Het begin van ons avontuur

5 januari 2013 – 21:31 NL tijd

In het vliegtuig

Ondertussen zitten we al negen uur in het vliegtuig. Dat betekent dat ik al bijna 11 uur geleden afscheid hebben moeten nemen van alle lieve mensen die mij kwamen uitzwaaien. Een afscheid dat me erg zwaar viel en waar ik nu ook nog niet aan kan denken zonder dat ik toch stiekem een traantje moet wegpinken. Hierbij komt de gezonde spanning die je voelt om toch zo’n grote stap te maken. Zowel Lobke als ik hebben geen idee in wat voor situatie we terecht zullen komen. Hoe ziet het eruit? Hoe zijn de mensen? Gaat alles wel goed? Kunnen we alles wel vinden? Zijn toch echt wel vragen die al meerdere malen door mijn hoofd hebben gespookt, maar die pas beantwoord zullen worden als we eenmaal bij ons gastgezin zijn. Toch voelt het ook een beetje alsof we maar drie weken weg gaan in plaats van 25. Ik kijk er wel naar uit om straks gewoon lekker in een bed te liggen en deze dag even achter me te laten en gewoon te gaan slapen. Hoewel het echt geen straf is om negen uur te vliegen als je Business Class vliegt, ben ik ook wel heel blij als de douane ons het land in laat, onze koffers gewoon weer naast ons staan, de taxichauffeur ons veilig naar het gezin heeft gebracht en we dan eindelijk in bed liggen. Daarnaast ben ik ook heel nieuwsgierig en benieuwd naar hoe alles zal zijn en kan ik niet wachten om de eerste glimpen van het land op te kunnen vangen.

Ik zal voor de leuke voordelen van het vliegen met Business Class even bij het begin beginnen.
Ten eerste is natuurlijk het leuke dat je bij de douane de lange rijd voorbij mag lopen. Daarnaast was het ook erg grappig om het verbaasde gezicht te zien van de vrouw achter de balie bij de Business Lounge toen ze op ons ticket zag dat we toch niet verdwaald waren en echt de lounge in mochten. Ik voelde me wel een beetje verwend toen we een half uur voor vertrek nog even rustig het vliegtuig konden binnen wandelen terwijl de rest van de mensen al bijna een uur geleden aan boord waren gegaan van het vliegtuig. Over het beginnen van de vlucht met champagne heb ik echter niks te klagen. Lobke en ik hebben het er even lekker van genomen en geproost op onze reis en de 175 dagen die voor ons liggen. Ook de stoelen zijn echt heerlijk! Je kunt gewoon helemaal lekker plat liggen zonder dat je je toch een beetje schuldig voelt over de mensen die achter je zitten. Die hebben er namelijk helemaal geen last van. Ik vind het wel fijn om op dit moment als ik thuis toch nog best wel mis, een beetje in de watten gelegd wordt. Ik voel me wel een beetje verwend, maar zowel Lobke als ik genieten er wel echt van. En voor het eerst Business Class vliegen zo met z’n tweeën is toch ook wel een hele grappige en leuke ervaring voor ons. Al ben ik dan wel weer zo’n sukkel die in slaap valt vlak voordat de sushi en het ijs langs komt, maar dat terzijde. We hebben op een gedekte tafel met echt bestek heerlijk een stukje zalm gehad, hertenstoof en wat fruit toe. Nog een bonbonnetje erbij, een lekker kopje thee en hele lieve stewardess die al een paar keer gezellig met ons is komen kletsen.

Die stewardess is trouwens ook onze reddende engel, want zonder hadden we onze visumpapieren echt niet weten in te vullen. Het begon al toen we de papieren kregen en Lobke en ik elkaar al aankeken van “Ojee, dat moet natuurlijk ook. Shit…” Ze hebben zo’n vijf uur tussen ons in gelegen terwijl Lobke en ik er af en toe een wanhopige blik opwierpen en ze probeerde te negeren. Na enige tijd toch maar besloten om de formulieren te proberen te ontcijferen (het zijn echt miniletters!), met het woordenboekje van Lobke het Spaans te vertalen en met mijn Engels het Engels te ontcijferen. Geloof me, dat werkt niet. Niet met ons in ieder geval. Na enig aarzelen en wel een paar dingen te hebben ingevuld, opperde ik dat we misschien de stewardess maar even om hulp moesten vragen. Tja, dan kiezen wij natuurlijk weer net zo’n moment uit dat ze niet langs lopen en dan zit er maar één ding op, op het knopje drukken. Ik zal het even voor jullie uitschrijven. Je moet je indenken dat de formulieren zowel Lobke als mij al de nodige wanhoop en stress had opgeleverd.

Eva : “Tja… Dan moeten we toch maar op het knopje drukken, denk ik.”
Lobke: “Knopje? Welk knopje?”
Eva: “Nou er is zo’n knopje, als je daar op drukt dan komt er als het goed is een stewardess naar je toe.”
Lobke: “Oja, dat is handig! Dan moeten we dat maar doen. Maar dat is toch niet zo’n knopje van ‘help-ik-heb-hulp-nodig-nu-meteen’?”
Eva: “Nee, toch? Volgens mij niet?”
Lobke: “Oke, nou dan doen we dat toch. Welk knopje is het?”

Na even goed de afstandsbediening te hebben bekeken, waren we er toch over uit dat dat ene knopje waar een mannetje op staat het knopje was en toch niet het knopje met het telefoontje erop.

Lobke: “Druk jij?”
Eva: “Nee, druk jij maar. Ik vind het zo stom.”
Lobke: “Ja dat is het ook..” (werpt ondertussen een wanhopige blik op de formulieren)
Eva: “Druk maar gewoon, het is er toch voor?”
Lobke: “Oke, ik ga drukken. Dit knopje hè? Zal ik het doen? Oke ik doe het. Oke, ik heb gedrukt. Doet hij het wel?

Dit allen gaat natuurlijk gepaard met veel gegiechel en gelach. En als die lieve stewardess dan om het hoekje kijkt en even onze kant op glimlacht, zijn we toch wel blij dat we gewoon op het knopje hebben gedrukt.

Gelukkig voelen we ons iets minder dom als blijkt dat de stewardess ook niet zo heel veel van het formulier snapt en ze toch ook maar een Engelstalig formulier voor ons gaat halen in plaats van een Spaanse. Toch blijkt dit voor Lobke en mij niet genoeg. Na nog een aantal dingen nu toch wel ingevuld te hebben, zijn we nog steeds op zoek naar de goede antwoorden op de rest van de vragen. Zoals Lobke zei: “Het voelt alsof ik een toets aan het maken ben en ik niet geleerd heb.” Dus toen kwam het volgende dilemma, nu moeten we wéér op het knopje drukken. Nou die drempel hadden we al een keer genomen dus de eerste keer ging vrij soepel. Toen kwam er alleen niemand. Dus toen begonnen we te twijfelen of Lobke het knopje nou wel goed had ingedrukt. Nou, dan nog maar een keer het knopje indrukken. Nog niemand. Tien minuten later heb ik het dan toch ook maar geprobeerd. Nog niemand. Gelukkig bleek later toen de stewardess bij ons kwam dat ze gewoon even bezig was geweest en niet had gezien dat we drie keer op het knopje hadden gedrukt. Gelukkig maar, want Lobke en ik voelde ons opeens toch wel heel dom, blond en onervaren.

Verder heb ik op het moment niet zo veel nieuws. Ik ga denk nog even lekker een domme film kijken zodat ik even niet na hoef te denken. Ook al laat mijn pijnlijke buik me toch wel voelen dat ik het op dit moment nog wel moeilijk vind om niet thuis te zijn, werkt het wel om gewoon even iets anders te doen. Ik moet bijvoorbeeld nu echt niet gaan nadenken over het feit dat iedereen thuis nu ondertussen bijna naar bed gaat, het loopt immers al tegen half 11. Als ik dat denk, krijg ik echt heimwee en beginnen de tranen meteen te stromen. Dus in plaats van te denken, denk ik nog even niet. Daarnaast weet ik ook dat als ik nu even niet nadenk, dit moment ook weer zo voorbij is en ik straks gewoon lekker veilig in een bedje lig en lekker kan gaan slapen. Ik weet zeker dat ik me morgenochtend alweer een heel stuk beter voel en dat het gemis iets minder heftig is dan nu. Dus ik ga nu beginnen aan mijn derde film, naast “Alles is familie” en “Sisteract” moet er vast nog wel een film zijn die mijn gedachten even op andere dingen zet.

Voor nu klap ik mijn laptopje dus maar even dicht en ga ik niet aan jullie denken. Verstand op nul. Weltrusten lieve mensen.

Kus Eva
 
6 januari 2013 – 07:28 Peruviaanse tijd

Het eerst nachtje in Peru zit erop. Ik moet zeggen dat ik me nu al zo veel beter voel dan in het vliegtuig. Vooral de laatste twee uur heb ik het erg zwaar gehad in het vliegtuig, maar zodra de daling begon, begon ook dit gevoel al iets minder te worden. Ik heb nog steeds een beetje een wee gevoel in mijn maag als ik aan “thuis” denk en ik kijk uit naar het eerste skype contact. Toch heb ik nu echt wel het gevoel dat alles goed komt. Ik zal even bij de daling beginnen om jullie mee te nemen naar het avontuur van onze eerste avond hier.

Het was jammer genoeg wel al donker toen wij eindelijk een glimp van het land konden opvangen. Boven de wolken hadden al een paar ontzettend mooie hoge bergen uitgestoken. Ook toen we eindelijk onder de wolken doken en alle lichtjes zagen, kon je goed de contouren van alle bergen zien. Doordat we in Business Class zaten konden we als een van de eerste het vliegtuig uit en stonden we ook al snel te wachten in de rij bij de douane. Jeetje zeg, wat waren dat onspraakzame mensen. De doaune in de VS is echt tien keer beter. Er kon geen hallo of goedendag van af. Nadat de meneer ons gezegd had dat het maximum verblijf voor een toerist in Peru maar 90 dagen is en wij verder niet met hem hadden gecommuniceerd, kregen we een aantal stempels en moesten we doorlopen. Bij de bagage hebben we voor ons gevoel tergend lang moeten wachten, maar aangezien we twee uur na aankomst al bij ons gastgezin waren, is dit waarschijnlijk maar zo’n 20 minuten geweest. Elke keer als er iets roods, roze of grijs langskwam, werden we eindelijk een beetje blij. En dan kwam de teleurstelling weer dat het niet onze koffer was. Uiteindelijk onze tassen gevonden en toen konden we verder. Nog even snel geld gewisseld bij een man die ons vroeg hoeveel geld we ingeleverd hadden en niet zelf even een blik op de briefjes wierp. Hierna zijn we de stroom van mensen maar gevolgd, want de bordjes brachten ons niet heel veel verder. Hier moesten we weer in een rij staan, dan werd er weer een visumblaadje ingenomen door een douanebeambte. Daarna kwam het meeste rare systeem dat ik ooit heb gezien. Iedereen moest een voor een op een knopje drukken en als het licht dan groen werd, mocht je doorlopen. Als het rood werd moest je links naar een bagagecontrole-ding. Natuurlijk was een van ons de gelukkige en werd Lobke verzocht haar bagage door de machine te halen. Dit ging gelukkig allemaal vrij snel en toen konden we eindelijk naar de aankomsthal. Hier stonden zo veel mensen te wachten. Allemaal stonden ze je vragend aan te kijken of jij degene waarvoor zij het bordje omhoog hielden. Na even rondkijken vonden we een bordje met onze namen erop bij een lief, klein mannetje dat meteen breed begon te glimlachen toen wij, ook opgelucht om onze namen gevonden te hebben, naar hem zwaaide en naar hem toeliepen. Er werd meteen gezoend wat hier heel normaal is hebben we al ondervonden. Lobke wilde de man op z’n Nederlands meteen drie zoenen gegeven. De man vond het allemaal wel prima en legde uit dat het in Peru meestal twee keer is. (Ondertussen weten we al dat het maar een keer is, maar dat terzijde.) Hierna begon hij met Lobkes koffer voor ons uit te stappen en na een kaartje gehaald te hebben en de auto te hebben volgepropt met onze spullen, konden we vertrekken. Jullie moeten weten dat dit allemaal half in Spaans, half in Engels en voor een groot deel met handen en voeten ging. Maar zowel de taxi chauffeur als wij deden erg ons best.

Na enige tijd in de auto werd de taxichauffeur gebeld. Hij begon dingen te zeggen in zijn telefoon, terwijl Lobke en ik ondertussen om ons heen keken. Een minuut later gaat er nog een mobiel af die toch echt niet van Lobke of mij was. Dat bleek te kloppen. De taxichauffeur zat ondertussen met twee telefoons in zijn hand de auto te besturen. In de ene telefoon werd zo’n tien keer “Wait moment, wait moment!” geschreeuwd, zodat hij in de andere telefoon kon praten. Het was een vrij komisch gezicht allemaal. Uiteindelijk bleek dat hij een meisje aan de telefoon had dat op het vliegveld stond en opgehaald had moeten worden. Zijn Engels was echter te slecht om met haar te communiceren. Dus op een gegeven moment, net toen ik het zelf wilde vragen, keek hij toch vragend achterom of één van ons niet met haar kon communiceren. Ik heb de telefoon maar aangepakt en heb in het Engels met haar proberen te praten. Nadat wij uitgezocht hadden om welk meisje het ging, bleek dat haar vluchtgegevens verkeerd waren doorgegeven en dat ze dachten dat ze pas de dag erna zou aankomen. De auto werd even aan de kant gezet, de ondertussen een beetje gestreste taxichauffer begon een vriend te bellen die gelukkig op het vliegveld stond en het meisje kon ophalen. Jullie moeten je indenken dat het echt een chaotische en komische situatie was. Midden in het verkeer met een chauffeur die mij in het Spaans aanwijzingen gaf en ondertussen ook met iemand anders aan het bellen was. Lobke en ik hadden meteen het gevoel dat het avontuur voor ons begonnen was. Gelukkig is alles uiteindelijk opgelost en de taxichauffeur was Lobke en mij erg dankbaar.

Uiteindelijk kwamen we bij ons gastgezin aan, maar ik zal eerst kort iets vertellen over de omgeving. (Sorry voor het lange verhaal, als jullie ergens zijn afgehaakt, snap ik dat helemaal!)

De huizen hier zijn vooral van beton, vierkant, met vierkante ramen, soms zonder ramen en alleen met gaten. Het was een komisch gezicht om op veel plekken nog kerstverlichting te zien hangen. Ook op de rotonde vlakbij ons gastgezin, stond nog een mega kerstboom van coca cola. En ook bij het gastgezin staat de kerstboom er nog. Er zijn bij veel stoplichten Peruvianen die met een act geld proberen te verdienen. Ik moet zeggen dat alle mensen hier, ook al komen ze om geld vragen, heel rustig blijven en totaal niet opdringerig zijn. Een nee is een nee en dat is prima. Ze houden simpelweg hun hand op, valt er niks in dan lopen ze door.

Uiteindelijk dus bij het gezin aangekomen waar de overbuurman voor ons ging aanbellen. Het gezin kwam naar buiten en was meteen heel lief en blij. Het gezin bestaat uit vader, moeder en al oudere dochter die hier ook woont samen met haar vriend en zes maanden oude kindje. De dochter, Melissa, spreekt goed Engels en heeft ook een tijd in Duitsland gewoond. Zij moest echter snel naar de supermarkt, dus haar moeder heeft ons in het Spaans met veel handen- en voetenwerk de weg gewezen in het huis. Iedereen is lief en welkomend. Voor onze kamers moesten we een heel stijl, smal en nog vrij hoog wenteltrappetje op. Het nadeel was dat onze koffers te breed waren en het dus nogal een gestuntel was om de twee etages naar boven te lopen. Hier kom je dan op een soort dakterras uit waar dan een gangetje is waar onze kamers liggen. De badkamer is klein, maar prima. We hebben wel meteen geleerd dat je beter niet kort na elkaar naar de wc kan. Dan trekt hij namelijk de eerste tien minuten niet door. Dit zorgde natuurlijk voor een komisch ritueel, wat gelukkig snel was opgelost. Op dezelfde etage heeft Melissa met haar vriend en baby een kamertje. Nadat alle spullen op de kamer aangekomen waren, hebben we de rest van het huis gezien. Via een andere trap die wel gewoon binnen is, kom je op de tweede verdieping uit. Hier zijn ook nog twee kamers en een badkamer en hier slapen ook de vader en moeder. Het water uit de kraan kun je hier niet drinken, dus koken ze het water of ze drinken uit flesjes. Na alles gezien te hebben, begon de vermoeidheid bij Lobke en mij toch wel te dagen. Na even douchen en onze spullen uitpakken, zijn we lekker ons bed ingedoken. In bed, bij het lezen van de brief die mijn moeder had geschreven en het ruiken aan Jordy’s trui begonnen de tranen bij mij toch wel even te stromen. Dit duurde niet te lang en ik ben lekker gaan slapen uiteindelijk. En toen ik wakker werd heb ik dus dit . verschrikkelijk lange verhaal geschreven. Sorry voor de lengte van het verhaal. Als ik jullie was zou ik misschien maar in twee of drie keer lezen.

Het is hier ondertussen 8:10, dus ik ga nog even lekker liggen en dan gaan we opstaan en ontbijten!

Ik zal proberen het blog er zo snel mogelijk op te zetten, maar wij hebben er gisteren niet meer aan gedacht om de wifi code te vragen, dus op het moment is veel contact met het thuisfront nog niet mogelijk.

Kus,
Eva.