Met een glimlach op mijn gezicht in slaap vallen

Een beetje thuiskomen. Zo voelt het wel. Het voelt zo normaal om hier weer door de straten te lopen, een motortaxi aan te houden en af te dingen over de prijs, over de drukke weg vol motortaxi’s richting het modderige en hobbelige paadje naar Arco Iris te rijden om daar voor de grote toegangspoort naar Arco Iris uit te stappen en naar binnen te lopen.

Dinsdag op Schiphol had ik nog echt niet het idee dat we op vakantie gingen. Normaliter heb ik altijd van die vakantiekriebels. Je kent het wel, het voelt een beetje alsof je verliefd bent en je klaar aan het maken bent voor het afspraakje. Dat miste dinsdagochtend echter nog bij mij. In Panama City aangekomen, hebben we even heerlijk kunnen uitrusten van de lange reis. De muggen hebben mij ook meteen verwelkomd door mij helemaal lek te prikken, heel fijn.

Vanochtend begon het pas echt voor mij. De koffers weer ingepakt, ontbeten en weer met het busje terug naar het vliegveld. Nu waren de vakantiekriebels er wel. En misschien hebben vakantiekriebels ook wel een beetje te maken met verliefd zijn, want verliefd op dit land ben ik zeker. Dat voelde ik meteen weer de seconde dat ik vanuit het vliegtuig het overweldigende, mooie en groene landschap bekeek: aan dit land heb ik mijn hart verloren. Het voelt heerlijk om hier rond te lopen, in de motortaxi te rijden met de wind in mijn gezicht en het Spaans weer om me heen te horen. Ik moet wel weer mijn Spaans ophalen, maar langzaam maar zeker gaan de luikjes weer open en komt het weer naar boven drijven, gelukkig maar!

Nadat we vanmiddag even over de boulevard hebben gelopen en hebben uitgekeken over de mooie rivier de Amazone, zijn we in de motortaxi gestapt op weg naar Arco Iris. Ook de motortaxi aanhouden ging als vanzelfsprekend en de chauffeur wist zowaar waar ik heen wilde, wat ook lang niet altijd het geval was en zelfs de prijs was redelijk. Ik vond het wel heel spannend om weer terug te gaan en had geen idee wat ik moest verwachten. Was het erg veranderd? Vinden de kinderen me nog wel leuk? Herkennen ze me überhaupt nog? Wilden ze wel nog steeds met me knuffelen? Daar aangekomen stond de poort open en zagen een aantal kinderen mij toen ik daar naar binnen liep. Vanaf dat moment was ik thuis en viel alle spanning van mij af. In tegenstelling tot de kinderen die juist allemaal bovenop op mij doken en overal waren. Tia Patty, de directrice, had ze niet verteld dat ik zou komen, dus het was voor de kinderen een complete verrassing en dat kon je merken. Het voelde zo goed om iedereen weer te knuffelen en iedereen was hartstikke blij. Dat we na een dik uurtje alweer weg gingen, vonden ze dan ook echt niet leuk. En ik moet heel eerlijk bekennen dat ik dat zelf ook echt geen straf vond, want zij waren niet de enige die het niet leuk vonden dat ik weer weg ging. Ik heb ze echter beloofd om of morgen en sowieso vrijdag nog even terug te komen. Wat de kinderen nog niet weten is dat wij ze vrijdag met z’n allen mee gaan nemen naar het zwembad om daar een lekkere, verkoelende en gezellige middag te gaan beleven. Ik heb er heel veel zin in en weet ook dat de kinderen er altijd veel plezier aan beleven.

Ik heb een lange paar dagen achter de rug, dus ik ga nu lekker slapen. Ik weet zeker dat ik met een glimlach op mijn gezicht in slaap val, want ik kan maar niet ophouden met lachen en blij en dankbaar zijn dat ik hier weer mag zijn. Ik zal jullie proberen een beetje op de hoogte te houden van ons doen en laten hier door af en toe een blog te plaatsen. Verder ga ik vooral proberen intens te genieten en mama en Irene te laten zien waarom ik zo van Iquitos houd. Tot snel weer!

Liefs,
Eva.