Relax, take it easy

Alweer twee weken in Iquitos en ook afgelopen week is weer een week gevuld met interessante dingen. Sowieso hebben we geleerd dat tijd in Peru (Zuid-Amerika) een begrip is waar niet extreem veel waarde aan gehecht wordt. Zeven uur eten weggaan is standaard acht uur, maar ook mensen die op maandag zouden komen en dan pas op woensdag komen opdagen zijn hier niet uitzonderlijk. Het lijkt de mensen ook niet echt uit te maken. Ik moet er zelf soms nog een beetje aan wennen. Niet zo zeer dat dingen een uurtje uitlopen, maar wel aan het feit dat dingen die gaan gebeuren en waar je rekening mee houdt, uiteindelijk niet op dat moment gebeuren. Uiteindelijk komt dat vanzelf wel en ben ik straks zelf degene die overal standaard te laat is.

Afgelopen week zijn we een paar keer gaan helpen bij het Centro Communitario Infantil Irapay. Het is een vrij groot centrum waar nu gedurende de zomervakantie bijvoorbeeld muzieklessen en Engelse lessen worden gegeven en waar ook leuke activiteiten voor de kinderen zijn. Het Canadese meisje, Rosane, die we eerder vorige week ontmoet hadden, verzorgt de komende tijd de Engelse lessen. Wij zijn haar een paar ochtenden gaan helpen bij haar lessen. De kinderen zijn allemaal super lief en zijn zo aan je gewend. Wel moeten ze lachen als je weer eens een verkeerde vervoeging van een werkwoord gebruikt. Daarentegen helpen ze je ook weer om het wel op de juiste manier te zeggen. Ook zijn het, zoals alle kinderen, goudeerlijke kinderen. Zo gebeurt het dus dat je naar een tafeltje toeloopt om de kinderen te helpen en twee meisjes heel indringend in je ogen staren. Als je dan lief naar ze lacht en vraagt wat er is, wordt er, terwijl er nog steeds diep in je ogen wordt gestaard, even gemeld dat ze je ogen toch echt wel heel erg mooi vinden. Je komt elke keer weer goed gemutst Irapay uitwandelen, want elke keer is het weer leuk en gezellig.

Deze week zijn we ook met Robert naar een dorpje dat aan de Río Nanay (rivier Nanay) ligt geweest. Het is een vrij klein dorpje met ook weer een marktje met groenten, fruit, vlees, vis, shampoo, etc.. Bij binnenkomst zagen we dat er een paar huisjes afgebrand waren. De brand werd nog een beetje nageblust, maar ondertussen zat iedereen rustig een beetje te kijken of zaten ze op plastic stoeltjes voor de muur waarachter eerst hun huis stond. Aan de ene kant leken de mensen heel ontdaan, maar aan de andere kant leek het ook de normaalste gang van zaken. Bij de rivier zijn we met een bootje een stuk de rivier opgevaren. Er staan veel kleine dorpjes waarvan alles huisjes op palen staan langs de rivieren. De Río Nanay is echter een rivier die helaas vaak overstroomt en dan overstromen deze dorpjes ook. De mensen verhuizen dan weer naar een andere plek om daar weer een nieuw dorpje te beginnen. Na een tijdje rondgevaren te hebben en ook een stukje de Río Amazona op te zijn geweest, keerden we om om weer terug te gaan. Ik zat ondertussen heerlijk te genieten van het koele briesje en lekker in de verte te staren, terwijl er opeens een vin uit het water omhoog duikt. Niet veel later gebeurt het weer en op zo’n 7 meter van onze boot zwom zo een groepje rivierdolfijnen weg. Erg bijzonder en leuk om te zien!

Daarnaast zijn we met Robert naar Quistococha geweest. Na eerst weer dik twintig minuten met z’n drieën op de motor gepropt te hebben gezeten, kwamen we bij Quistococha aan. Het is een soort van dierentuin die gebouwd is het regenwoud rondom een meertje. Het is een beetje interessant om de dieren die officieel in het regenwoud los horen te lopen in hokjes te zien zitten. Sowieso zijn de hokken vrij klein en lijken de dieren niet erg gelukkig. Het is heel dubbel om er rond te lopen. Aan de ene kant zijn het mooie en leuke beesten om te zien, maar aan de andere kant is het oneerlijk om die dieren in een klein hokje te stoppen terwijl ze in bijna dezelfde omgeving gewoon los zouden moeten lopen. Na de dieren bezocht te hebben, zijn we even gaan zwemmen in het meertje wat overigens interessant was. Sowieso moet ik nog wennen aan het feit dat het water hier eigenlijk overal bruin is. Het is echter niet vies, het komt gewoon door de bodem hier. Het water van het meer was ook echt heel warm. Het voelde bijna alsof we in bad gingen. Het grappige was dat toen het op een gegeven moment begon te regenen, het kouder was om uit het water te zijn dan erin. Na lekker gepoedeld te hebben, hebben we lekker een tijdje met Robert gezeten onder het genot van wat cola, Juaves en Tocacho. Beiden typisch Peruviaans en erg lekker. Het praten is het Spaans ging ons eigenlijk redelijk goed af. Robert was alleen niet zo blij met het feit dat ik hem niet de dag daarvoor had gebeld dat ik verkouden was en mijn stem dus klonk alsof ik net een nachtje had doorgehaald. Later heb ik braaf de pilletjes aangenomen die zouden helpen tegen mijn keelpijn en plechtig beloofd dat ik het zou zeggen als het erger zou worden. Ik heb hem toch maar niet verteld dat ik diezelfde avond met koorts in bed lag, het was de dag erna toch weer over en aangezien ze hier al helemaal ongerust over mij zijn leek dat me geen goed idee. Toch is het lief om te merken dat iemand zo bezorgd om je is en fijn om te weten dat er iemand zo goed op je let.

Ook waren we door Rosane en Jorge uitgenodigd om in het weekend mee te gaan naar Indiana. Indiana is een dorpje bij de Río Napo en Jorge is peetvader van een kindje dat daar woont en kent de familie daar ook goed. Het leuke van zo’n weekend is dat je nog meer spullen nodig hebt dan je denkt, vooral hier. Dan eindig je dus met een volle tas die voller zit met je klamboe, lakenzak, deet, zonnenbrand, een handdoek en meer van dat soort dingen. Geloof me, mijn kleren waren namen nog het minste ruimte in in mijn rugzak. Na de ochtend bij Irapay te hebben doorgebracht, zijn we met een boot richting Indiana gegaan. Op de trap richting het water lag echter een man voor pampus (sorry, dat is echt het enige woord dat ik kan gebruiken om het te omschrijven). Rosane en ik hebben even naar hem staan staren, we vroegen ons namelijk af of hij nog wel leefde. Iedereen die verder de trap op en af ging, liep gewoon om hem heen en schonk er verder geen aandacht aan. Aangezien Rosane en ik het toch een beetje raar vonden dat zijn borst helemaal niet op en neer bewoog, zijn we Malu, een meisje dat een kamer huurt bij Jorge en ook mee was, toch maar gaan vragen of hij nog leefde. Gelukkig kon zij ons verzekeren dat hij gewoon te veel gedronken had en dat hij zijn roes lag uit te slapen. Voordat de boot eindelijk vertrok duurde het wel even. De boot werd namelijk helemaal volgepropt met mensen en elke plaats werd meer dan benut. Bovenop het dak werden alle grote spullen geladen wat nog even voor een spannend momentje zorgde toen er onderweg opeens iets van het dak viel. Gelukkig bleek het gewoon een grote plastic bak te zijn die bleef dreven en zijn we omgekeerd om hem op te halen. Op de boot is het, ongeacht het feit dat het niet erg comfortabel zit, heerlijk. Lekker een windje, een beetje om je heen kijken terwijl de amazone aan je voorbij flitst. Ik zou de hele dag op zo’n bootje kunnen zitten en kunnen varen.

Gelukkig voor ons hoefde we niet de hele dag te varen om in Indiana aan te komen en zo’n uurtje later waren we er dan. Indiana is vele malen rustiger dan Iquitos waar in het centrum honderden mototaxi’s rijden en er altijd wel ergens herrie vandaan komt. Indiana is veel dichter bij het regenwoud gebouwd en heeft eigenlijk geen grote wegen. Het vinden van een mototaxi kost je hier wel even de tijd, terwijl je daar in Iquitos niet eens je best voor hoeft te doen. Nadat Jorge ons een beetje rond had gewezen en had laten zien tot waar het water wel niet was gestegen, zijn we met een mototaxi naar het huis van de kennissen van Jorge gegaan. Ze hebben een vrij simpel huis met een gat in de grond en een emmer om je mee te douchen, maar het is er wel heel mooi. Het dak is heel groot en maar onder de helft ervan zijn muren gebouwd. Onder de andere helft staan wat banken en hangen een aantal hangmatten wat echt heerlijk ligt. Ook hebben ze hun eigen viskwekerij in de vijver. De mensen waren echt heel erg aardig en de kinderen op om te eten. Rosane had bellenblaas meegenomen voor de kinderen en dit zorgde voor heel veel pret en lachende gezichtjes. Het was vertederend om te zien hoe eerlijk er gedeeld werd en dat er zonder aanwijzingen van ouders ook met de bellenblaas naar de jongste dochter werd gelopen die verderop zat om ook haar ermee te laten spelen. Nadat de grootste bellenblaaspret over was en de lunch zo goed als op, zijn we met de kinderen gaan zwemmen in de Río Napo. De oever is best wel smerig en ook hier is het water bruin. De oever is allemaal blubber is en je glibbert dus ook naar beneden als je het water in wilt, maar het was een geweldige ervaring. We begonnen met ongeveer vijf kindjes waarmee we gingen zwemmen, waarbij wij overigens de enige in bikini waren aangezien iedereen gewoon in zijn/haar kleren zwemt. Uiteindelijk denk ik dat we met zo’n vijftien kinderen aan het zwemmen waren en elk kind wilde maar al te graag aandacht van je en om je nek hangen. Het was bijzonder om te zien hoe snel je contact met ze maakt en hoezeer ze genieten van lekker met je spelen in het water. Ik vond het dan ook best wel zielig toen wij weer weg gingen en de rest van de kindjes in hun druipend natte kleren op de oever ons heel beteuterd stonden na te kijken.

Verder hebben we behalve lekker een beetje in de hangmatten hangen en onszelf weer een beetje opfrissen met twee emmers koud water niet veel gedaan. De kinderen vinden het geweldig om met je te spelen en vooral kiekeboe vanuit de hangmat was erg populair. ’s Avonds zijn we, vergezeld door het grootste deel van de familie, naar een hotel in de buurt gegaan. Het hotel kost overigens ook niks, maar eigenlijk was het ook hotel ook niks. Er was wel een badkamer, maar om het watergebruik te reguleren stond er dus een grote plastic bak met water en een emmertje ernaast in plaats van stromend water. Ook ging al het licht om 11 uur uit, wat bij ons toch niet zo uitmaakte aangezien we alleen licht in de kamer hadden. Ondanks de herrie die de volgende ochtend al om zes uur begon, hebben we er echter heerlijk geslapen. De dag erna hebben we weer ontbeten met de familie en zijn we deze keer met een bijna lege en dus erg comfortabele boot weer terug naar Iquitos gegaan.

Weer terug in Iquitos zijn Jorge en Malu naar huis gegaan en zijn Rosane, Lobke en ik lekker westers pizza gaan eten met een ijsje toe op de boulevard. Het was echt heel lekker weer dus lekker met een ijsje op een bankje in de zon was absoluut geen straf. Daarnaast hebben we lekker mensen zitten staren. De buitenlandse mensen die hier rondlopen is wel een apart slag mensen. De mensen die buitenlands zijn, maar hier wel echt lijken te wonen, zijn allemaal een soort rastahippies. Verder is het natuurlijk altijd leuk om te raden waar de rest van de buitenlanders vandaan komen. Ook kwam er random nog even een politieagent naar ons toe om even een praatje te maken, wat hier trouwens heel normaal is.

Verder hebben we niet veel gedaan. Begin deze week lekker uitgerust van het weekend wat wel lekker was. We hebben de kokkin, Tia Marlena, een beetje geholpen in de keuken en zijn mee geweest naar de markt. Ook zijn we gisteren met Robert en Patty op huisbezoek gegaan bij drie meisjes die ook op Arco Iris wonen. Ze wonen vrij ver hier vandaan en reizen dus elk weekend op en neer om weer naar hun familie te gaan. Bij wie ze op het moment wonen, snap ik niet helemaal. Hun oudere zus, die overigens niet veel ouder zal zijn dan Lobke en ik, woont niet meer op Arco Iris en heeft al twee kinderen waarvan een meisje met volgens mij het syndroom van Down. Het meisje is ondertussen al vijf, maar aangezien ze in haar hoofd nog maar een baby is, ligt ze de hele dag een beetje op de houten vloer en word ze een beetje heen en weer gesleept. Dat breekt mijn hart wel als ik dat zo zie. Het jongste zusje had ook allemaal plekken op haar armen en benen waar Robert morgen meteen naar wilde kijken.

Ook zijn we vandaag naar een ander project in de buurt van Iquitos gegaan. Het is een plaats waar mishandelde meisjes en moeders heen kunnen. Dit kan zowel vrijwillig als onder dwang als de thuissituatie echt niet veilig genoeg is. De verhalen van sommige meisjes raakte me echt enorm. Zo is er een familie waarvan de moeder opeens is vertrokken met een andere man en ze heeft een dochter meegenomen. De vader is achtergebleven met een gebroken hart, drie dochtertjes en een zoon. Hij is bij zijn vader gaan wonen, maar die staat bekend om het seksueel misbruiken van kinderen. De omwonende hebben daarom contact opgenomen met dit project, wat overigens al een wonder is want de meeste mensen laten dit soort dingen gewoon gaan. De twee oudste zusjes wonen nu al twee weken op het project en het gaat redelijk goed met ze. Het broertje kon helaas niet mee aangezien ze geen jongens toelaten op het project en het jongste meisje is nog maar drie. Aangezien ze op het moment geen nanny hebben om de kinderen te verzorgen en er te weinig vrijwilligers zijn, kunnen ze haar helaas niet opnemen. Zij zitten dus nog bij hun vader en opa in huis, waar de situatie niet fijn is. Gelukkig gaan ze nu proberen het jongetje en meisje op Arco Iris onder te brengen, zodat ze toch een veilige leefomgeving hebben. Ik hoop echt heel erg dat het lukt… Als ik zo’n verhaal hoor voel ik me zo klein en machteloos. Er is zo veel onrecht op deze wereld, and so little you can do about it. Toch zijn de meeste meisjes allemaal heel lief, vrolijk, aanhankelijk en blij. Hoewel je met sommige dingen wel merkt dat ze getraumatiseerd zijn. We hebben lekker roze hartjeskoekjes met ze gebakken aangezien het vandaag Valentijnsdag is. Ik vond het erg leuk om een keer een ander project te zien en zien hoe anders het daar is in vergelijking met hier.

Daarnaast heb ik deze week dan eindelijk mijn pakketje van thuis gekregen en heb ik ook de eerste post ontvangen. Het is stom hoe je na zo’n korte tijd al zo ontzettend blij kunt zijn met wat tastbare en ook eetbare dingen uit Nederland. Ondertussen begint mijn kamer telkens voller te hangen met posters, kaarten en foto’s en nu ook mijn knuffeltjes op mijn bed. Arco Iris begint ook wel steeds meer als thuis te voelen en ik ben zo benieuwd naar alle kindjes morgen! Vandaag is alles schoon gemaakt en opgeruimd en we zijn dus helemaal klaar om morgen alle kindjes weer te verwelkomen. Ik heb er zin in!

Voor nu een hele dikke kus vanuit Iquitos. Ik heb geen idee hoe lang het nog gaat duren voordat ik op Arco Iris weer internet heb, maar ik zal jullie proberen op de hoogte te houden.

Kus,
Eva.