Een Arco Iris gevuld met kinderen

Hola lieve mensen!

Weer even een berichtje van mij vanuit Iquitos. Ondertussen zijn wij alweer aan het eind van de vakantie van de kinderen gekomen. De kinderen zijn er nu een dikke week en ik kan me nu al niet meer voorstellen dat ze hier niet rondlopen. Zaterdagmiddag gaan de kinderen voor een dagje naar huis en het voelt hier dan meteen helemaal leeg. De kinderen zijn stuk voor stuk schatten met elk hun eigen persoonlijkheid en het is leuk dat je die verschillende persoonlijkheden ondertussen steeds beter leert kennen. Ik ben nu al zo gek op ze allemaal dat ik niet eens wil nadenken over het feit dat ik geen 28 kinderen in mijn koffer naar Nederland kan stoppen. Gelukkig is dat ook pas over 3 maanden en doe ik ondertussen maar alsof het niet bestaat. Ik begin me hier steeds meer thuis te voelen. Naast het feit dat mijn kamer langzaam aan in een gezellige, aangename, net een klein beetje rommelige kamer verandert, net zoals het thuis is, voel ik me hier ook echt thuis. Het lijkt alsof ik nooit ergens anders ben geweest en alles voelt heel vanzelfsprekend. Ook kijk ik niet meer eerst rond in de wc voordat ik ga zitten, maar laat ik de kikkers en gekko’s die zich rondom de wc verstoppen lekker voor wat ze zijn. Ik heb zelfs vandaag een grote, enge spin uit Lobkes kamer verwijderd zonder dat ik het eng vond! Gelukkig ben ik er ondertussen ook al aan gewend om eerst mijn sleutel te pakken en dan pas mijn kamerdeur dicht te doen. De deur gaat namelijk automatisch op slot en dan kun je zonder sleutel niet meer naar binnen. Aangezien Patty de enige is met extra sleutels en zij er niet altijd is, hebben zowel Lobke en ik al een keer moeten inbreken in onze eigen kamer om de deur weer open te krijgen.

Sinds vorige week vrijdag (15 februari) zijn de kinderen hier eindelijk. De eerste dag dat ze hier waren bestond vooral uit het schoonmaken van de modulo’s (plekken waar de kinderen slapen) en al het onkruid wieden. Lobke en ik hebben ons lekker tussen de kinderen gestort en binnen de kortste keren was het “Tia, kom je mij hier helpen?”, “Nee, Tia, kom hier heen!”. De namen die je op zo’n eerste dag over je heen krijgt zijn er heel wat, maar ondertussen weet ik ze allemaal. Helaas betekent onkruid wieden ook heerlijk met je handen tussen de mieren zitten en dat zijn er hier nogal wat. Dus na een middagje werken had iedereen overal bulten zitten van de mierenbeten. De kinderen zijn verder super geïnteresseerd in ons leven in Nederland. Ik heb alle foto’s die ik mee had van thuis zo’n tien keer aan verschillende mensen moeten laten zien en ze konden er maar geen genoeg van krijgen. Vooral de eerste paar dagen vonden ze ons gebrekkige Spaans (oftewel Castellaans zoals het hier genoemd wordt) wel erg grappig en de helft van de tijd dat ik mijn mond opentrok, was er sowieso wel een iemand die om mij moest lachen. Of ze maakte weer een grapje dat ik niet kan volgen en dan moeten ze ook weer lachen. Dat gebeurt echter nog steeds wel geregeld. Verder hebben we die eerste dag niet veel bijzonders gedaan. Tussen vijf en zes hebben de kinderen speeluur en hebben we lekker met de kinderen gespeeld en de kinderen een beetje beter leren kennen.

Het eerste weekend zijn we ook met alle kinderen van het weeshuis naar een soort festival geweest. Het was ons niet helemaal duidelijk wat het precies was, maar het was best gezellig. Het enige wat we uiteindelijk snapte was dat de president van de provincie Loreto, de provincie waarin Iquitos ligt, er was. Wat de reden van haar komst was, was ons niet helemaal duidelijk. Wel weten we dat het met de kinderen te maken had en dat het iets was voor de kinderen. Lobke en ik hebben ons verder ontzettend verbaasd over de manier van dansen van de kinderen hier. Meisjes van vier, vijf staan rustig met hun billen te schudden en met hun heupen te zwieren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het hier waarschijnlijk ook, maar als in kindje in Nederland zo zou dansen zou je denken dat hij/zij te veel muziekclips heeft gezien. Het was wel erg leuk om met de kinderen mee te zijn. We waren mee als begeleiders, maar dan voel je je toch echt wel onderdeel van zo’n weeshuis. Ik heb de helft van de tijd met twee of drie aapjes rond mijn middel gestaan, wat ik overigens totaal geen probleem vind. Aan knuffels en kusjes kom ik hier zeker niet te kort en mij hoor je niet klagen!

Maandag begon van de kinderen dan echt de “nuttige vakantie”. Patty had aan Lobke en mij gevraagd om zowel theater als Engelse lessen voor de kinderen te verzorgen. Ik zal even kort het rooster opschrijven dat wij de afgelopen twee weken gevolgd hebben.


Maandag/woensdag/vrijdag: Dinsdag/donderdag
7:00-8:00 ontbijt 7:00-8:00 ontbijt
8:30-10:30 voorbereidingen school 8:30-10:30 voorbereidingen School
11:00-12:30 knutselen met de kleintjes 11:00-12:00 Engelse les kleintjes
13:00-14:00 lunch 13:00-14:00 lunch
15:00-16:00 theater met de kleintjes 15:00-16:00 Engelse les groten
16:00-17:00 theater met de groten 16:00-17:00 knutselen groten
17:00-18:00 spelen 17:00-18:00 spelen
18:00 douchen 18:00 douchen
19:00 avondeten 19:00 avondeten
20:00 naar bed 20:00 naar bed

Geloof het of niet, maar als ik dan rond acht uur lekker naar mijn bedje kan, ben ik ook helemaal gesloopt. We zijn de hele dag druk bezig en als er niet gepland staat, zijn we wel bezig met het voorbereiden van de lessen voor de dag erna. Ook ben je ondertussen nog druk bezig met het proberen te verstaan en leren van Spaans wat ook de nodige energie kost. Kort gezegd, na zo´n week ben ik toe aan weekend. Ondanks dat zo’n week slopend is, krijg je de energie die je er in stopt dubbel en dwars terug betaald. Ik vind bijvoorbeeld de voorbereiding op school erg leuk. Drie dagen in de weken wordt de rekenstof behandeld en hiermee kun je ze goed helpen. Ik vind het zo leuk om te merken dat een kind dat een som eerst totaal niet snapte, na een beetje uitleg met behulp van snoepjes tellen etc., het snapt en helemaal trots en blij is.

De eerste dag van de vakantie was nogal een chaos, omdat niemand van de leraren eigenlijk precies wist wat het programma was en waar ze hun activiteit zouden geven. Ook voor ons was het nieuw en aftasten, want wij moesten ook opeens voor het eerst lessen gaan geven aan de kinderen. De eerste theaterles was dan ook een beetje een rommeltje. De kinderen, vooral de kleintjes, lijken af en toe allemaal ADHD te hebben, want ze kunnen geen moment stil staan of zitten. Uiteindelijk zijn we na 5 lessen met de kleintjes wel zo ver dat we weten dat we “De Roodkapjes in de Jungle” gaan spelen en hebben we zelfs al een keer geoefend. Met de oudere groep moeten we het toneelstuk nog even goed uitwerken. Ze zijn wel allemaal erg enthousiast en we gaan sowieso “Hakuna Matata” van “The Lion King” in het Spaans en Engels met ze zingen. Voor degene die zich afvragen waar dit allemaal voor is; eind maart komen Aad en Ria, de abuelitos oftewel opa en oma van Arco Iris. Aangezien het een groot feest is als ze komen, gaan de kinderen dan voor Aad en Ria presenteren waar we de afgelopen tijd aan hebben gewerkt. Ik ben benieuwd hoe grote chaos het zal worden, maar dat maakt niet uit zo lang ze maar plezier erin hebben.

De Engelse lessen verliepen over het algemeen vrij soepel. Ze vonden het erg leuk om een klein gesprekje in het Engels te leren en testen het meteen op elke buitenlander uit die ze tegenkomen. Ze zijn ook helemaal blij dat ze nu een aantal dieren, groenten en fruit in het Engels weten en er wordt tijdens het eten heel vaak gezegd: “Dit is carrot in het Engels toch?”. Super lief om te zien hoe enthousiast ze zijn en we hebben dan ook met Patty afgesproken dat we de Engelse lessen één keer per week blijven geven ook als ze naar school gaan. Sowieso krijg je tijdens het eten elke keer wel de vraag hoe je een bepaald iets in het Engels of Nederlands zegt en dat vinden ze dan helemaal grappig. Daarnaast krijg je tijdens het eten ook heel vaak vragen als “Hebben ze ook brood in Nederland?”, “Hebben ze borden in Nederland?”, “Zijn er ook baby’s in Nederland?”. Ook hebben ze nu de raadsels ontdekt, hoewel deze echt totaal niet grappig zijn in het Spaans. Zo kregen we het raadsel: “Het is rood en ligt midden in de zee, wat is het?”. Aangezien Lobke en ik wel begrepen wat ze zeiden, maar het antwoord echt niet wisten, keken we ze maar hulpeloos aan. Het bleek een tomaat te zijn en iedereen moest heel erg lachen. Ze dachten echter dat we niet snapten wat ze zeiden, maar we snapten gewoon niet wat er grappig aan was wat voor nog meer gelach zorgde in de groep. Vanaf nu lach ik dus maar mee om de slechte grappen gewoonweg vanwege het feit dat ze zo slecht zijn dat ze grappig worden.

De eerste woensdag van de vakantie had Rosanne, het meisje uit Canada dat ook een weekje samen met ons op Arco Iris heeft gewoond, georganiseerd dat we ‘s middags met alle kinderen konden gaan zwemmen. Dat was natuurlijk een groot feest voor de kinderen en ook ik heb het reuze naar mijn zin gehad. Het was nog een heel gedoe om iedereen in verschillende mototaxi’s te proppen, maar uiteindelijk is het allemaal gelukt en hebben de kinderen de tijd van hun leven gehad. Lobke en ik waren allebei een soort hangpaal voor de kinderen dus meestal stond je in het zwembad terwijl er vier andere kinderen bovenop je klommen. Het leuke is echter dat ze alles pakken wat ze te pakken krijgen om maar aan je te blijven hangen. Dus nadat mijn bikinitopje al een aantal keren dreigde af te zakken doordat er handjes naar graaide, heb ik toch maar gezegd dat het voor mij ook iets prettiger was als het maar één of twee kinderen tegelijkertijd waren!

Een groot toeval in het zwembad was dat we nog andere Nederlanders tegenkwamen en nog groter was het toeval dat we er achter kwamen dat de Stefan die we hadden ontmoet, de Stefan was waarvan mijn moeder al tien keer had gezegd dat ik hem moest proberen op te zoeken. Hij is namelijk de zoon van de beste vrienden van een vriendin van mijn moeder en mijn moeder wist dat hij ook in Iquitos zat. Eigenwijs als ik ben, heb ik natuurlijk elke keer geantwoord dat ik mijn eigen vrienden wel kon vinden, maar het was wel heel grappig om hem tegen te komen in het zwembad. Zijn ouders hadden namelijk diezelfde morgen nog tegen hem gezegd dat hij mij moest opzoeken. Ook was hij met twee andere meiden, één uit België en één uit Nederland, die via dezelfde organisatie als wij hier zijn en die dezelfde coach hebben. Eén grote toevalstreffer dus. De kinderen vonden het ook erg leuk en konden meteen hun Engelse gesprekje met hem oefenen wat ze erg leuk vonden. Ook hebben alle gillende tienermeisjes geprobeerd Stefan aan Rosanne te koppelen wat erg grappig was.

Helaas verliet Rosanne Arco Iris alweer op vrijdag, maar dit kon natuurlijk niet zonder een afscheid. De kinderen hadden allemaal tekeningen en armbandjes voor haar gemaakt en een T-shirt met alle namen erop. Sommige kinderen hadden het best zwaar met haar vertrek en vonden het echt niet leuk dat ze wegging. Wij hebben zondag nog lekker ontspannen met Rosanne doorgebracht. We waren door haar uitgenodigd om mee te gaan naar Nauta. Op de heenweg schrokken wij nog best wel. Nadat wij ons samen met nog zo’n tien anderen in een busje hadden gepropt zijn we naar Nauta gereden. Onderweg passeerden we een plek waar een dodelijk ongeluk was gebeurt. Aangezien de weg niet heel breed is hier, was alleen één weghelft afgezet en kon je dus alles zien wat er op het andere wegdek gebeurd was. Helaas was het een dodelijk ongeluk geweest en lag er het lijkje van een dood kindje op de weg waar maar even een juten zak overheen was gelegd. Ik schrok best wel van deze aanblik, helemaal vanwege het feit dat Jorge zei dat dit dagelijks gebeurd. Ondanks het rare begin heb ik wel een leuke dag gehad. Nauta is waar de Rio Amazonas ontstaat vanuit twee kleinere rivieren. Als je goed kijkt, wat nog best lastig is, moet je ook een kleurverschil kunnen zijn. Het schijnt een van de zeven natuurwonderen te zijn, maar Lobke en ik snapten echter niet zo goed wat het grote wonder nou was. Wel hebben we heerlijk genoten van het boottochtje, hebben we nog even snel dolfijnen gezien, vergaten we natuurlijk om in te smeren en kwamen we dus verbrand terug. Dit gaf echter niet, want hierdoor hebben we de kinderen weer een paar dagen kunnen vermaken met: “Ooohh, moet je zien hoe rood de tia’s zijn! Ooh, doet het geen pijn?”. Helaas, helaas werd ik aan het eind van de dag nogal ziek en heb ik ook de twee dagen erna nog ziek rondgelopen. Het wonderbaarlijke, knalroze, naar meisjestandpasta smakende drankje dat ik van Patty kreeg, hielp gelukkig wel en ondertussen ben ik er weer helemaal bovenop.

Zaterdag hebben Lobke en ik de hele ochtend in de keuken gestaan om voor iedereen pannenkoeken te bakken. We hebben meteen de kokkin geleerd hoe het moet en één van de meisjes is erg behendig geworden in het opgooien van de pannenkoeken. Na zeventig pannenkoeken gebakken te hebben, was onze taak dan eindelijk volbracht en konden we onze heerlijke pannenkoeken opeten samen met alle kinderen. Op zaterdag komen ook de ouder(s)/verzorger(s)/familie van de kinderen naar Arco Iris. Hierdoor kunnen ook zij een beetje in de gaten gehouden worden en proberen ze ook de ouder(s)/verzorger(s)/familie te leren hoe ze met hun kinderen zouden moeten omgaan. Ook kunnen ze door te helpen met het onderhouden van Arco Iris op zaterdag iets terugdoen voor het feit dat hun kinderen hier worden verzorgd. ’s Avonds hebben we lekker met de paar kinderen die niet naar huis gingen lekker de rest van de pannenkoeken opgegeten. Het was leuk om even een kleine groep te hebben en de kinderen waren allemaal super lief en behulpzaam voor elkaar. Er hing die avond een hele gezellige, knusse sfeer.

Zaterdagmiddag hebben we nog een heel interessant persoon ontmoet. Lobke en ik hadden onszelf getrakteerd op een ijsjes op de boulevard en uit het niets kwam er opeens een man/jongen naar ons toe die zei dat we een van de armbandjes die hij verkocht mochten hebben. Aangezien Lobke en ik dachten dat hij ze wilde verkopen, zeiden wij braaf “Nee, dankjewel”, waarna de jongen vertelde dat hij graag een cadeautje wilde geven en dat hij ons geld niet nodig had. Nadat de jongen bij zowel Lobke als mij een armbandje had omgeknoopt, heeft hij nog een half uur met ons staan praten wat af en toe een beetje ongemakkelijk was. Hij was volgens mij nogal artistiek en begon op een gegeven moment ook te mimespelen. Hij werd op een gegeven moment wel vrij opdringerig en nam zelfs zomaar een hap van mijn ijsje wat ik eigenlijk best wel vies vond aangezien ik hem totaal niet kende. Mijn ijsje was echter te lekker om daarna weg te gooien, dus ik heb het maar gewoon opgegeten. Ondertussen weten alle kinderen dat we een armbandje van een loco(gek) op de boulevard hebben gekregen en ze zeggen dat Lobke verliefd op hem is.

De afgelopen week hebben we gewoon braaf het programma gevolgd en zijn er verder geen bijzondere dingen gebeurd. Vandaag was er echter een groot feest. Patty was uitgenodigd om met Arco Iris te participeren in het shoebox programme. Dit is een iniatief vanuit Amerika waarbij kerken of kerkelijke organisaties voor kerst een schoenendoos vullen met kleine cadeautjes en deze opsturen naar armere landen. Op deze manier proberen ze er voor te zorgen dat ook kinderen in deze landen cadeautjes krijgen voor kerst. Patty heeft er dus voor elk kind van Arco Iris ook een mogen ophalen. Samen met vier personen van de kerk is er een kleine show gegeven waarbij spelletjes werden gespeeld en liedjes werden gezongen. Alles werd gedaan vanuit de naam van God en ze hebben ook samen met de kinderen gebeden. Uiteindelijk kwam het hoogtepunt van het feest waarop iedereen een schoenendoos kreeg. Na streng toespreken en een “Ja, Tia Patty!!”, beloofden de kinderen de dozen nog niet open te maken totdat er afgeteld werd. Nadat er uiteindelijk afgeteld was, bleef het nog een tijdje stil terwijl alle kinderen aan het kijken waren wat er allemaal wel niet in de dozen was gepropt. Het was super leuk om te zien hoe blij de kinderen waren en zijn met de cadeautjes. Ook hebben er een paar een briefje of een kaartje van de afzender met het adres van de afzender erop. We gaan proberen of we ze kunnen helpen om een briefje in het Engels te schrijven om de mensen op die manier te kunnen bedanken voor hun cadeautjes.

Het eten hier op Arco Iris is erg lekker. Sowieso is het Peruviaanse eten erg lekker, hoewel ik straks even geen rijst meer hoef te zien als ik terugkom. We hebben al een paar interessante toetjes geproefd waarvan er één een soort cake van kruidnagel is. Het klinkt een beetje raar en zo smaakt het ook, maar het is eigenlijk best wel lekker. Er zijn eigenlijk maar twee dingen die ik echt niet lekker vind, dat zijn de kippenpoten(echt de poten met de nagels en het schubbige vel) die gewoon in de soep worden gegooid en die de kinderen heerlijk afkluiven en de yello. Yello is gelatinepudding en daar zijn ze nogal gek op hier in Peru. Helaas voor mij vind ik het echt verschrikkelijk. De smaak is één ding, dat is gewoon heel zoet, maar het feit dat het zo beweegt en flubbert, vind ik echt vies. Als het in het bakje op tafel staat en de tafel beweegt niet dan beweegt de yello nog altijd. Het ergste is echter als je een hap neemt. Dan zie je eerst die lepel met de fluorescerende, flubberende yello op je mond afkomen. Als je dan de hap hebt genomen, ligt het op je tong en voel je het nog steeds bewegen, maar omdat het zo glad en glibberig is, glijdt het dan vanzelf je keel in en mag je weer blij zijn dat je een hap yello hebt overleefd. Hoewel dit heel dramatisch klinkt, is dit serieus wat er in mijn hoofd omgaat als ik yello voor me heb staan en probeer ik mezelf dus maar aan andere dingen te laten denken, omdat ik het anders helemaal niet naar binnen krijg.

Zoals ik al eerder zei, ben ik gek op de kindjes. Wel doet het me heel veel om de verhalen te horen zoals ik ook al in mijn vorige blog vermelde. Zo is er een meisje, Ruth, die ondertussen bijna zes jaar is. Haar moeder is op haar dertiende verkracht en is daarna zwanger geraakt van Ruth. Na de geboorte van Ruth wilde ze niets met haar te maken hebben en ze wordt dus opgevoed door haar oma. Dit terwijl de moeder die ondertussen achttien is alweer twee nieuwe kinderen heeft en met de vader van het jongste kind samenwoont. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor Ruth moet voelen om elke keer weer te weten dat jouw moeder jou niet wilt opvoeden maar wel jouw andere zusjes/broertjes. Ik kan ontzettend goed snappen waar de reactie van haar moeder vandaan komt, maar ik word er ondertussen ook heel boos van.

Gelukkig hebben we ook een meevaller gehad deze week. Er is een familie van vier kinderen, twee jongen en twee meisjes, die al enige tijd op Arco Iris wonen. Hun moeder en vader hebben lange tijd ruzie gehad, maar wat ik van het verhaal begreep ging het de laatste tijd juist goed. Helaas bleek dit niets minder waar aangezien de moeder op een dag met de vier kinderen opeens vertrokken is en de vader na het werk in een leeg huis aankwam. Patty die op huisbezoek ging om te zien hoe het met de kinderen ging, trof een wanhopige vader. Gelukkig heeft de oudste jongen Patty op een dag gebeld en heeft Patty heel onschuldig gevraagd waar ze zaten. Patty heeft dit weer aan de vader verteld die meteen op weg is gegaan om ze te zoeken. Patty vertelde ons dat het dorpje waar ze waren absoluut niet veilig is. Al helemaal niet voor meisjes, omdat er veel foute mannen rondlopen. Ook zouden ze daar niet naar school kunnen gaan aangezien hun ID bewijzen hier liggen en deze verplicht zijn om naar een school te mogen gaan. Gelukkig zijn ze sinds deze week weer terecht en zijn ze weer veilig in Arco Iris. Het is raar hoe blij ik me voelde toen ik ze zag en wist dat ze veilig waren zonder dat ik de kinderen ooit ontmoet had.

Ik wil trouwens iedereen die een kaartje heeft gestuurd nog even bedanken! Volgens mij duurt het bijna een maand voordat ze aankomen, maar ik vind het heel erg leuk om onverwachte post te ontvangen! De kaartjes hangen allemaal vrolijk op mijn kamer en ik denk elke keer aan jullie als ik ze zie!

Voor nu een hele dikke kus vanuit het warme Iquitos!
Eva