Het geluk zit in Iquitos

En toen was het alweer bijna voorbij. Het nonchalante “Joh, eind mei is pas over heel wat weken!” heeft ondertussen plaats gemaakt voor “Shit, eind mei is volgende week al!”. Mijn posters en kaarten vinden dat ze mijn kamer nu wel lang genoeg hebben versierd, want elke ochtend moet ik er wel weer één vastplakken, omdat hij naar beneden is gekomen. Waar ik eerst dacht “Ik mis de lekkere spaghetti van mama.” denk ik nu steeds vaker “Wat ga ik van alles hier missen!”. Het besef dat dit afscheid, in tegenstelling tot het afscheid in Nederland, een vrij definitief afscheid is, doet pijn. Na vier maanden hier te hebben gezeten, gewoond kun je wel zeggen, is dit mijn thuis geworden. Niet alleen mijn eigen kamertje, maar ook de mensen en de omgeving hier. Ik ben me hier steeds meer gaan thuis voelen. Ik heb een fijne, rustige routine en ik vind het heerlijk. Ik heb en ben hier zo tot rust kunnen gekomen. Geen druk, geen prestaties die geleverd moesten worden, alleen het hier en het nu. Lekker met de kinderen bezig zijn en ook echt alleen op dat moment met de kinderen bezig zijn. De mensen hier zeggen dat ik er zo veel beter uit zie dan in het begin. Hun verklaring is dat het komt omdat ik in het begin nog twee keer redelijk ziek ben geweest en nu weer helemaal gezond. Volgens mij komt het vooral, omdat ik zo goed in mijn vel zit. Afgelopen weekend zat ik met Lobke in de mototaxi terwijl we manoeuvrerend tussen het andere verkeer door de straten van Iquitos reden. Ik zei op dat moment tegen Lobke dat ik zo’n bui had waarin je, zonder reden, de hele tijd moet glimlachen. Lobke maakte toen de opmerking dat dit niet zonder reden was, maar dat het simpelweg kwam, omdat ik gelukkig was. Daar heeft ze gelijk in. Ik ben gelukkig hier. Ja, ik mis de mensen, ook wel een beetje de luxe en ondertussen vooral mijn eigen kledingkast van thuis, maar ik weet dat het allemaal op me staat te wachten als ik terugkom. Hoe dichterbij het einde komt, des te intenser ben ik aan het genieten van elk moment. Hoe heerlijk het is als een kind zijn/haar armen stevig om je heen slaat en je vasthoudt alsof hij/zij nooit meer gaat loslaten. Hoe trots ik ben als ik merk dat een kind vooruit is gegaan. Hoe ik geniet tijdens het speeluur als we allerlei spelletjes aan het spelen zijn. Met hoeveel zorg onze lieve Tia Marlena elke dag weer het eten voor ons bereidt. En vooral ook de gekke bekken en glimlachen die je met de kinderen uitwisselt tijdens het eten. Allemaal dingen die ik op 31 mei achter me zal moeten laten. Ik ben blij dat Kim nog een maandje langer blijft. Als we elkaar dan ontmoeten op de dag van vertrek naar Nederland kan ik nog even geüpdate worden over Arco Iris.

Genoeg gepraat over weg gaan of andere sentimentele dingen. Ik ben nu nog even hier en ik zal jullie eerst vertellen wat we de afgelopen tijd weer allemaal hebben uitgespookt in Iquitos.

Als eerste een leuk nieuwtje: we hebben een kat! Niet eentje die we mee naar huis gaan nemen, schrik maar niet. Aangezien we hier nogal last hebben van muizen en ratten, had Patty besloten dat als een van de kittens van haar vriendin een mannetje was, hij wel een thuis in Arco Iris mocht krijgen. Het is een beetje een sufkop en we hebben hem Leks genoemd naar de voorletters van onze namen (LobkeEvaKimS kat). Het interessante is dat ze een kat hebben genomen, hoewel ze totaal geen idee hebben hoe ze voor zo’n beest moeten zorgen. Vandaar dat wij de zorg maar zo lang op ons hebben genomen. De kinderen zijn helemaal weg van ons witte katje met zijn zwarte vlekjes. Leks weet zelf nog niet wat hij leuk vindt en wat niet. Hij wilt graag spelen, maar duikt even snel weer weg, omdat hij bang is. Hij kan echt hele rare sprongen maken en heel zorgelijk kijken en we hebben al vele malen om zijn capriolen moeten lachen.

Daarnaast hebben we hier op de dag van de arbeid allerlei spelletjes met de kinderen gespeeld en we hebben er een soort competitie tussen de modulo’s van gemaakt. Zaklopen, eieren lopen, waterballonnen doorgeven, touwtrekken, een volley- en voetbal toernooi, van alles hebben we gedaan. Ook zijn we met de kinderen op een soort schoolreisje geweest naar een meer. Ik heb zo gelachen bij het inladen van de bus. Sowieso was het al proppen om alle kinderen plus al het personeel in de bus te krijgen en natuurlijk moesten we terug, omdat we iemand vergeten waren. Naast dat de bus al overvol zat met mensen, werd er ook een lading aan eten en drinken in grote pannen de bus in getild waar tijdens de hobbelige rit vaak angstig naar gekeken is of het wel allemaal goed ging. We hebben een heerlijke dag met de kinderen op en rond het water, bij het volleybalveld en bij het voetbalveld doorgebracht. De kinderen waren niet uit het water weg te slaan en alle blije en ontspannen gezichtjes waren heerlijk om te zien. Helaas was het eind van de dag wat triester. Twee kinderen van Arco Iris hadden samen met hun moeder besloten dat ze weer thuis wilden wonen. Hun moeder is geïnfecteerd met HIV en vooral de oudste jongen wilde graag zijn moeder meer helpen en meer tijd met haar doorbrengen. Het is moeilijk om te zien en te begrijpen hoe kinderen hun eigen toekomst en deze stimulerende, gestructureerde omgeving opzij zetten, voor een leven waarin alles veel minder vanzelfsprekend is. Ik vond het in het begin best moeilijk om deze keus te accepteren, maar sommige kinderen willen liever samen zijn met hun familie dan hier in Arco Iris te worden opgevoed en dat is iets was ik kan respecteren.

Als ik nu toch met minder gezellig nieuws ben, kan ik jullie meteen het volgende vertellen waar mijn hoofd de afgelopen dagen nogal mee gevuld was. Sinds vorige week zijn we te weten gekomen dat het jongste meisje op Arco Iris, Marializ (5 jaar), HIV heeft. Haar moeder heeft de afgelopen week in het ziekenhuis doorgebracht en is erg ziek. Ze is eind van de week naar huis gestuurd, om het maar rechtdoorzee te zeggen, om daar rustig te kunnen overlijden. De moeder zit in het laatste stadium van HIV, maar ontkent tegenover de meesten nog steeds dat ze geïnfecteerd is. Zij heeft al die jaren al geweten dat zij HIV had, maar heeft het nooit iemand verteld. Zelfs het aanbod van een dokter om een keizersnede te doen bij de geboorte van het meisje om zo de kans te verkleinen dat haar dochter ook geïnfecteerd zou zijn, heeft zij afgeslagen. Ook de vader van haar kinderen, die natuurlijk op het moment niet meer in haar leven is, heeft ze nooit iets verteld. De man waarmee ze op het moment samen is, is helaas ook geïnfecteerd. Ik kan me niet voorstellen hoe een moeder zo egoïstisch kan zijn tegenover haar kinderen. Marializ zal haar hele leven medicatie moeten nemen, maar gelukkig is er hier een goed programma en zal ze een “normaal”en hopelijk lang leven kunnen lijden. Dit alles had haar echter wellicht bespaard kunnen blijven als haar moeder niet tegen ziekenhuizen en doktor zou zijn. Ook heeft ze om zich heen zo veel andere mensen letterlijk ziek gemaakt en hier niks van gezegd. Ik kan zo boos worden om zo’n egoïstische houding. Haar kinderen hebben dit nergens aan verdient en hebben haar nooit iets misdaan. Zij zegt dat ze graag wil blijven leven voor haar kinderen, maar ondertussen gaat ze niet naar haar controleafspraken in het ziekenhuis. Zoals Patty vanmiddag terneergeslagen zei: “Dan wil je blijkbaar niet langer in leven blijven.”. Ik vind het verschrikkelijk dat de kinderen (Marializ heeft nog een ouder broertje(10 jaar) die geen HIV heeft en jonger zusje(2 jaar) die helaas wel ziek is) binnenkort geen moeder meer zullen hebben en in principe wees zullen zijn aangezien hun vader geen deel meer van hun leven is. Ik kan echter geen sympathie voelen voor een vrouw die zo veel mensen om haar heen pijn doet en heeft gedaan.

Om maar weer over iets leuks te beginnen: ik heb hier een geweldige verjaardag gehad. Hoewel het totaal anders was dan thuis (hoewel dat natuurlijk ook een beetje de bedoeling is van je verjaardag ergens ander vieren) en ik verder niet echt een verjaardagsgevoel heb gehad, heb ik ontzettend genoten van deze dag. Mijn lieve vriendinnetje was samen met Kim de dagen van te voren al bezig geweest met dingen voorbereiden en gelukkig was ook mijn verjaardagspakketje op tijd aangekomen. ’s Ochtends kwam eerst Lobke mij wakker zingen en heeft ervoor gezorgd dat er geen gat zit in de jaarlijkse “ik-ben-net-wakker-op-mijn-verjaardag-hoofd” foto’s. Ook mama heeft me natuurlijk ’s ochtends toegezongen en toen kon ik naar de keuken waar een heerlijk ontbijtje op me stond te wachten, ook door mijn lieve vriendinnetje geregeld. Cadeautjes ontbraken natuurlijk niet en ik heb van Lobke en Kim een hele mooie handgemaakte, houten schaal uit Iquitos gekregen. Na het ontbijt mijn verjaardagspakketje geopend en me verbaast over alle lieve dingen en berichtjes waarmee ik overladen werd. Met de slingers en ballonnen hebben we het rond onze kamers versiert en die hangen er nog steeds, omdat het eigenlijk wel heel gezellig staat ondanks dat alle ballonnen al zijn leeggelopen. Verder natuurlijk allemaal lieve berichtjes ontvangen. Na de lunch kwam er opeens een mooie taart uit de keuken en werd er confetti rondgestrooid. Er is voor me gezongen, er brandde een kaarsje op de taart en natuurlijk heb ik een wens gedaan toen ik de kaars uitblies. Ook is er geheel volgens Peruaanse traditie een rauw ei (in mijn geval twee, met dank aan Lobke) op mijn hoofd kapot geslagen, wat ik officieel niet eens mocht uitspoelen, want hoe langer het erin zit des te meer kans heb je dat je wens uitkomt. Ik vond echter al dat eigeel dat over mijn hoofd naar beneden droop niet erg fijn voelen. Bij de Peruaanse traditie hoort ook dat je de eerst hap van de taart neemt waarbij natuurlijk de taart in je gezicht wordt geduwd. Daarnaast hadden de kinderen allemaal lieve berichtjes geschreven en tekeningen gemaakt. Ik vond het zo lief dat iedereen zo’n moeite had gedaan. ’s Avonds zijn we met z’n drieën heerlijk gaan uit eten bij een drijvend restaurant op de rivier. Om er te komen hebben we eerst een vriendin van ons laten praten met onze taxichauffeur, want we wisten zelf niet precies waar het was. Daarna was de jongen wel zo lief dat hij ons ook na het eten wel terug wilde brengen, maar aangezien we niet wisten hoe laat die zou zijn, hebben we dit aanbod afgeslagen. Om bij de boot te komen die je naar het restaurant brengt, moet je eerst door een soort lange hal die langzaam. Links en rechts brandden wat lampen die een goudgele gloed verspreidden en lopend over houtschijven die tussen het zand liggen, loop je vanzelf naar beneden naar de boot toe. De boot en het restaurant zijn al even mooi en het eten was het lekkerste wat wij tot nu toe gegeten hebben. Ondanks dat mijn verjaardag niet thuis was, toch een geslaagde, bijzondere dag waar ik met veel plezier naar kan terugkijken.

Ook wil ik iedereen nog heel erg bedanken voor zowel de kleren als het immense bedrag dat jullie mij hebben helpen inzamelen. Ik ben jullie allen zo dankbaar! De kleren zijn heel erg in de smaak gevallen en nog steeds hoor ik vaak: “Kijk, wat ik nu aan heb, heb ik van jullie gekregen!”. Ook zijn we druk bezig met het geld uitgeven. We hebben als spullen voor de kinderopvang gekocht en zijn vanochtend op zoek gegaan naar de goedkoopste matrassen. Na een nacht bij de kinderen te hebben geslapen, kwamen we er namelijk achter dat de kinderen net zo goed op de houten planken kunnen liggen, zo dun is hun matras. Ze krijgen hier soms al weinig nachtrust, omdat ze zo vroeg op staan en we hebben samen een groot bedrag ingezameld. Daarom hebben we besloten om een deel van het geld uit te geven aan nieuwe, betere matrassen voor de kinderen, zodat ze eindelijk lekker kunnen slapen. Ook hebben we dertig nieuwe boeken voor de bibliotheek gekocht en speelgoed voor de nieuwe kinderopvang. Hoewel wij waarschijnlijk niet meer in Iquitos zullen zijn als de kinderopvang van start gaat, we zijn immers in Zuid-Amerika waar nooit iets loopt zoals gepland, hebben we wel de eer dat deze naar ons is vernoemd. Er staat nu groot: “Welkom bij kinderopvang LOEKIE” boven de ingang. LOEKIE komt van: LO(Lobke), KI(Kim) en EE(Eva Elisabeth).

Verder is er hier niks spannends gebeurd. We zijn langzaamaan dingen aan het afronden en helaas komt ook de vertrekdatum naar Nederland steeds dichterbij. Hoewel ik enorm veel zin heb om iedereen straks weer in mijn armen te kunnen sluiten, is het feit dat mijn reis waar ik zo lang naar heb uitgekeken dan toch echt ten einde is, niet iets waar ik naar uitkijk. Gelukkig hebben we dan ook nog 5 weken waarin we volop gaan genieten van elk moment en waarin we nog zo veel gaan zien en doen. Waarschijnlijk hebben we niet eens de tijd om te denken aan het einde van de reis en zal het opeens voor onze deur staan.

Voor nu nog een laatste virtuele knuffel uit Iquitos, want de volgende keer dat ik jullie weer schrijf, zit ik waarschijnlijk in een ander deel van Peru!

Ciao, xxx
Eva

P.S. Vinden jullie het niet knap dat ik het dit blog korter heb weten te houden dan al mijn voorgaande blogs? hihi