Een definitief eind & een nieuw begin

En we zijn weer waar we ook begonnen zijn. Gisteren zijn we naar een saaie busrit, de zoveelste in een paar dagen, weer bij ons beginpunt aangekomen: Lima. Het voelde apart om de stad binnen te rijden waar ons grote avontuur van start is gegaan. Lima is zo lang echt alleen ons begin- en eindpunt geweest, dat ik mijn buik even een paar keer moest vertellen dat we nog niet naar huis gaan, maar vanaf hier gewoon verder gaan reizen. Gelukkig maar, want ik ben nog lang niet klaar om naar huis te gaan.

De laatste week in Iquitos was voor mijn gevoel een hele drukke hectische week, hoewel dat, als ik nu terug kijk, best meevalt. We zijn nog een laatste keer lekker gaan eten in de stad en natuurlijk een softijsje gaan halen bij Ari’s burger, we hebben nog een gaaf schilderij gekocht en de armbandjes die we als cadeautjes aan de kinderen hebben gegeven als afscheidscadeautje afgemaakt. Helaas moesten op donderdag toch echt de koffers worden ingepakt en moest ik opeens mijn hele kamertje gaan strippen. Alle kaarten weghalen, de poster van de muur trekken, mijn kast leegruimen… Wat een troep je kunt verzamelen binnen vier maanden is echt ongelooflijk. Ook stonken de kleren en spullen die al die tijd in mijn kast hadden gelegen naar verrot hout, waarschijnlijk omdat de kast waar ze in lagen ook aan het rotten was. Het voelde ook nogal dubbel. Ik had de hele week geroepen dat ik het wel prima vond om weg te gaan, terwijl toen de laatste lunch eenmaal aangebroken was, er zich een hele grote, pijnlijke knoop zich aan het ontwikkelen was in mijn maag. Mijn hart brak toen ik tijdens de lunch naast een van de meisjes zat en ze bijna de hele maaltijd mijn hand heeft vastgehouden en elke keer dat ze me aankeek er tranen in haar ogen opzwollen. De kinderen hadden al de hele week geroepen dat ze zouden gaan huilen als we weggingen, maar ik had niet verwacht dat er zo veel het ook daadwerkelijk zouden doen, zelfs een paar van de stoere jongens konden het niet verbergen. Dat opeens ons officiële afscheid al tijdens de lunch was, kwam zowel voor Lobke als voor mij als een verrassing. Alle modulo’s hadden iets kleins voor ons gemaakt en een aantal kinderen hebben wat lieve dingen gezegd. Ook hebben we een super gaaf t-shirt met een schildering van Juan Pedro en alle handjes van alle kinderen erop gekregen. Daarnaast heeft Juan Pedro nog een klein tasje voor ons gemaakt en beschilderd en kregen we van Patty een houten “tegel” met een tekst erin gegraveerd als dankbetuiging namens het bestuur van Arco Iris. Alles was zo overweldigend lief en onverwacht dat ik met mijn mond vol tanden stond. We hebben zelf nog een paar woorden gesproken, maar ik kwam zo slecht uit mijn woorden dat ik niet alles heb kunnen zeggen wat ik wilde. Ik hoop maar dat ik het via mijn liefde naar de kinderen heb kunnen overbrengen hoe dankbaar ik ben voor de geweldige tijd die ik er heb gehad en dat ik ze allemaal voor eeuwig in mijn hart zitten. De rest van de dag heb ik geprobeerd niet te denken aan het naderende afscheid en alleen nog maar te genieten. Dit lukte op sommige momenten, maar ik heb stiekem ook een paar keer een traantje weggepinkt. De laatste avond hebben Lobke en ik onze cadeautjes uitgedeeld en de snoepjes die nog over waren van mijn verjaardag. Het blijft me helaas verbazen hoe ondankbaar de kinderen zijn en hoe ze je met een stalen gezicht om meer kunnen vragen. De laatste nacht in mijn kamertje voelde raar en leeg. Na nog een allerlaatste, heerlijk ontbijtje met zorg bereid door Tia Marlena, stond de mototaxi toch echt op ons te wachten en was het afscheid daar. Het was een raar en snel afscheid aangezien de kinderen moesten gaan ontbijten en zich klaarmaken voor school. Dit maakte het ook een beetje onwerkelijk en het heeft heel lang gevoeld alsof we nog terug zouden komen. Het was pijnlijk om het verdriet in de ogen van de kinderen te zien en een meisje zat dikke tranen te huilen in de schommelstoel terwijl wij wegreden. Ik krijg de verdrietige koppies niet uit mijn hoofd, maar denk daarbij ook aan alle momenten dat ik ze hartstochtelijk heb zien lachen. Terwijl we het hobbelige pad van Arco Iris afreden, voelde ik me ondanks dat ik verdrietig was ook vol energie en nieuwsgierigheid naar wat komen zou.

Helaas was het bewolkt de ochtend dat wij vlogen en hebben we het spectaculaire uitzicht over de Amazone moeten missen. Wel een mooi uitzicht gehad bij het landen in Cusco. Wat is dat weer een andere wereld! Ik heb de eerste dagen nog veel moeite gehad met het aanpassen en wennen aan de andere omgeving. Cusco is heel toeristisch en eigenlijk is alles binnen Cusco op toerisme gericht. Daarnaast is het daar koud!!! Brrr... Lobke en ik hebben ons de eerste dagen ingepakt alsof we op wintersport waren, wat het tegenovergestelde was van in Iquitos. Met vier dikke lagen kleren, een sjaal om, muts op, handschoenen aan en jas aan durfde we ons naar buiten te wagen, maar dan nog was het heel koud. Beetje bij beetje en dag bij dag hebben we de laagjes uitgedaan en zijn langzaamaan gewend aan de temperatuur, maar dat was een grotere schok dan we verwacht hadden. Ook mis(te) ik Iquitos en werd ik steeds door gedachten aan mijn lieve kindjes van Arco Iris overvallen. Uiteindelijk heb ik gewoon de knop omgezet en laat ik dat wel weer komen als ik thuis ben. Nu eerst genieten.

Want genieten doen we zeker. We hebben zo veel gave dingen al gedaan. In Cusco hebben we de eerste dag geparaglide. Dit was echt gaaf alhoewel ik er geen adrenaline kick van kreeg. Het uitzicht was fantastisch en het gevoel dat je zweeft en mee wordt genomen door de wind is overweldigend. Helaas ook een beetje misselijkmakend waardoor ik toen ik weer veilig met beide benen op de grond stond, het gevoel had alsof ik tien keer achter elkaar een achtbaan in was geweest. Ook zijn we natuurlijk de heilige vallei in geweest en hebben we alle typische toeristen belachelijk gemaakt en de tourguides uitgelachen. Ook de Inka Trail hebben we overleefde. Ik ben heel blij dat wij hadden geregeld dat onze zware rugzak gedragen zou worden door een porter en dat wij alleen met onze dagrugzak zouden lopen. In eerste instantie voelden we ons nogal de rijke, verwende, blonde meiden, maar na de eerste dag vond de rest van de groep ons alleen nog maar heel slim. De eerste dag viel redelijk mee, maar maakte me wel bang voor de dag die zou volgen. De tweede dag staat namelijk bekend als de zwaarste dag van de trail en dat kan ik bij deze bevestigen. Ik merkte ook dat de hoogte het me niet makkelijker maakte om te lopen en ik voelde me de eerste twee dagen ook niet top. De tweede dag was het eerst vier uur omhoog tot de hoogste pas, daarna twee uur omlaag tot de lunchplek om vanaf daar weer bijna drie uur omhoog te gaan en daarna nog anderhalf uur naar beneden. De tweede dag heb ik ondanks dat ik genoot van het mooie uitzicht, redelijk vaak gedacht dat ik het niet erg zou vinden om de afgrond in te storten en dan een kleine, niet pijnlijke verwonding op te lopen zodat ik niet verder zou hoeven lopen. Jeetje was is dat ontzettend zwaar en wat heb ik de Inka’s vervloekt om hun enorm hoge traptreden en verschrikkelijk ongelijke stenen paden. Ondertussen rennen de porters(spullendragers) langs je heen op oude sneakers en slippertjes terwijl ik elke tien passen moet uithijgen. Erg frustrerend. Ik was helemaal kapot aan het eind van de tweede dag. De derde dag was redelijk gemakkelijk afgezien van mijn pijnlijke, verzuurde benen. Ondanks alle pijn, zweet en moeilijkheden, was de trail het meer dan waard. We hadden geluk met maar een groep van vijf mensen wat het leuk en knus maakte. Ik heb zelfs mijn angst voor de “gat-in-de-grond-wc’s” overwonnen wat nogal een wonder is. Ook heb ik me verbaasd over hoe lekker je kan eten terwijl je kampeert. We hebben zelfs popcorn gehad en de laatste avond hadden ze een taart voor ons gemaakt. De hele sfeer van met z’n allen in een tentje op gammele stoeltjes en een wiebelend tafeltje eten van tinnen bordjes terwijl er aan de andere kant van de tent gekookt wordt, is ook speciaal. En de sterrenhemels. Wauw, die zijn zo mooi! Het is zeker een “once-in-a-lifetime” iets, omdat ik mezelf er niet snel weer toe zal krijgen om dit nog een keer te doen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.

De laatste en vierde dag van de trail zijn we heel vroeg opgestaan om te wachten tot we om half zes eindelijk de berg Machu Picchu op mochten. Vanaf hier is het nog ongeveer twee uur lopen naar de stad zelf. Gelukkig is het afgezien van vijftig hele stijle traptreden niet heel zwaar en het uitzicht op Machu Picchu is adembenemend mooi. Je ziet allerlei mistslierten uit het dal naar boven drijven en verdwijnen en nieuwe mistslierten vormen. Het geeft een Machu Picchu iets mysterieus. Na de foto’s te hebben gemaakt die iedere persoon die Machu Picchu heeft bezocht tussen zijn foto’s heeft zitten, heeft onze gids ons een toer gegeven door de wonderbaarlijke stad van Machu Picchu. Hierna hebben we onszelf wat rust gegund en zijn we niet Wyna Picchu niet opgeklommen. In plaats daarvan zijn we lekker van het zonnetje gaan genieten voordat we met de bus naar het dorpje gingen vanaf waar onze trein weer zou vertrekken. De treinrit is heel mooi, maar na drie nachten in een koud tentje op een dun matje, maar korte nachten te hebben geslapen, kon ik mijn ogen niet meer open houden en heb ik het grootste deel van de rit geslapen. Nadat we weer in Cusco waren aangekomen, konden we eindelijk een warme douche nemen en onszelf weer schoon spoelen. Helaas konden we ook meteen weer onze tassen inpakken, want de volgende ochtend om zeven uur vertrok onze bus richting Puno alweer. Dit was een beetje een domper als je uitgeput en uitgeteld aankomt, maar het was niet anders.

Puno is een stad aan het Titicaca meer in het zuiden van Peru. Vanaf hier hebben we met een boot een van de bekende, drijvende rieten eiland bezocht. Ik zal jullie nu niet verder vermoeien met de reden waarom het eiland kan drijven, want dan ben ik zo weer een pagina verder. Het is wel heel raar om daar rond te lopen. Ten eerste is het heel klein. Er staan ongeveer tien huisjes in een cirkeltje op het eiland en daar houdt het dan ook op. Ook zak je een beetje weg in het riet en lijkt het dus alsof je op een waterbed loopt. Jammer dat zoiets moois en speciaals overladen wordt door toeristen en daardoor voor mij een beetje zijn glans verliest. Vanaf hier zijn we naar het eiland Amantani geweest. Dit is een “gewoon” eiland van redelijke oppervlakte en hier kreeg ieder koppel zijn gastgezin voor de nacht aangewezen. Op het eiland wonen tien gemeenschappen en elke keer gaat de groep toeristen naar een andere gemeenschap om zo het inkomen eerlijk verdeeld te houden. Er is geen politie of autoriteit op het eiland en daarom komen alle gemeenschappen elke zondag samen om te praten, te kijken of er problemen zijn en indien deze er zijn, deze op te lossen. De traditionele kleding voor de vrouwen is een grote, brede rok en het lijkt net alsof er tien lagen tule onderzitten. Verder hebben ze een wit bloesje met een grote band net onder hun borsten en een zwarte lange doek/sjaal over hun hoofd en schouders gedrapeerd. De mannen hebben meestal gewoon een zwarte broek aan met een poncho en een hoed op. Onze hostmom voor de dag had een onuitspreekbare en onverstaanbare naam, maar ze lachte wel heel schattig. Ze had een redelijk groot, maar simpel huis. Onze kamer konden we betreden door een soort klein, blauw kabouter deurtje door te kruipen. Van onze gastmoeder kregen we een heerlijke kom quinoasoep voorgeschoteld en een bord met gesmolten piepkaas(het piept letterlijk tussen je tanden) met allerlei verschillende soorten aardappelen. Hierna zijn we met de groep naar een van de toppen van het eiland geklommen om van het uizicht te genieten en te verkleumen van de kou. Op de ene top staat de tempel voor moeder aarde op de andere van vader aarde. Ze geloven hier heel erg in het verschil tussen man en vrouw, maan en zon etc. Sowieso is Moeder aarde hier heel belangrijk, maar om over alles van het geloof in Peru uit te leggen, gaat me te lang duren. Na tot ijsblokjes te zijn getransformeerd, snel onder onze vierdubbele dekens gaan liggen tot we gesmolten waren en konden gaan eten. ’s Avonds was er nog een welkomsfeest waarbij iedereen in traditionele kleding kon komen dansen. Aangezien wij zo aan het bibberen waren, heeft onze gastmoeder ons alleen een lekkere warme poncho gegeven. Op het feest werd nogal komisch gedanst, maar daar kreeg je het wel warm van. Het was bijna een soort polonaise, maar dan met de handen vast. Hierna zijn we nadat we onze heuse buitenwc even gebruikt hadden ons bed ingedoken. Gelukkig hoefden we ’s nachts niet naar buiten voor de wc, maar hadden we een hele mooie blauwe po onder ons bed staan. Na een heerlijke nacht en een lekker ontbijtje met een pannekoek, zijn we weer naar de boot gebracht. Vanaf dit eiland zijn we nog een ander eiland gaan bezoeken en hier hebben we nog een stuk rondgelopen en rondgekeken en geluncht alvorens we weer richting Puno gingen. We hebben nog heerlijk een tijdje op de dak van de boot gezeten waar het in het zonnetje redelijk warm was. Zeker een geslaagde trip dus.

Vanaf hier zijn we naar een ander dorpje geweest in de buurt van de Colca Canyon. In de Canyon kun je, als je geluk hebt, condors omhoog zien vliegen. Ze zijn echter zo groot en zwaar dat ze warme luchtstromen nodig hebben om uit de kloof te kunnen vliegen. Na enige tijd wachten, hadden al veel mensen het opgegeven. Gelukkig kwamen er opeens toch een heel aantal condors de kloof uit cirkelen en het is een magisch gezicht hoe ze langzaam steeds hoger cirkelen totdat ze net boven je hoofd of voor je ogen de kloof uitvliegen. Na dit te hebben meegemaakt, konden we op de bus naar Arequipa stappen om hier onze ogen uit te kijken. Het was heel lang geleden dat Lobke en ik een echte moderne stad hadden gezien, want hoewel Cusco toeristisch is, blijft het een schattig bergstadje. Arequipa daarentegen was opeens een grote, moderne stad met een grote winkelstraat. Ik had niet verwacht dat ik zo verbaasd zou zijn bij het zien van een grote stad. Gelukkig liep Lobke naast mij zich ook te verbazen en lag het dus niet alleen aan mij. We waren sowieso heel blij dat we eindelijk weer onze handschoenen en sjaals konden laten liggen en onze slippers aan konden doen. In Arequipa hebben we het ijsmeisje Juanita gezien (ze is geofferd door de Inka’s aan de vulkaan en is hier ingevroren waardoor ze nog redelijk goed intact is gebleven), de kathedraal bezocht en het klooster bezocht. Natuurlijk hebben we onszelf ook tegoed gedaan aan een heerlijke koffie bij de Starbucks en een lekker etentje op het dakterras uitkijkend over het nachtelijke Arequipa.

Vanaf hier zijn we met de nachtbus naar Nazca geweest om met een vliegtuigje over de Nazca-lijnen te vliegen. Voor degene die niet weten wat de Nazca-lijnen zijn: Nazca-lijnen zijn de lijnen die in de woestijn van Peru gevonden zijn en waarvan nog steeds geen verklaring is van waarom en hoe deze lijnen gemaakt zijn. Er zijn allerlei verschillende figuren. Zo is er een boom, een astronaut, een kolibrie, een spin, een condor en een hond, maar er zijn ook een aantal pijlen en driehoeken. In een klein, wiebelig vliegtuigje zijn wij na lang wachten dus over deze lijnen gevlogen. Het in het vliegtuigje zitten met een koptelefoon op je hoofd was al een hele ervaring en ook de lijnen zijn wonderbaarlijk. Toch had ik verwacht dat je de lijnen duidelijker had kunnen zijn, maar helaas zijn een aantal lijnen voordat het UNESCO erfgoed werd al beschadigd. Het blijft echter iets mysterieus om zoiets groots te zien en dat niemand weet waarom en hoe deze lijnen nu precies gemaakt zijn. Na de lijnen te hebben bewonderd zijn we doorgegaan naar Huacachina in de buurt van Ica waar we in de immense zandduinen hebben gesandboard en waar ik bijna mijn kleine camera voor eeuwig in had zand had laten liggen. De dag erna zijn we in Paracas de Islas Ballestas gaan bezoeken waar ik zowaar de Jan-van-Genten herkende en we pinguïns en zeeleeuwen hebben gezien. Gisteren zijn we vanuit hier naar Lima vertrokken en morgen gaan we verder naar het noorden toe om over anderhalve week weer in Lima terug te keren om naar huis te vliegen. Vandaag in Lima hebben we onze oude route door de stad genomen. Eerst zijn we langs onze school gegaan waar we meteen werden herkend door de bewaker die buiten stond. Ook alle leraren en leraressen herkenden ons en begroetten ons hartelijk toen we binnenkwamen. Het was echt heel leuk om er even langs te lopen en het rook en voelde nog precies hetzelfde. Iedereen was ook zo lief en wist nog precies wat we na onze lessen in Lima zouden gaan doen. We hebben ook nog het nummer van ons gastgezin gekregen en gaan kijken of we die misschien ook nog kunnen opzoeken. Het lijkt bijna een beetje alsof we thuis komen met alle “Oja, en dan liepen we zo en dan gingen we daar met klasgenoten eten en dan deden we dit daar etc.”.

Dat was dus het niet zo korte verslag van onze reis tot nu toe. Hoop dat ik jullie niet al te veel verveel met mijn verhalen over alles. Ik vergeet nog de helft van onze rare, gekke momenten te vertellen, maar die horen jullie wel weer als ik thuis ben. Want ook dat komt nu steeds dichterbij. Ik voel me er heel dubbel over. Ik heb ondertussen ook echt wel zin om iedereen weer even te kunnen knuffelen, maar het liefst ging ik een weekje naar huis om vanaf daar weer naar Iquitos te vliegen. Ik heb helemaal geen zin in het echte leven waarin ik een studie ga beginnen en ga stoppen met reizen en al deze geweldige dingen meemaken en zien. Helaas moet ik er toch echt aan geloven over 11 dagen. Eerst nog even lekker genieten van onze reis en het naar huis moeten ontkennen.

Tot snel lieve mensen.
Dikke kus,
Eva.