Mijn hart verloren aan Peru

Toen was het avontuur echt voorbij. Nou, nog niet helemaal gelukkig, want we moeten nog op het vliegtuig stappen, maar toch; het is voorbij. Dit half jaar, die 25 geweldige weken waarin ik zo veel heb geleerd, gezien en gedaan. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Ondanks dat mijn koffers ingepakt voor me staan en mijn boarding pass in mijn handbagage zit, is bij mij het besef dat het voorbij is nog niet helemaal neergedaald. De iPod van Lobke verspreidt een gezellig muziekje door de kamer terwijl Lobke haar koffer nog aan het inpakken is en ik aan het schrijven ben. Kriebels heb ik wel. Het lijken echter eerder vakantie kriebels. Die kriebels die je krijgt als je weet dat je over een paar uur op vakantie gaat. Het enige is dat wij niet op vakantie gaan, maar naar huis. Daaruit blijkt maar weer hoe ik me thuis voel in Peru. Dit magische, bijzondere land met zijn lieve mensen. Ik vind het zo jammer dat veel mensen het idee hebben dat Peruanen gevaarlijk of eng of slecht zijn. Alle Peruanen die ik in zes maanden heb ontmoet zijn behulpzaam en vriendelijk en tegen alle verwachtingen in is er niks van ons gestolen. Natuurlijk moet je blijven opletten en moet je niet zomaar in elke wijk zelf gaan rondslenteren, maar waar kun je dit wel? Ondanks dat Peruanen niet zo goed zijn in communiceren of logisch nadenken, de tijd naar hun eigen hand zetten en je jezelf soms afvraagt wat er allemaal gebeurt, komt het allemaal altijd ook weer goed.

In deze laatste vier weken heb ik ook mogen ontdekken wat een magisch land Peru is. Er is zo veel diversiteit. De uren dat wij in de bus hebben gezeten kon er elke twee uur weer een ander soort landschap aan ons voorbij schieten. Vooral de natuur in het noorden en dan voornamelijk de Cordillera Blanca heeft mij getroffen met zijn schoonheid. Dit magnifieke berglandschap met zijn helderblauwe bergmeertjes en in de verte de hoge besneeuwde toppen is betoverend mooi. Het is weer zo’n ander berglandschap dan de Andes rondom Cusco waar alle bergen bedekt zijn met groen. Zoals jullie kunnen horen, heb ik mijn hart verloren aan dit land en zal ik het land, de mensen en de taal gaan missen als ik thuis ben. Thuis staat er echter ook weer van alles leuk op me te wachten (we hebben een hele zomer-to-do-list om af te werken) en ik heb ook al twee hospiteeravonden staan. Genoeg te doen dus en genoeg mensen om weer te knuffelen en te spreken.

Ik zal verder niet veel uitweiden over de laatste reisweek in het noorden. Het is een heel mooi landschap, maar ik moet zeggen dat na al heel wat ruines en musea met aardewerk te hebben gezien, alles ook een beetje hetzelfde beginnen te worden. Natuurlijk zijn er altijd dingen die je dan toch weer verbazen zoals de Huaca de la Luna (tempel van de maan) in Trujillo, maar voor mij is het nu wel genoeg geweest met al die archeologische plekken en alle verschillende stammen. Het blijft echter een interessant land met een bewonderenswaardige cultuur en geschiedenis.

Lieve mensen, dit is dan officieel mijn laatste blog vanuit Peru. Ik hoop dat ik jullie via mijn verhalen en belevenissen een kijkje heb kunnen geven in mijn reis en dit land. Ik vond het zelf erg leuk om te schrijven en jullie reacties te lezen.

Tot morgen Nederland!

Besos,
Eva.