De Paashaas, Harry Potter en Indiana Jones

Zittend aan mijn veel te kleine bureau in mijn kamertje in Iquitos schrijf ik jullie maar weer eens blog. Ik heb net lekker mijn stroopwafel, die uit Nederland overgevlogen is, boven mijn hete kopje ECCO gehangen. (ECCO is de hopjesthee waar ik het in één van mijn eerdere blogs over heb gehad.) Op mijn bureau, die naast computertafel ook als kaptafel, schrijftafel, leestafel en dumpplek voor spullen fungeert, is er haast geen plek meer over voor mijn kleine computertje. Rondkijkend in mijn kamertje voel ik me thuis. Het is mijn kamertje, mijn eigen plekje, ondanks dat het niet perfect is. Ja, mijn gordijn laat al het licht door en werkt dus totaal niet, mijn spiegel is gebroken en vies waardoor je niet veel in kunt zien en alle kleren die te lang in de kast liggen, gaan stinken naar verrot hout. Toch is het mijn toevluchtsoord. Links van mijn deur hangen alle kaartjes die ik hier gekregen heb en aan de binnenkant van mijn deur heb ik de briefjes met alle Spaanse woorden die ik nog moet leren, geplakt. Verder hangen mijn posters gezellig aan de muur, hoewel sommige het leuk vinden om er elke keer weer af te vallen, en heb ik er verder een gezellige, rommelige boel van gemaakt. Dat ik over vijf weken alweer moet gaan inpakken en mijn kamer moet gaan ontdoen van al mijn verzamelde spulletjes, wil ik niet aan denken. Sinds we over de helft van de reis zijn, lijkt de tijd opeens een “duikvlucht” te hebben gemaakt. Opeens is het niet nog twee maanden hier met de kinderen, maar nog maar een kleine anderhalve maand. Ik hoop dat als ik hier over vijf weken wegga, de kinderen hier wel iets heb kunnen bijbrengen. Soms voel ik me rot over het feit dat ik nu zo’n hechte band krijg met de kinderen en ze daarna weer alleen achterlaat. We hadden het er laatst over met een vriend van ons die al langer in dit soort situaties gewerkt heeft. Hij heeft ooit aan de opgegroeide kinderen gevraagd of ze liever wel de relaties hadden gehad, maar ook de pijn van het vaarwel, of liever helemaal niks. Iedereen heeft toen geantwoord dat ze liever afscheid moesten nemen van iemand, dan dat er niemand was gekomen. Ik hoop dat het in mijn geval hetzelfde zal zijn. Zoals die vriend ook zei, geeft iedere vrijwilliger wel weer extra aandacht aan een ander kind dan de vrijwilliger daarvoor en een beetje extra aandacht kan voor deze kinderen een wereld van verschil maken. Maar genoeg gebazel over afscheid, ik heb nog vijf hele weken met de kinderen hier en ik moet eerst eens gaan opschrijven wat er de afgelopen weken weer is gebeurd!

Laat ik eerst maar beginnen bij Pasen in Iquitos. Aangezien Pasen in Iquitos niet groot gevierd wordt en eieren al helemaal niks te maken hebben met Pasen, had Patty ons gevraagd om een “Paasprogramma” te bedenken voor de kinderen. Natuurlijk hoort bij onze manier van Pasen vieren het beschilderen en verstoppen van eieren. Dus nadat op donderdagochtend de nieuwe gasfles eindelijk was aangesloten en de eieren dus gekookt konden worden, konden we, later dan verwacht, beginnen aan het beschilderen van de eieren. Punctualiteit is sowieso iets wat je hier niet tegenkomt. Naast allerlei kleuren verf hadden we ook allerlei kleuren glitters waarmee de kinderen de eieren konden beschilderen. Ik heb heel wat geconcentreerde koppies gezien tijdens het schilderen en iedereen heeft het naar zijn zin gehad. Na afloop hadden we twee dozen vol met in totaal vijftig eieren die je tegemoet kwamen glinsteren. Ik heb wel geleerd dat ik in de toekomst nooit meer eieren ga beschilderen met glitters, want naast dat de kinderen van top tot teen onder zaten, is ook het schillen en eten van een met glitters bedekt ei nogal lastig. Na het schilderen zijn de kleintjes lekker blijven knutselen en verven en zijn we met de groten de keuken ingetrokken om koekjes te bakken. Op één of andere manier is bakken hier altijd weer een gok. Zo wordt het deeg hier meestal nogal slap en hebben we ook geen idee op welke temperatuur de oven staat, omdat er gewoon een vlam is die je hoger of lager zet. Toch zijn tot nu toe alle baksel nog gelukt, zo ook de koekjes, en de kinderen vonden het ook heerlijk om lekker vormpjes te kneden en hun handen vies te maken.

Na de lunch kon de door ons uitgezette speurtocht beginnen. Tenminste, dat dachten we. Het bleek eerst nog een hele moeite om de Tia’s uit te leggen (in het Spaans) wat een speurtocht is en hoe dat werkt. Geloof me, de Tia’s zijn schatten hoor, maar af en toe kunnen ze net kleine kinderen zijn als je ze iets uit probeert te leggen. Uiteindelijk dachten we dat ze het redelijk begrepen en konden we beginnen. We hadden allerlei spellen uitgezet, waaronder eieren lopen, zaklopen, verspringen, een waterspel en nog wat puzzels. Verder hadden we een aantal vragen over Pasen en natuurlijk de aanwijzingen om van vraag naar vraag te komen. De kinderen waren als een gek over het terrein aan het rennen en ik moest zelf moeite doen om mijn groepje bij te houden. Het was leuk om te zien hoe iets waar wij best veel tijd in hadden gestopt, goed uitpakte en dat de kinderen aan het genieten waren.

De dag erna zijn we, terwijl de kinderen een film zaten te kijken, de vijftig eieren gaan verstoppen. Na thuis een aantal keer in de zomer een paasei in de tuin te hebben gevonden en een vader die dan altijd was vergeten waar hij dat laatste ei verstopt had, leek het me verstandig om toch maar op te schrijven waar we de eieren verstopt hadden. Ik kan me helemaal voorstellen hoe het als ouder geweldig is om de eieren te verstoppen voor de kleintjes en alle goede verstopplekjes te vinden. De kinderen waren echter razendsnel met het zoeken en vinden van de eieren en binnen een half uur waren alle vijftig eieren dan ook al gevonden. Alle kinderen waren over het terrein aan het rennen en bomen en bosjes door elkaar aan het schudden om een ei te vinden. Zo leuk om te zien! Dit was het laatste deel van ons paasprogramma en daarna zijn de kinderen voor Pasen naar hun familie gegaan.

De dag erna hebben wij onszelf een dagje uit gegund. Eerst zijn we met de boot naar een soort minidierentuin geweest. De apen lopen hier echter los en de seconde dat Lobke van boord stapte klom er bijna meteen een aap op haar hoofd. Het niet leuke voor Lobke, maar het hilarische voor de toeschouwers, was dat de aap echter niet meer los wilde laten. Hij had zijn armen om Lobkes hoofd heen geslagen en zat met zijn buik tegen Lobkes hoofd geplakt. Toen anderen hem van Lobkes hoofd probeerden te halen, hield de aap zich stevig vast wat er, ondanks dat het voor Lobke een beetje pijnlijk was, echt heel grappig uitzag. Verder hadden ze hier nog andere dieren zoals luiaards, schildpadden en een anaconda. Aan de ene kant vind ik het best leuk om die dieren te zijn, maar de hokjes zijn zo klein en die beesten horen gewoon niet elke dag door mensen opgepakt te worden. Dat zie je zo veel hier en ik begrijp dat gewoon niet. Nadien zijn we naar de Bora tribe geweest. Dit is een oude indianenstam. Het stomme is alleen dat het zo commercieel is geworden. De enige reden waarom die mensen nog leven op de manier waarop ze dat doen, is omdat ze hiermee toeristen trekken en dus geld verdienen. Het is dan ook totaal niet meer authentiek en hoewel ik het dan best leuk vind om te zien, besef je je aan de andere kant maar al te goed dat het eigenlijk een toneelstukje is dat wordt opgevoerd.

Natuurlijk kunnen wij als jonge meiden Iquitos niet verlaten zonder het uitgaansleven hier te hebben uitgeprobeerd. Na het eerste deel van de avond heerlijk relaxed op de boulevard te hebben doorgebracht, waren we klaar voor wat meer actie en zijn we naar de, volgens mij enige, discotheek in Iquitos gegaan. Het zag er allemaal nog best modern uit en de wc was één van de mooiste die ik sinds Lima heb gezien, wat ook niet een wonder is aangezien de wc in Iquitos niet geweldig is. Het was een interessante avond en we hebben eens meer bevestigd gekregen dat het merendeel van de Peruaanse mannen echt totaal niet knap is en vooral ook heel klein. We hebben wel ontzettend gelachen en zijn alle drie heel wat keren ten dans gevraagd zoals dat hier gaat in Zuid-Amerika. De muziek was een leuke afwisseling van salsa met de moderne muziek en we hebben een erg leuke avond gehad. Na onze nachtelijke feestpartij hebben we lekker uitgeslapen en dachten we onszelf zondagochtend eens lekker op een paasontbijtje te trakteren. Helaas, dat hadden we verkeerd gedacht. De koelkast en eigenlijk de hele voorraad zit achter een deur die op slot gaat in het weekend en waarvan alleen de kok en één van de tia’s de sleutel heeft. We moesten het dus doen met een standaard ontbijtje van een broodje met hem hoewel we nog wel geprobeerd hebben om onze broodjes een beetje te roosteren in de pan. Verder hebben wij hier een hele rustige Pasen gehad. Ondanks dat wij geen lekker ontbijt hadden zoals iedereen in Nederland, hadden wij wel heerlijk de zon en dus hebben wij de halve dag heerlijk in de zon gelegen en gerelaxt.

Op Arco Iris is er verder niet veel bijzonders geweest. We hebben de “parrillada” gehad, waarbij alle kippen van Arco Iris gegrild werden, nadat ze eerst vermoord waren natuurlijk, en daarna verkocht werden als lunch. We zijn de hele dag druk bezig geweest met het klaarmaken van sla, schillen en snijden van aardappelen en het maken van het typisch Peruaanse sausje dat erbij hoort en ook erg lekker is. Het was een “big happening” die eindigde in een erg gezellige avond met het personeel waarbij natuurlijk werd gedanst en bier werd gedronken. Wel hoefde ik de dagen erna geen kip meer te zien of te eten. We hebben namelijk de hele dag en ook nog als ontbijt en avondeten de dag erna, die gegrilde kip gegeten. Ook zijn we vanaf volgende week bibliothecaressen van onze immens grote bibliotheek die wel uit één boekenkast bestaat. Het idee is dat één dag per week op een bepaald moment de kinderen van één modulo hun boeken komen wisselen. Op deze manier hopen we dat de kinderen wat meer gestimuleerd zullen worden om te gaan lezen. Juist omdat vooral de kleinsten zo slecht kunnen lezen en schrijven. Dit is helaas te danken aan het verschrikkelijke educatiesysteem in Peru waar ik me ondertussen al veel te vaak boos over heb gemaakt. Daarnaast gaan we via een puntensysteem goed gedrag stimuleren. Het plan is dat wij elke week punten uitdelen aan de kinderen die deze week herhaaldelijk goed gedrag hebben vertoond. Wij gaan dus bijvoorbeeld punten geven aan kinderen die veel boeken lezen en ook nieuwe boeken proberen. Ook zijn we begonnen met de kinderen leren over de magische woorden “alsjeblieft” en “dankjewel”. Het is hier heel normaal om in de gebiedende wijs te praten. In het Nederlands zou je dan zeggen: “Kun je mij de pen geven?” waar hier wordt gezegd: “Geef mij die pen.”. Alhoewel dit niet boos bedoeld is, proberen wij ze nu te leren om hierbij het woord alsjeblieft te gebruiken. Een aantal van de kinderen hebben het al goed door en het is leuk om te zien hoe zij de andere kinderen, en soms ook ons, er aan herinneren om de “magische woorden” te gebruiken. Naast dat wij de kinderen punten geven, geven aan de Tia’s, de kokkin, de tuinman en de directrice zowel de kinderen als de modulo’s punten. Zo wordt er gelet op hoe schoon de modulo is of de kinderen goed meehelpen in de keuken en of de kleren van de kinderen goed schoon zijn. Aan het eind van de week worden alle punten opgenoemd en uitgedeeld aan de desbetreffende kinderen en modulo. Het wordt dus een soort Harry Potter alleen in plaats van aan de verschillende afdelingen punten te geven, worden er hier punten gegeven aan de verschillende modulo’s. De modulo met de meeste punten is de modulo van de week. Ook wordt er een modulo en een kind van de maand gekozen aan de hand van het meeste aantal punten. De modulo van de maand krijgt een klein geldbedrag om iets leuks te doen met de kinderen en de kinderen (in elke leeftijdscategorie één) mogen met een foto in de vitrine hangen. Het systeem is bedoeld om het goede gedrag van de kinderen te belonen en andere kinderen te stimuleren om hetzelfde goede gedrag te gaan vertonen. Ik ben benieuwd hoe het uit zal pakken, maar ik vind het initiatief goed bedacht.

Hoe leuk het ook is op Arco Iris, hadden Lobke en ik onszelf even op een korte vakantie getrakteerd waar we ook echt aan toe waren. We hebben vier heerlijke dagen in de Lemon Tree Lodge in de jungle doorgebracht. Op donderdagochtend werden we voor de verandering eens te vroeg opgehaald en zijn we met de boot naar de lodge gegaan. Onderweg begon onze gids al van alles te vertellen. Onze gids was echt geweldig. Hij komt zelf oorspronkelijk uit Iquitos, heeft ook een tijd in Belèn (krottenwijk) lesgegeven, maar heeft ook heel veel gereisd. Hierdoor kijkt hij heel kritisch tegen de gewoonten van de Iquitenen aan en ook het Peruaanse schoolsysteem en we hebben in die vier dagen vele interessante gesprekken met hem gevoerd. Daarnaast weet hij zo veel over alle vogels, dieren en planten van de jungle en maakt hij je ook heel bewust over hoe menselijke activiteiten de jungle negatief beïnvloeden. Na een heerlijk boottripje kwamen we uiteindelijk in de lodge aan. We waren beiden meteen verliefd. Er lag een aangebroken puzzel op tafel en Joanne, de eigenares, kwam meteen aanlopen met een kan verse limonade. Zoals Lobke het zei: “Het was net alsof ik bij mijn oma thuiskwam.” Joanne is dan ook een schat van een mens waar je meteen sympathie voor hebt. Ze is een Amerikaanse vrouw die nu al enkele jaren in haar eentje in deze lodge in de jungle woont. Ze heeft twee papagaaien waar ze helemaal gek op is. Ze lijkt net zo’n kattenvrouwtje, maar dan in de jungle zonder katten. Ze had ook het boek “Papagaaien voor dummies” op tagel liggen. We hebben zo gelachen over haar hele gesprekken met de grote, rode macaw die Lola heet. Zo is Joanne ervan overtuigd dat Lola een vrouwtje is (dit kun je bij deze beesten namelijk alleen bepalen via een DNA-test), omdat ze altijd zo veel kletst en altijd de kamers in wilt lopen om in andermans spullen te neuzen.

Meteen nadat we aan waren gekomen en wat limonade hadden gedronken, zijn we met de (lekke) kano op pad gegaan. Eerst werd de buurjongen, Jair, opgehaald om onze gids, Jorge, te helpen. Zij hebben ons door de jungle heen gepeddeld. Het was zo rustgevend. Alleen het geluid van een kano die door het water heen glijdt, peddels die op het water neerkomen en het getjilp van vogels. Die eerste ochtend hebben we al meteen heel wat vogels gespot en ook al wat aapjes gezien. Na een heerlijke lunch, zijn we ’s middags op zoek gegaan naar roze dolfijnen in de Amazonerivier. We hadden geluk, want na even wachten bleek er al een hele groep te zitten. Al snel hadden we door dat het maken van foto’s van deze magnifieke beesten geen zin heeft, omdat ze veel te snel weer onder water zijn. Daarom hebben we maar genoten van het uitzicht en er is zelfs een enkele dolfijn een stuk uit het water gesprongen wat zelden gebeurt, maar zo mooi is om te zien! Eigenlijk zijn het hele rare beesten met een lange, puntige snuit, een bolle kop, eigenlijk bijna geen rugvin en kleine vinnen. Verder is een groot deel niet helemaal roze; ze namelijk worden pas roze tijdens hun adolescentie. Toch blijven het bijzonder beesten om te zien. Na nog ergens anders in een meertje dolfijnen te zijn tegengekomen en hiermee te hebben gespeeld door heel hard met de boot rondjes te varen, zijn we voor de regen gevlucht en weer richting de Lodge gegaan. Er is bij de Lodge geen licht en dus hebben we gegeten bij een olielamp die die typische geur door de kamer verspreide. Verder was het stil. Ik zal jullie even een kort stukje uit mijn dagboek laten lezen om jullie een beetje een idee proberen te geven in wat voor sfeer wij zaten.
“Het is hier zo stil. Aan de andere kant zijn er weer zo veel geluiden. Natuurlijk hoor je de krekels monotoon. Soms komt er een krekel iets luider en hoger bovenuit. Verder hoor je af en toe het water kabbelen als er weer iets zich door het water beweegt. Het geroep van een uil tussendoor, geritsel van wat gras en takjes en dat is het. Het is zo rustig en rustgevend.”

De eerste ochtend zijn we meteen goed van start gegaan met een slang in het dak van onze kamer. De kamer bestond uit simpele houten muren en tussen deze muren is als plafond gaas gespannen waarboven weer het met palmbladeren bedekte dak zit. Na al wat geritsel te hebben gehoord, vloog er opeens een kikker vanaf het dak op Lobke af. Als je daar op je bed zit, vergeet je alleen dat er nog een gaas tussen zit. Lobke slaakte dus een gil, waarna de kikker rustig op het gaas bleef zitten. Na even goed te hebben gekeken, bleek de kikker te zijn ontsnapt aan de kaken van een slang die boven ons hoofd aan het dak bungelde. Na zelf de slang goed bekeken te hebben, hebben we het Jorge verteld die meteen enthousiast was om de slang te vangen om even te kijken wat voor slang het was. Terwijl hij als een ballerina over de houten balken van ons dak bewoog om de slang te vangen, hield de slang het voor gezien en klom door het dak naar de boom naast onze kamer. Na enige moeite te hebben gedaan, was de slang gevangen en bleek hij nog een dikke twee meter te zijn. Jorge heeft hem verderop op het terrein weer vrijgelaten om daar andere kikkers te kunnen vangen.

Na dit leuke begin van de ochtend, zijn we op een van de weinige droge delen van de jungle op dit moment, een flink stuk door de jungle gaan lopen. Ondanks dat het vochtig was en de deet die we wel tien keer hebben opgesmeerd niet leek te helpen tegen de muggen, was het een geweldige ervaring. Met onze Indiana Jones (lees gids) voorop met een groot hakmes en onze rubber laarzen aan, zijn we de jungle doorgebanjerd. Jorge weet zo veel over planten die als medicijnen gebruikt kunnen worden en ook over allerlei planten die hulp zouden kunnen bieden bij het overleven in de jungle. Elke keer als hij weer iets zag waar hij kennis over had, stopte hij om het ons ook te leren. Hoewel ik de tientallen namen van de planten vergeten ben, was het wel boeiend om hem er over te horen vertellen. Helaas hebben we niet heel veel beesten kunnen zien naast een aantal vlinders, vogels en apen, omdat er in dit gebied helaas ook veel gejaagd wordt. Toch vond ik het super en heb ik heerlijk met mijn met modder besmeurde baggy broek, rubber laarzen, haar in een halve staart, mijn wandelstok en met zweet bedekte hoofd door de jungle gelopen. Ik zal er niet heel charmant hebben uitgezien, maar ik heb er des te meer van genoten. Het was zo bijzonder om daar in die dichtgepakte jungle te lopen met zo veel hoge bomen en groen om je heen. Dat terwijl het verder weer eens doodstil is op de geluiden van een aantal dieren, mijn laarzen die vastzogen in de blubber en het geluid van een mes dat door planten snijdt na.
De tweede middag hebben we de Yagua stam bezocht. Deze stam is iets minder commercieel dan de Bora stam, maar het blijft een toneelstukje. Wel heb ik met de blaaspijp geblazen waarmee zij vroeger hun dieren vingen en heb ik daarbij het houten mannetje dat als schietschijf fungeerde gecastreerd. Het is jammer dat doordat er zo veel toeristen komen en deze allemaal maar geld geven, deze mensen ondertussen hebben geleerd dat blank betekent dat je rijk bent. Dit is sowieso een fenomeen waar we met veel Peruanen tegen aan lopen. Juist door geld te blijven geven, houd je dit imago van de rijke toeristen in stand, terwijl deze mensen zich prima zelf kunnen onderhouden. Verder hebben we weer lekker in de kano rond gepeddeld door de jungle. Toen ik weer een aantal stappen aan land zette, was ik helemaal mijn evenwicht kwijt, omdat mijn hoofd nog steeds heen en weer aan het wiegen was van die kano.
De derde dag zijn we ’s ochtends gaan vissen op piranha’s. Ik had van mezelf nooit verwacht dat ik dit zou zeggen, maar het is eigenlijk best wel leuk. Gezellig in de kano met je bamboehengeltje met kippenvet eraan in het water en dan terwijl je rustig wat praat, wachten tot je een rukje aan je hengeltje voelt. Helaas, helaas, hebben wij geen piranha gevangen, Jorge natuurlijk wel daar is hij immers gids voor. Wel heeft Lobke een katvisje gevangen en ik een sardien. ’s Middags zijn we door de dichte jungle naar de “Tree of Life” gevaren. Dit is de oudste en grootste boom in de buurt van de lodge en hij is echt schitterend. Hij reikt zo hoog en is zo breed. De wortels lijken bijna muren van hout. Hier hebben we ook nog even aan de lianen geslingerd voordat we op weg gingen om de zonsondergang te bekijken. Daar heb ik jullie trouwens nog helemaal niet over verteld. De luchten hier zijn breathtaking, verbazingwekkend mooi. Vooral rond het eind van de middag als de zon langzaam begint onder te gaan, maar ook gewoon in de ochtend heeft de hemel soms zo veel verschillende kleuren blauw. Van zacht baby blauw tot felblauw met allerlei verschillende vormen wolken daar weer voor. Als de zon ondergaat veranderd de hemel in een regenboog van kleuren van goudgeel, diepblauw tot helder roze. Het is werkelijk waar schitterend om te zien en ik kan er maar geen genoeg van krijgen.
De laatste dag in de lodge hebben we in de ochtend nog rondgevaren en onze eerste en enige wilde luiaard gezien. Verder hebben we heerlijk rondgevaren, hoewel het flink aan het regenen was. Wij rasechte Hollanders hebben gewoon (voor het eerst) onze mooie, rode, matchende regenjassen aangetrokken en ons verder niks aangetrokken van de regen. Na nog een heerlijke laatste lunch, hebben wij met pijn in ons hart zowel Joanne, de Lodge als de omgeving achter ons gelaten. Op de terugweg was het zelfs zo erg dat er donkergrijze wolken boven de grijze stad van Iquitos hingen en dat overal daar links en rechts van het groen was en de lucht ook minder donker. Toch moesten we echt terug, maar ik zou alleen al voor een paar dagen in de jungle weer terugkomen naar Iquitos. Door in die jungle te zijn en omringd te zijn door zo’n onwijs mooie omgeving, ben ik me maar weer eens bewust hoe blij en dankbaar ik moet zijn voor deze geweldige ervaringen die ik nu hier op doe. De herinneringen die ik nu maak, zowel aan de lodge als aan mijn tijd in Iquitos, neemt nooit iemand meer van me af.

Naast de andere activiteiten op Arco Iris is sinds vijftien april dan ook eindelijk het schoolproject van start gegaan. In de middagen waren wij al bezig met het helpen van de kinderen van Arco Iris met hun huiswerk. Nu zijn er echter zowel in de ochtend als de middag drie extra leraressen die zowel kinderen van Arco Iris als kinderen van buiten Arco Iris lesgeven. Ten eerste ben ik heel blij met de leraressen, omdat zij op een geweldige, vrij Nederlandse, manier lesgeven. Vooral met het verschrikkelijk educatiesysteem in Peru is het fijn en verfrissend om een lerares zo goed te zien lesgeven. In de ochtenden helpen we de leraressen met de kinderen van groep drie en vier. Ik vind het ontzettend leuk om te doen, nog meer dan ik verwacht had. Het is zo grappig om met een kind bezig te zijn om te leren schrijven, tellen of lezen, omdat ik het zelf altijd als iets normaals beschouwd heb en daarin helemaal vergeet dat ik ook ooit niet wist hoe het moest. Het is heerlijk om met die kinderen bezig te zijn en te merken dat jouw extra aandacht uiteindelijk ook iets oplevert.

De ouders van Lobke zijn sinds vorige week ook in Peru. De 21e hebben wij ze in de stromende regen, na eerste de mototaxi uit de modder te hebben geduwd, opgehaald bij het vliegveld. Nadat we ons gezamenlijk op de achterbank van de auto hadden gepropt en naar het hotel waren gereden, hebben Lobke en ik ons lopen vergapen aan de luxe voor het hotel. Wij hebben bijna gillend door de hotelkamer met mooie hoge plafonds, een bed dat twee meter lang was in plaats van 1,80 wat eigenlijk net te kort is en vooral de badkamer was voor ons helemaal het einde. We hebben meteen even met onze armen en benen het warme water gevoeld dat daar uit de kraan kwam, omdat we na drie maanden bijna waren vergeten hoe lekker dat voelde. Diezelfde avond hebben we Leo en Caroline nog meegenomen over het hobbelpad naar Arco Iris. Caroline en ik liepen echter enige vertraging op doordat de ketting van onze mototaxi eraf ging en de mototaxi dus even op zijn kop moest worden gezet. De kinderen zijn zo nieuwsgierig en willen van alles weten en hebben Leo en Caroline dan ook overladen met vragen. Er zijn zelfs nog Sinterklaasliedjes gezongen en ze wilden allemaal met Leo op de foto. Kortom een geslaagde eerste avond in Iquitos.
De dag erna, na een overheerlijk ontbijt in het hotel van Caroline en Leo, hadden we met de gids van de Lemon Tree Lodge geregeld dat hij ons mee zou nemen over de Belènmarkt en ook door de wijk. Het was, hoewel Lobke en ik al eerder waren geweest, heel interessant en boeiend en Jorge(gids) weet ook allerlei dingen over hoe alle soorten fruit, groente en planten gebruikt worden. Nadat Caroline en Leo zich hadden vergaapt aan de enorme hoeveelheid verschillende, voor hun totaal nieuwe, vruchten en groenten en ook een suri(meelworm) hadden gegeten, zijn we met een bootje door de wijk Belèn gegaan. Belèn is één van de armste wijken van Iquitos en ongeveer veertig procent van de populatie woont hier. Gedurende een groot deel van het jaar staat deze wijk grotendeels onder water en daarom zijn alle huizen ook op palen gebouwd. Dit is echter soms niet genoeg om de mensen te beschermen tegen het water, omdat het water, waarschijnlijk door milieuveranderingen, elk jaar weer hoger komt. Alhoewel ik al een aantal keer dit soort armoede en dit soort leefomstandigheden heb gezien, blijf ik me verbazen dat mensen met hele families en dieren op een paar vochtige, houten vierkante meters kunnen wonen. Als het water hoog staat, moeten de mensen die hier wonen voor elk klein dingetje de boot pakken. Wel zijn er ook drijvende supermarkten en restaurants. Dit houdt in dat er in een bootje dat rondvaart een aantal spullen liggen die verkocht worden of pannen met eten. Mensen kunnen dit bootje aanhouden en kopen wat ze nodig hebben. Eigenlijk een hele slimme oplossing.
Aangezien we er toch al een productieve, leuke dag van aan het maken waren, zijn we ook naar de “butterfly farm” geweest. Dit is zowel een opvangcentrum voor dieren die door de ecologische politie worden binnengebracht als een vlindertuin. Het hypocriete is alleen dat de dieren die door de ecologische politie worden binnengebracht, ook al zouden de dieren er wel klaar voor zijn, eigenlijk niet mogen worden vrijgelaten. Hier zijn ontzettend veel papieren en ook weer geld voor nodig, terwijl het wel het beste voor de beesten zou zijn. Dit is maar weer eens een voorbeeld van de verschrikkelijk onlogische wet van Peru. Na een heerlijke lunch zijn we het zwembad ingedoken ook al regende het, we zijn immers wel nog steeds echte Hollanders. Hierna konden we een verrukkelijke warme douche nemen die erg gewaardeerd werd door zowel mij als Lobke. Verder hebben we het rustig aan gedaan. Zondag hebben we een beetje door Iquitos gestruind en lekker ontspannen een boekje gelezen in het hotel. Maandag zijn wij weer door gegaan met onze bezigheden op Arco Iris en zijn Caroline en Leo voor een aantal dagen de jungle in getrokken.

Eigenlijk heb ik verder niet veel bijzonders te vertellen en ik denk dat ik mijn verhaal ondertussen wel weer lang genoeg heb gemaakt. Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin en zoals ik ook mijn blog begon; dit is ook mijn thuis geworden. Over vijf weken hier weggaan lijkt op het moment nog onmogelijk en er is nog zo veel dat ik nog zou willen doen, maar ik kijk ook uit naar onze laatste maand waarin we zo veel mooie en voor ons nieuwe plekken van Peru gaan ontdekken. Ondertussen krijgen we het wel steeds vaker voor elkaar om een lagere prijs voor een mototaxi te betalen. Lobke en ik hebben vorige week nog een hele discussie gehad, en natuurlijk gewonnen, van een mototaxista. Dit verhaal is echter veel te lang om hier ook nog bij te gaan schrijven. Ik wil wel nog even kort noemen dat, zoals velen van jullie zullen weten, wij bezig zijn met geld ophalen voor Arco Iris. Voor degene die hier nog niets over gehoord hebben en wel graag informatie hier over zouden willen hebben, stuur me even een mailtje of laat ergens een berichtje achter zodat ik je verder kan informeren over onze plannen. Ook wil ik hierbij alvast kort iedereen bedanken die heeft geholpen met het inzamelen van kleren. Wat een hoop kleren hebben jullie bij elkaar gebracht! We gaan de kleren zaterdag uitdelen aan de kinderen en ik weet zeker dat ze er net zo verrukt van zullen zijn als wij. Naast dat Lobke en ik ons hebben verbaasd over de hoeveelheid kleren, hebben we ons ook verbaasd over hoe schoon de kleren nog roken. We hebben dan ook in menigeen shirtje even onze neus gestoken om even de wasmiddelgeur van Nederland te kunnen ruiken.

Dan laat ik het hier maar bij en ik neem mezelf voor om volgende keer sneller te schrijven, want ik heb de helft nog niet eens verteld. Aan de andere kant zijn we over een korte negen weken alweer thuis en iedereen die wilt, zal ik mijn verhalen nog een keer in geuren en kleuren vertellen.

Een hele warme knuffel uit het hete Iquitos,
Eva.