes die ons vooral ook aan het bekijken waren, twee luiaards die rustig in de boom hingen. Tot slot vlogen er nog en aantal keren schitterende ara's over terwijl om ons heen de jungle langzaamaan roze kleurde en de lucht veranderde in een schilderij. Terwijl we aan het wachten waren totdat de zon onderging, zijn we op piranha's gaan vissen en zowel Irene als ik hebben allebei een roodbuik piranha gevangen met ons provisorische bamboehengeltje. Toen het uiteindelijk echt pikdonker om ons heen was en de vuurvliegjes en sterren aan het fonkelen waren, zijn we op alligator-zoektocht geweest. De boot werd vergezeld door tientallen visjes die uit het water opsprongen als we met onze zaklamp over het water schenen. Het was een betoverende ervaring om die glinsterende visjes uit het water te zien springen. Daarnaast hebben we ook nog het geluk gehad om twee witte en een zwarte alligator te zien. Als ik het zelf zeg, een meer dan geweldige dag!

De laatste ochtend in de jungle hebben we samen met Louis nog een mooie wandeling gemaakt vlakbij de lodge. Weer hebben we vele mooie dingen mogen zien, waaronder Pietje, de zuidelijke boommiereneter die heel lief naar ons aan het kijken was.

Helaas was het na deze heerlijke dagen in de jungle tijd om afscheid te gaan nemen van de kinderen van Arco Iris. In de motortaxi op weg naar Arco Iris verscheen er een regenboog boven Iquitos. Hoe dichter we bij Arco Iris kwamen, hoe zwaarder de steen in mijn buik werd. Ik had er niet te veel over nagedacht, maar het besef dat ik de kinderen weer moest gaan missen, kwam op dat moment hard binnen. Voordat ik de kinderen weer moest teleurstellen door weg te gaan, kon ik ze eerst nog blij maken met cadeautjes uit Nederland. Een vriendin van mij, Eva Vlaar, had haar oude knuffels aan mij gegeven om aan de kinderen te geven. Het moment dat de tas vol knuffels openging, stonden alle kinderen met grote ogen te kijken en werd er verbaasd 'woooow' geroepen. Alle kinderen waren hartstikke blij met de knuffels, zelfs de jongens en de oudere meiden stonden vol trots met hun knuffel in hun hand. Ik blijf het bijzonder vinden hoe blij ze kunnen zijn met kleine dingen. Naast de knuffels hebben we ze ook nog speelgoed gegeven om het speeluur weer wat interessanter te maken. En toen was het tijd voor afscheid. Ik ben echt een ramp in afscheid nemen en ook dit keer kon ik het weer niet drooghouden. En hoewel iedereen om mij heen me verzekerde van het feit dat de deuren van Arco Iris voor altijd open zullen zijn, liep ik met een zwaar hart het terrein af. Alle kinderen stonden aan de andere kant van de poort te zwaaien en te roepen totdat wij uit het zicht verdwenen waren en de poort weer dichtging.

Gelukkig wist ik toen ook al dat de rest van de vakantie geweldig zou zijn en kon de gedachte daaraan me weer een beetje oppeppen. Dit was helaas niet van lange duur toen op het vliegveld van Iquitos bleek dat Irene Costa Rica niet in mocht, omdat ze haar vaccinatiepaspoort in Enkhuizen vergeten was. Verbijsterd en terneergeslagen hebben we bij de incheckbalie van de vliegtuigmaatschappij gestaan. Uiteindelijk hebben we besloten dan in plaats van via Panama naar Costa Rica te vliegen, maar gewoon op Panama te vliegen en vanaf daaruit dit proberen op te lossen. Vanaf Iquitos hebben we al hulptroepen ingeschakeld om kopies te maken van Irenes vaccinatiepaspoort. Helaas bleek dit niet genoeg te zijn om Costa Rica binnen te komen en even leek het alsof de hele vakantie in het water zou vallen. In het hotel waar we de eerste nacht van de vakantie ook hebben geslapen, hebben we het hoofdkwartier opgezet in onze hotelkamer en zijn we gestart met de operatie 'Red de vakantie'. We zijn de hele nacht opgebleven om samen met de hulptroepen in Nederland een actieplan te bedenken. Na een zenuwslopende en intense nacht bleek uiteindelijk dat het mogelijk was om het vaccinatiepaspoort met de KLM crew naar Panama te krijgen en dus uiteindelijk vrijdagochtend naar Costa Rica te vliegen. Hoewel het echt een rotnacht was en wij alledrie op een gegeven moment met onze handen in ons haar zaten, kan ik er ondertussen ook wel weer een beetje om lachen. Middenin de nacht op die hotelkamer chips en frisdrank als avondeten eten, zo moe worden dat je melig wordt en dus maar de schoenen van medehotelgasten voor een andere kamerdeur gaat zetten en uiteindelijk door de douane in Costa Rica niet eens om dat stomme vaccinatieboekje worden gevraagd, zorgen ook wel weer voor glimlach op mijn gezicht. Bij deze nogmaals bedankt voor het rescueteam in Nederland dat ons heeft geholpen de vakantie te redden.

Bij deze heb ik jullie denk ik genoeg leesmateriaal verschaft en ga ik dit blog afsluiten. Dat moet ik helaas doen met minder goed nieuws. Niemand in Nederland kan het nieuws van het neergestorte vliegtuig in de Oekraïne zijn ontgaan. Meerderen van jullie zullen verhalen hebben over mensen die in het vliegtuig hadden moeten zitten en kennissen, vrienden en familie die helaas ook daadwerkelijk in het vliegtuig zaten. Ons was het nieuws ook niet ontgaan en 's ochtends hebben we nog verbaasd gezegd dat het zo wonderlijk was dat wij niemand kenden. In Costa Rica aangekomen en na een lange autoreis in een sprookjesachtig hotel middenin het groen te zijn aangekomen, werd ons echter het vreselijke nieuws verteld dat de broer van onze tante samen met zijn vrouw ook in het vliegtuig had gezeten. Het contrast tussen het verschrikkelijke nieuws en de plek waar we het kregen, had niet groter kunnen zijn. Het zorgde voor ons allemaal voor een enorme steen in onze maag. We kunnen het nog steeds niet bevatten en leven mee met onze familie. We proberen vanaf de andere kant van de oceaan zo veel mogelijk mee te leven en contact te houden.

Lieve allemaal, wees extra lief voor elkaar, houd elkaar af en toe even stevig vast en let op elkaar.

Heel veel liefs en tot schrijfs,
Eva.