Good times & bad times

Time flies when you’re having fun. Dat is voornamelijk ook de reden dat jullie zo lang hebben moeten wachten op dit blog. Over een week is de maand maart alweer afgelopen en zitten we alweer op de helft van onze reis. De afgelopen twee maanden hier in Iquitos zijn zo snel gegaan dat ik bang ben voor de komende twee maanden. Voor ik het weet is het al voorbij en dan is het klaar. Dat kan en hoef ik me nu gelukkig nog niet voor te stellen. Ik probeer van elk moment hier intens te genieten. Wel merk ik dat je in een soort dagelijkse sleur komt. Na twee maanden hier wordt ook het leven hier normaal en worden de dagelijkse bezigheden een routine. Helemaal nu de kinderen hier net aan hun derde week school begonnen zijn en we dus met de kinderen alleen ’s middags activiteiten hebben. In de ochtenden hebben we wel al geholpen met verven, opruimen en schoonmaken, maar ook die klusjes zijn op een gegeven allemaal gedaan. Als het goed is begint 15 april de dagopvang voor de kinderen rond de één en twee jaar en kunnen we daar ook onze ochtenden nuttig maken. Tot die tijd zoeken we andere manieren om onze ochtenden nuttig te besteden.

Drie weken geleden zijn Lobke en ik voor het eerst met Patty mee geweest naar de kerk. Dit was een hele bijzondere ervaring. Soila, een veertienjarig meisje van Arco Iris, was niet naar huis gegaan dat weekend en was ook mee naar de kerk. Bij binnenkomst had ik al door dat dit een totaal andere kerk is dan wat ik zelf van Nederland gewend ben. Sowieso vond ik het grappig om te zien dat in de helft van de kerk geen kerkbanken, maar plastic witte stoelen stonden. Kerk is sowieso een groot woord. Het is een groot gebouw in het midden van een modderig zijstraatje. Hier is een grote open L-vormige ruimte waarbij een klein, laag podium in de knik van de L staat. Er is nog een extra verdieping waar voor de kinderen activiteiten zijn tijdens de dienst.
Aan het begin van de dienst werd er vooral veel gezongen. De tekst wordt met een beamer op de muur geprojecteerd zodat iedereen kan meezingen. De pastoor zingt samen met zijn band en hij heeft echt een hele mooie stem. Ik was erg onder de indruk van de overgave waarmee iedereen in de kerk stond te zingen; ogen dicht, armen in de lucht, meedansend op de muziek en uit volle borst meezingend. Heerlijk om te zien en de hele sfeer die er in de kerk hangt is ook heel positief en warm.
Na heel wat nummers te hebben gezongen, mochten we zitten en begon de pastoor met zijn verhaal. Ik kon het redelijk volgen ondanks dat het in het Spaans was. Op een gegeven moment werd er gevraagd wie er nieuw was in de kerk. Aangezien Lobke en ik het al helemaal voor ons zagen dat we naar voren moesten komen en met onze rode koppen in hakkelend Spaans iets over onszelf moesten gaan vertellen. Nee, daar hadden we geen zin in dus wij bleven in eerste instantie zo diep mogelijk weggedoken in onze stoelen zitten. Nadat een paar mensen wel waren opgestaan zagen we echter dat er alleen om jouw naam gevraagd werd. Dus na enige motiverende blikken van Patty en een duw van Soila zijn wij toch ook maar braaf gaan staan om onszelf voor te stellen. Patty had de pastoor al verteld dat wij zouden komen dus de pastoor vertelde de rest van de kerk dat wij bij Arco Iris met de kinderen werken. Nadat hij ons welkom geheten had, mochten we dan eindelijk, ik ondertussen met een rood hoofd van al die starende blikken, gaan zitten.
Een aantal minuten later stond iedereen opeens op en begon iedereen om zich heen te begroeten en welkom te heten. Ondertussen weten we dat ze dit elke keer halverwege de dienst doen, maar de eerste keer was het toch even interessant dat er allemaal vreemde mensen op ons af kwamen om ons een kus te geven en welkom te heten. Veel mensen zeiden er meteen ook bij dat ze het zo goed vinden dat we dit doen. Dat blijf ik mooi vinden, de mensen zijn hier zo dankbaar voor wat wij hier doen terwijl de meesten niet eens een connectie met Arco Iris of de kinderen hebben.
Verder heeft de pastoor zijn verhaal gedaan. De manier waarop hij zijn preek geeft vind ik zelf erg aantrekkelijk. Hij steekt, gelukkig, geen eenzijdige, eentonige monoloog af. Hij praat met veel dynamiek in zijn stem en praat niet alleen voor de mensen in de kerk, maar ook met de mensen in de kerk. Tijdens zijn preek is er namelijk veel interactie met het “publiek” wat er ook voor zorgt dat je als “publiek”aandachtig blijft luisteren. Om een lang verhaal kort te maken; het was bijzonder, leuk en ik ben zeker van plan vaker mee te gaan. Ik zou hier best graag een keer stiekem met mijn camera willen rondsluipen om alle uitdrukkingen op de gezichten vast te leggen, maar dat voelt nogal oneerbiedig om te doen tijdens een dienst.

Na het bezoek aan de kerk had Patty ons als ervaren-buitenlander-spotters mee gevraagd naar het vliegveld om de mysterieuze nieuwe vrijwilligster op te halen. Toen Patty vertelde dat er een nieuwe vrijwilligster zou komen, vroegen wij: “Hoe heet ze? Hoe oud is ze? Welke studie doet ze/heeft ze gedaan? Etc.” Uiteindelijk kwam het erop neer dat de enige informatie die beschikbaar was over de nieuwe vrijwilligster dat ze Kim van ?? heette en dat ze tot eind juni zou blijven. Dit zorgde er bij Lobke en mij voor dat we onze fantasie lekker de vrije loop konden laten. Dus terwijl wij in de stikhete zon tussen alle Peruanen op Kim stonden te wachten met ons briefje met “KIM” erop, wat in principe ook de enige informatie was die we van haar hadden, konden wij heerlijk bedenken hoe “KIM” eruit zou gaan zien. We hebben ontzettend gelachen en bij elke buitenlander die naar buiten kwam ons afgevraagd of het de “KIM” zou zijn. Er kwamen heel wat verschillende mensen voorbij, hippies, Afrikanen, kleine meisjes, stoere mannen, het had in principe iedereen kunnen zijn en ook uit elk vliegtuig, want ook de precieze aankomsttijd en met welke vliegtuigmaatschappij was niet bekend. Op een gegeven moment heeft Lobke nog bedacht om bij elke buitenlander die naar buiten kwam heel hard “KIM!” te roepen en te kijken of ze zouden opkijken en zo uit te vinden of het “onze” Kim was. We hebben toch maar besloten dat dat niet de beste oplossing zou zijn, maar het was wel erg grappig geweest. Uiteindelijk kwam Kim dan eindelijk aan lopen en was het de eerste buitenlandse die blij opkeek nadat ze ons briefje had gelezen. Nadat we Kims spullen in een mototaxi hadden geladen, konden wij, met Patty op haar scooter in ons kielzog, op weg naar ons huis, Arco Iris.

Kim had het (on)geluk om precies in die week te komen waarin ze dachten dat het leuk was om de dieren te gaan slachten. Op woensdag waren eerst de kuikens (pollitos in het Spaans) aan de beurt tijdens de rekenles. Heerlijk als jij met een groepje kinderen druk aan het rekenen bent in de eetzaal, die gewoon open is op de halve muur die eromheen staat na, en ze dan bijna daarnaast de kipjes aan het slachten zijn. Sowieso moesten ze met de nog levende kuikentjes in hun hand op de kop in bosjes van vier langs de eetzaal lopen waardoor je sowieso al de laatste minuten van het kippenleventje zag. Nieuwsgierig als ik dan toch ben, kon ik het niet laten om toch even te gaan kijken hoe ze de kipjes dan vermoordden. Daarnaast wist ik dat we het zouden gaan eten en ik wil dan toch wel weten wat er met mijn eten is gebeurd voordat het op mijn bord belandde. Ik ben dus vanaf een afstandje gaan kijken wat ze met die kipjes deden. (Voor de mensen die een zwakke maag hebben, misschien moet je dan maar niet verder lezen.) Wat er dus gedaan werd met de kuikentjes/kipjes was in principe gewoon de keel dichtknijpen en daarmee braken ze volgens mij zowel de nek als dat ze de luchtpijp afknepen. Dit werd even een paar seconden vastgehouden waarna het werd losgelaten. Daarna viel het kippenhoofdje slap naar achter terwijl het snaveltje nog één laatste keer open ging en de laatste zucht adem werd uitgeblazen. Het leek bijna op een laatste schreeuw om hulp. Daarna werden de kipjes geplukt waar alle kinderen heel blij en vrolijk bij hielpen. Dan besef je wel hoe anders de wereld is waarin ik ben opgegroeid. Hier zaten de kleintjes met de dode kipjes te spelen alsof het poppen waren en werd er niet vies opgekeken van al het bloed. In Nederland zou je dat nooit zien. Het enige moment dat ik wel echt heel misselijk werd was het moment waarop ze er achter kwamen dat het kuikentje dat als dood was beschouwd en dus al helemaal kaalgeplukt was, nog levend bleek te zijn nadat ze hem door een bak kokend water hadden gehaald en het kuikentje opeens heel hard begon te piepen. Dit klonk zo zielig en zag er zo verschrikkelijk uit dat ik even heb afgewacht tot ik het kuikentje niet meer hoorde piepen en daarna ben ik heel snel weggelopen. Arm kuikentje. ’s Avonds lagen de kuikentjes hoofdloos en met de vleugeltjes gespreid op ons bord. Ik moet zeggen dat het gewoon goed smaakte, maar de gedachte aan dat zielige halfdode kipje in de ochtend ontnam mij toch een beetje de eetlust.
Wij dachten dat het na het kipjesfestijn wel klaar zou zijn. Helaas waren de volgende ochtend TIJDENS het ontbijt ook nog drie van de eenden aan de beurt. Ik zat rustig mijn broodjes op te eten aan tafel terwijl er, weer langs de eetzaal, even drie kippen bungelend op de kop in de hand van een van de werkers langskwam. Weer kon ik het niet laten om toch even stiekem te kijken, al was ik wel blij dat dit keer alles helemaal geluidloos ging wat het bange gekwaak van eenden had mijn maag anders waarschijnlijk doen omdraaien. Bij deze eenden werd eerst de nek omgedraaid om ze vervolgens bewusteloos op de grond te leggen en een grote snee in de hals te maken zodat ze verder konden doodbloeden. Gelukkig werd dat wat verderop gedaan waardoor ik niet al het bloed kon zien. Werner, de nachtwaker, die de taak van het vermoorden van de eenden op zich had genomen, kwam na het volbrengen van zijn taak met zijn witte overhemd open en het bebloede mes naar beneden gericht in zijn hand naar de wasruimte lopen. Het plaatje klopte helemaal voor mij, ik vond hem echt precies zo’n slager. Gelukkig hebben ze sindsdien de kippen en eenden met rust gelaten en worden de overgebleven, nu nog levende kippen op 6 april als het goed is verkocht. Hiermee wordt weer geld verdient om nieuwe kippen en dus weer eten te kopen.
Naast de kleine kipjes hebben we hier al heel wat andere rare dingen op ons bord voorbij zien komen. We hebben helaas al een keer de maagwand van de koe gegeten, nier van de koe, een of ander varken/rat-achtig beest gegeten en wie weet wat meer. Helaas kom ik er meestal voor het eten al achter wat het precies is en meestal is mijn eetlust dan meteen verdwenen en kost het me vrij veel moeite om het eten zonder te kokhalzen naar binnen te krijgen. Tot nu toe is het echter nog elke keer gelukt. Naast hele vieze dingen hebben we ook al heerlijke dingen voorgeschoteld gekregen en hebben we totaal niet te klagen over de kookkunsten van onze lieve Tia Marlena.

Verder zijn we ondertussen druk bezig met onze reis van de laatste maand in Peru uit te werken en krijg ik daar elke keer dat we het er over hebben weer meer zin in. Dat komt mede ook door Paul die ons helpt bij het regelen van de reis. Hij kan zo enthousiast vertellen dat je het liefst meteen zou vertrekken. Daarnaast hebben we ontzettend gelachen om een paar lieve jongens van hier die uit het niets opeens stonden te “air-gitaren” wat heel aandoenlijk en schattig was om te zien. (filmpje hiervan staat op facebook.) Ook heeft Patty ons een manicure gegeven, waardoor al onze nagels er heel mooi uitzagen. Helaas liet alles los toen ik een paar dagen later weer eens met de hand mijn beddengoed aan het wassen was. Helaas, helaas. Ondertussen we ook al twee keer met verschillende kinderen naar de bioscoop geweest wat erg leuk is om te doen met de kinderen. Het is voor hun een heel leuk uitstapje en voor ons een goede manier om op een leuke manier weer wat Spaans te leren en te horen. Sowieso is het gewoon heerlijk om die blije gezichtjes van de kinderen te zien als ze de bioscoop in- en uitlopen. Daarnaast zijn er jammer genoeg luizen geconstateerd. Dat de kinderen ze hadden, wist ik wel. Helaas kwamen we er achter dat zowel Lobke als Kim ze ook hadden, dus we hebben even flink geluisd met de luizenkam en sindsdien zijn er geen luizen meer gespot. Toch blijven we elke week maar braaf kammen, want af en toe voel ik het ook wel even kriebelen op mijn hoofd en ik houd het liever een beetje in de gaten door regelmatig te kammen. Meer kun je sowieso toch niet doen aangezien alle kinderen ze ook hebben of weer krijgen als ze de volgende ochtend naar school gaan of als ze naar huis gaan. Ik wil gewoon lekker blijven knuffelen met de kinderen, dus voorkomen dat ik luizen krijg (nog wel meerdere keren), lukt me waarschijnlijk toch niet. We hebben wel braaf shampoo en voordat we verder gaan reizen, zal ik mijn haar daar een keer goed mee wassen, zodat ik ze in ieder geval niet verder verspreid.

Vorige week zijn we ook naar de “opening” geweest van een nieuw plein hier in de buurt. We waren uitgenodigd om te gaan door Juan Pedro, artiest en leraar op Arco Iris, hoewel we hem uiteindelijk maar vijf minuten hebben gezien. De opening hield in het begin in dat er een hele toespraak werd gehouden door een man die volgens mij een belangrijke functie heeft in de provincie Loreto, de provincie waarin Iquitos ligt. Uiteindelijk was hij zo schor van het schreeuwen in die microfoon, dat er bijna geen geluid meer uitkwam. Daarna werd er muziek gespeeld door een band waarvan de leadzanger niet erg aantrekkelijk was en de achtergrondzangeressen drukker waren met hun korte jurkjes recht te trekken dan met zingen. Net op het moment dat we het eigenlijk wel hadden gezien, kwamen we de andere Nederlandse vrijwilligers tegen en hebben we de rest van de avond met hen en hun Peruaanse vrienden doorgebracht. Voor wie denkt naar Peru te gaan en met een knappe vriend thuis te komen, kan wat mij betreft lang zoeken. Want hoewel de kinderen hier allemaal heel mooi zijn, zijn de meeste mannen hier echt niet aantrekkelijk en ze zijn echt klein. Als wij ergens heen gaan waar veel mensen zijn, hoef je nooit lang te zoeken naar elkaar, want wij zijn de enige mensen die boven de mensenmassa uitsteken. De manier van dansen is hier wel heel anders dan in Nederland, omdat alles salsa(-achtige) muziek is. Gelukkig leidt de man en word je dus overal heen geleid en viel het (hopelijk) niet zo op dat ik niet kan salsa dansen. Ik vond het dansen erg leuk, maar nadat de jongen waarmee ik stond te dansen al vier keer heen klef in mijn oor had gefluisterd dat het echt “alleen” dansen was, maar daarbij wel telkens dichter tegen me aan kwam staan, had ik het wel een beetje gehad. Daarna ben ik gewoon weer lekker zelf gaan dansen hoewel de jongen dat wel jammer vond.

De eerste keer dat Lobke en ik naar de kerk waren, had de pastor ons al gevraagd of we een keer met hem wilde lunchen. Vorig weekend waren we weer mee met Patty en kwam hij terug op zijn voorstel. Na de dienst zijn wij drie meiden dus met hem, zijn vrouw, zijn zoontje en dochtertje naar de Chifa gegaan. Chifa’s zie je hier heel veel. Een Chifa is niet echt een Chinees, maar het is het Chinese eten gecombineerd met het eten van de eerste Indianen in Peru. Het is in ieder geval erg lekker. Je hebt ook veel Chifa-polleria's waar ze de Chifa combineren met gebraden kip, wat hier ook erg populair is, typisch Peruviaans en ook erg lekker.

Terwijl wij dus ondertussen heerlijk zaten te genieten van het eten nadat er gezamenlijk gebeden was, kwam het gesprek op het worden van pastor en hoe zoiets ontstaat. De pastor vertelde ons zijn verhaal over het worden van pastor. Hij komt zelf oorspronkelijk uit Iquitos, maar is toen hij jong was op een gegeven moment de jungle ontvlucht om naar Lima te gaan. Hier heeft hij gestudeerd met het idee om later naar het buitenland te vertrekken. In deze periode ging hij zelf niet naar de kerk. In Iquitos was hij altijd gedwongen om naar de kerk te gaan waar zijn opa pastor was en hij kon zich totaal niet aansluiten bij de bekrompen opvattingen waarmee zijn opa zijn kerk leidde. Hij was dus heel begripvol naar het feit dat zowel Kim, Lobke als ik niet naar de kerk gaan. Uiteindelijk is de pastor toch terug gegaan naar Iquitos samen met zijn huidige vrouw. Hij had namelijk het gevoel had dat hij hier de dingen kon doen en de mensen kon dienen en helpen zoals hij dat graag wilde doen en nu nog steeds doet.
Naast dit verhaal heeft hij verder ook veel gepraat over de manier waarop hij graag zijn kerk leidt op een manier die juist totaal anders is dan die van zijn opa. Hij hoopt zijn kinderen en de mensen om hem heen de ongedwongen kerk te geven die hij als kind gemist heeft. Hij gelooft namelijk dat iedereen met een reden geboren wordt. Ook de kinderen die in een sloppenwijk geboren zijn en een “ongelukje” zijn nadat papa iets fout had gedaan. Het klinkt misschien zweverig zoals ik het nu opschrijf, maar zoals hij het op dat moment vertelde, klonk het wel mooi. Op een gegeven moment begon zijn vrouw zich ook wat in het gesprek te mengen. Zij komt zelf uit Lima uit een gezin met, volgens mij, vrij hoge standaarden. Ze is ook opgeleid tot advocate. Zij heeft verteld dat ze op haar 21e op het punt heeft gestaan om een eind aan haar leven te maken ondanks dat ze verder alles had wat haar hartje begeerde. Zij zei: “Ik heb God toegelaten in mijn leven en ben hem onderweg een paar keer verloren, maar hij heeft me wel op het goede pad gehouden. Uiteindelijk is God er niet om je problemen op te lossen, maar moet je juist elke dag bidden om te zorgen dat Hij je op het goede pad houdt en om alles wat je lief hebt te beschermen.”
Ondertussen werd het voor ons al een beetje langdradig, omdat we ondertussen al bijna drie kwartier over niks anders aan het praten waren. Ondanks dat ik hun verhaal heel mooi vond en vind, bleef de boodschap ondertussen wel hetzelfde. Uiteindelijk kwam ze erop dat wij op het moment hetzelfde doen als zij graag doen, andere mensen helpen op welke manier dan ook. Ze zei ook dat de mensen ons geld niet nodig hebben, maar wel de aandacht en liefde die je geeft en de tijd die je voor ze neemt. Wij zijn straks dan wel weer in onze luxe huizen in Nederland, maar toch heb je ze iets heel moois gegeven. Nadat wij dachten dat ze nu ondertussen klaar was met haar verhaal, vroeg ze ons of wij niet wilden proberen om God ook in ons leven toe te laten. Aangezien wij niet dachten dat er a-la-minute iets zou moeten gebeuren en eigenlijk geen nee durfde te antwoorden, knikte wij maar braaf. Eerst begon zij te bidden voor ons. Ze bad tot God dat ze hoopte dat God ons in zijn hart zou sluiten en ons naar het doel in ons leven zou leiden. Nadat ze hiermee klaar was, vroeg ze of wij het wilden herhalen. Aangezien wij dachten dat we moesten herhalen wat zij net had gezegd, knikten wij gedrieën braaf. Wat wij echter moesten nazeggen klonk ongeveer als dit: "Heer God, vergeef mij al mijn zonden. U bent geweldig en groot. Ik open mijn hart voor U en laat U binnen. Wijs mij alsjeblieft de weg en help mij in het leven." Sowieso moeten jullie bedenken dat we midden in een restaurant zaten, wat het nogal een ongewone setting maakte. Dit laatste voelde voor ons toch wel een beetje alsof we bekeerd werden aangezien dit niet echt was wat we verwacht hadden. Ik denk eerlijk waar dat het niet zo bedoeld is en dat ze het ons niet heeft willen opdringen. Ze is zelf gewoon heel erg gelukkig en blij met haar leven en geloofd dat God haar hier heeft gebracht. Het enige wat ze wilt is dat wij ook zo gelukkig zullen worden als zij is. De enige manier waarop zij echter denkt dat dat kan is via God. Gelukkig had de pastoor wel door dat het een beetje veel werd voor ons en dus riep hij op een gegeven moment "IJSJES??" waardoor de kinderen opsprongen en we dus lekker een ijsje zijn gaan eten. De pastoor is een schat en heeft ons ook nog op het hart gedrukt dat als we ooit hulp nodig hebben dat ze voor ons klaar staan en dat ze hopen dat ze een beetje familie voor ons kunnen worden, omdat hij zelf weet hoe moeilijk het kan zijn om van je familie weg te zijn. Al met al een interessante dag dus. Niet fout, niet slecht, maar wel interessant.

Verder is ook in Peru 19 maart aangebroken. Vooral de dag van te voren ben ik er heel erg mee bezig geweest en het tijdverschil vond ik wel erg moeilijk. Ik ben, voor mij, midden in de nacht opgestaan om even met mama te skypen en even samen aan papa te denken. Vier jaar geleden alweer. Helemaal nu ik hier ben en eindelijk die reis werkelijk maak waar ik het al zo lang over heb, mis ik papa weer meer dan ooit. Er zijn zo veel dingen die ik graag even had willen delen en dingen waarop ik benieuwd ben naar hoe papa zou reageren. Het doet pijn dat dat niet meer kan en nooit zal kunnen. Gelukkig heb ik nog heel veel lieve andere mensen waarmee ik het wel kan delen. Ik wil iedereen die me een liefdevol berichtje heeft gestuurd via deze weg nog even bedanken daarvoor. Verder heb ik die dag en de dagen erna niet veel gedaan. Ik ben namelijk nogal ziek geworden. Het begon dinsdag met veertig graden koorts en geen eetlust. De dagen erna heb ik hele erge buikpijn gehad en was ik eigenlijk zo ziek dat ik de meeste dagen in mijn bed heb doorgebracht. Nadat vrijdag de pijn nog steeds zo erg was dat ik niet rechtop kon lopen of zitten en lopen sowieso pijn deed, had Patty besloten dat het misschien maar slim was om eens een dokter op te zoeken. Heerlijk om achterop een scooter te zitten die over een hobbelweg er heen gaat terwijl lopen al pijn doet, maar het was niet anders. De dokter zei niet extreem veel, maar Patty was erg lief. Uiteindelijk schreef de dokter van alles op en moesten we eerst naar de apotheek die aan de voorkant was. Hier moesten we een naald en nog wat anders kopen waarna we weer naar binnen gingen. Het gebouw was sowieso een beetje raar, want van alle kamers liepen de muren niet tot aan het plafond. Dus in principe kun je over alles horen. Ik werd ergens achterin een kamertje in geleid waar een assistent van het oude ziekenhuisbed gejaagd werd en ik daar op moest gaan liggen. Er werd een soort mini-infuus aangesloten en zo’n 15 minuten later zat alle vloeistof in mijn arm en mochten we weer gaan. De dokter vroeg al of we ver moesten aangezien ik nogal slaperig zou worden van de injectie. Dit merkte ik al meteen en ik heb de rest van de dag vooral slapend doorgebracht. De pijn is sindsdien gelukkig wel minder. Ik ben nog niet helemaal beter, maar ik voel me al lang niet meer zo beroerd als vorige week. Wel voelt het heel rot om zo ziek te zijn ver weg van huis. Het enige wat ik de hele week heb gewild is lekker thuis op de bank liggen en blanke vla met hagelslag eten. Dat was niet mogelijk, maar we hebben vandaag als toetje budín gehad wat een soort pudding is, maar dan van oud brood en ik heb besloten dat dat tien keer lekkerder is dan blanke vla met hagelslag.

Zaterdag was dan eindelijk de dag aangebroken dat het grote feest voor Aad en Ria werd gehouden en de kinderen al hun optredens gingen doen. Het was overdag een grote chaos met nog een laatste keer oefenen en de laatste hand leggen aan het decor, maar uiteindelijk is het gelukt. Het hele feest was een beetje een grote chaos en de kleintjes waren zo verlegen dat hun versie van roodkapje een beetje een flop is geworden, maar ik ben evenzeer heel trots op ze. De groten daarentegen hebben het ontzettend goed gedaan hoewel er een paar door de spanning hun tekst waren vergeten wat verder niet belangrijk is. Ook de dans van de Tia’s, ons dus, ging zowaar redelijk goed hoewel ik erg mijn best moest doen om niet in lachen uit te barsten als ik naar Kim of Lobke keek in onze mooie knalrode rokken, rode shirtjes met roesjes, een grote knot met een rood, groot elastiek op ons hoofd en knalrode oorbellen in. Toch hebben we veel complimentjes gekregen en heb ik een erg leuk avond gehad waarbij ook de kinderen volgens mij erg genoten hebben. Het was wel sneu om te zien hoe teleurgesteld sommige kinderen keken als ze er achter kwamen dat hun familie niet was gekomen. Ik wou dat er voor ieder kind minstens één iemand was geweest, maar dat was helaas niet zo.

Nadat we een grote chaos van ons kantoor hadden gemaakt door alle papieren voor de toneelstukken, besloten wij de kamer gisteren maar eens op te ruimen. Ondertussen hadden we ook een adoptie kitten, Scharrel, die de nacht op Lobkes kamer had doorgebracht. We wisten al dat er muizen in de kast in ons kantoortje stonden, alleen we wisten niet dat Scharrel dat ook zo snel door zou hebben. Scharrel schoot dus de kast in de seconde dat het deurtje geopend werd en rende twee seconde later met een piepende muis/rat naar buiten om die daar even te gaan oppeuzelen. Nadat Kim een gil had geslaakt toen de poes met een muis in zijn bek langs kwam rennen, kwam het gehele personeel aanrennen om te kijken wat er aan de hand was. Daarna werd er een heuse muizen/ratten jacht opgezet. Tia Marlena die in haar witte werkjurk eerst gillend was weggerend, kwam even later met een groot kapmes terug en is samen met nog iemand de kamer in gegaan met de poes en de deur dicht. Behalve af en toe een gilletje van Tia Marlena (waardoor de Tia’s die buiten stonden ook weer moesten gillen), het geluid van een mes dat op de grond neerkomt en het geschuif van meubels, konden wij niks zien of horen. Uiteindelijk kwamen ze de kamer uit met zes doodgehakte muisjes/ratjes, maar bleek moedermuis/rat helaas ontsnapt te zijn. Ik heb ontzettend moeten lachen om het hele tafereel en we hebben naderhand de kamer maar weer helemaal schoon opgeruimd.

Aangezien mijn verhaal weer eens veel te lang is geworden ga ik hier maar weer stoppen. Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn avonturen en belevenissen en ik zal proberen snel weer te schrijven.

Een hele dikke kus vanuit nachtelijke Iquitos!
Eva