Surviving the first week

Hol lieve allemaal,

Ik begin nu alweer aan mijn tweede weekje hier. De afgelopen week is een week met veel ups en downs geweest. Gelukkig zijn de downs naarmate de week vorderde eigenlijk wel vervangen voor ups. Het is in het begin gewoon even lastig om je plekje hier te vinden en om even over te schakelen op het feit dat je “alleen” bent. Dat duurt even, maar eigenlijk was dat donderdag al wel een beetje over. Ik begin te wennen hier, aan de mensen, de gebruiken, het eten en zelfs een beetje aan de taal. Ik zei gisteren nog tegen Lobke dat ik niet eens meer ruik dat het hier anders ruikt dan thuis. Als je hier aankomt, ruikt het een beetje zoetig warm. Aangezien ik dat nu niet meer ruik, mag ik van mezelf best aannemen dat ik al aardig begin te wennen. Dat betekent echter niet dat ik thuis niet meer mis, maar wel dat het gewoon goed is zo en dat ik weet dat iedereen straks er gewoon is als ik weer thuiskom. Ik zal jullie echter niet langer vermoeien met het gezwets over het wel of niet missen.

Vorige week op maandag moesten we naar de school(ECELA) waar we een test moesten maken. Jeetje, wat een ramp is het om daar te komen. In ieder geval, dat dacht ik toen we samen met onze hostmom, Liliana, er heen gingen met de bus. De straat waar onze bus rijdt is best wel druk en er rijden duizenden bussen langs. Grote, kleine, volle, lege en in de deuropening staat dan iemand te schreeuwen. Vraag me niet wat ze zeggen, want daarvoor is het te onduidelijk. Ik vraag me alleen wel af of al die mensen niet schor zijn na een dag werken. We zijn er ondertussen wel achter dat ze waarschijnlijk de eindbestemming schreeuwen, maar dat weten we nog niet zeker. Liliana liet echter een aantal bussen langs gaan en stak toen opeens haar hand op naar een bus die er voor mij echt niet anders uit zag dan alle andere bussen die al langs waren gekomen. Ondertussen zat Liliana een heel verhaal in het Spaans te vertellen dat Lobke en ik niet echt konden volgen. Eli, de Amerikaanse jongen die hier ook in het gastgezin zit, zei echter dat hij het snapte. Na in de bus te zijn gestapt en eindelijk bij onze eindbestemming aangekomen te zijn na een vrij wild ritje en een arm die pijn deed van het vasthouden aan de stang in de bus, konden we dan naar onze school gaan. Ondertussen weet ik precies waar we eruit moeten en waar erin en hoe we moeten lopen, maar als je voor de eerste keer daar uitstapt en alles nog zo anders is, dan is het allemaal vrij overweldigend en onthoud je dat allemaal niet zo goed. Toch moet ik nog wel een klein beetje wennen aan de rijstijl hier. Als je toetert is er of geen plek om in te halen, of moet de persoon voor je aan de kant, of je wilt erlangs of de persoon voor je rijdt te langzaam. Van knipperlichten, invoegstroken en verkeersregels hebben de meeste mensen hier volgens mij niet gehoord. Het komt vaak genoeg voor dat we van de meest linkerrijbaan opeens naar de rechtse gaan, omdat iemand uit de bus moet. Ook op zo’n 5-10 cm stoppen van de auto voor je of pas de laatste twee seconden echt op je rem staan, komt hier vaak genoeg voor. Ik heb echt af en toe het idee dat de bus zo over de auto voor ons gaat rijden. Dit is echter nog niet gebeurd en ook nog geen ongelukken. Wel bijna, maar op een of andere manier weet iedereen dit altijd heel goed te ontwijken.

De school is een vrij groot gebouw dat eigenlijk gewoon middenin een wijk staat volgens mij. Er wordt aan de overkant wel een groot nieuw gebouw gebouwd, wat vrij irritant is als je les hebt in het lokaal aan de voorkant van de school en de ramen open staan. Naast onze school is het dus een normale wijk. Bij de poort staat elke ochtend de bewaker op je te wachten die al na de eerste dag je naam wist en de poort voor je open doet. Het gebouw heeft drie verdiepingen. Als je binnenkomt is er een receptie waar je altijd om hulp kunt vragen en er zijn wat kleine lokalen. De lokalen hebben trouwens allemaal de namen van steden in Peru, ons lokaal is “Lima”. Op de 1e verdieping zit een klein keukentje, een plek waar koffie, thee en water gepakt kan worden, wat computers, een paar stoelen, een bank en nog twee lokalen. Op de 2e verdieping zitten verder alleen lokalen. Wij zitten op de tweede verdieping aan de voorkant van het gebouw.

Bij binnenkomst op maandag moesten wij eerst onze gegevens nog een keer invullen en toen moesten we een test doen. Ik voelde me zo ontzettend dom tijdens die toets! Echt waar. Het voelde alsof ik wel lessen had gehad van het vaak, maar dat ik nooit huiswerk voor dit vak had gemaakt, laat staan het boek ingekeken. Ik wist echt bijna niks meer van mijn lessen Spaans. De lieve vrouw die elke keer weer binnenkwam en ons elke keer weer vertelde dat het helemaal niet erg was als het niet lukte, maakte het er voor mij niet beter op. Het was dus erg duidelijk dat we er niks van bakten. Mijn enige troost was dat ook Lobke een beetje met haar handen in het haar zat. Nadat onze toets was ingenomen, werd je een voor een naar binnen geroepen om je toets te bespreken. Na een klein praatje met de mevrouw gemaakt te hebben, mocht ik gelukkig naar level twee in plaats van weer van voor af aan bij het alfabet te beginnen. Hierna moest Lobke en ik ben dus boven maar wat gaan drinken. De anderen die naar de school gaan, zijn allemaal erg aardig en gezellig. Veel Amerikanen, twee Brazilianen, twee mensen uit Zwitserland en nog uit een paar andere landen! Erg leuke mix. Na zo’n kwartier daar te hebben gestaan en gepraat te hebben met medeleerlingen, werd ik naar mijn lokaal gewezen. Ondertussen wist ik echter nog steeds niet of Lobke en ik wel in hetzelfde niveau zaten. Als dat niet het geval zou zijn, zou het namelijk kunnen dat de een ’s ochtends les zou hebben en de ander ’s middags. Jullie zullen wel begrijpen dat we dat sowieso de eerste week liever niet wilde. Gelukkig zat Lobke in het lokaal waar ik ook moest zijn, dus dat was een hele opluchting voor ons.

De lessen zijn erg leuk, maar de eerste les vond ik wel echt heel moeilijk om te volgen. Mijn hoofd stond nog een beetje op ‘stand Nederlands en vakantie’. ’s Ochtends hebben we grammatica les van 09:00 - 10:40. Dan hebben we twintig minuten pauze en dan hebben we conversatieles tot 12:40. Vooral de laatste les is erg leuk. Hierin wordt veel gepraat en leer je ook heel veel vocabulaire. De leraar, Carlos, is heel gemotiveerd en leuk. Alle leraren trouwens. Ze helpen je overal bij als je dat vraagt and they really care about you. (Sorry als ik soms overschakel op het Engels. Drie talen tegelijk spreken is een beetje verwarrend en gaat ook vaak genoeg fout. Ik doe mijn best om het in het Nederlands te doen, maar daar moet ik echt heel erg over nadenken. Dus dan weten jullie dat even!) Terug naar onze leraar Carlos. Carlos probeert alle woorden die we niet kennen uit te leggen in het Engels, maar zijn Engelse vocabulaire is meestal niet toereikend dus van alles uitbeelden, tekenen en ook veel geluiden komen erg vaak voor in onze les om dingen duidelijk te maken. Jullie kunnen je voorstellen hoe hilarisch dit soms kan zijn, helemaal als dit gepaard gaat met Spanglish (a mix of Engels en Spaans) of een hele grappige Engelse uitspraak. Je komt in ieder geval altijd vrolijk uit je laatste les, want er gebeurt elke les wel weer wat leuks.

De eerste dag had de school voor de nieuwkomers van die week een lunch. Zo verschrikkelijk als je dan op je eerste dag jezelf moet gaan voorstellen in het Spaans en iets over jezelf moet vertellen terwijl zo’n twintig paar ogen je aanstaren. Maar we hebben het overleefd en daarna lekker wat Peruviaanse hapjes gegeten. Het ergste moest echter nog komen, we moesten nog terug met de bus. Het probleem was echter dat Eli die wist hoe we terug moesten komen, nog een privéles had. Dat betekende dus dat Lobke en ik alleen terug moesten. Onze hostmom had wel wat voor ons op een briefje gekrabbeld, maar we hadden geen idee welke bus we moesten nemen. Na enig aarzelen hebben we toen toch maar aan een van de leraressen gevraagd of ze ons kon helpen. Die heeft toen met ons meegelopen naar de bus en een bus voor ons aangehouden. Ondertussen hebben we al door dat het niet uitmaakt welke bus je pakt, want ze gaan allemaal die straat af waar wij erin en eruit moeten. Op dat moment waren we echter erg blij met de hulp en ook wel een beetje trots toen we weer helemaal veilig thuis waren gekomen na zo’n eerste dag. Het leuke is echter dat de sloten hier de andere kant op open gaan. Waar wij naar rechts draaien om een deur open te krijgen, draaien ze hier naar links. Heel leuk als je dus voor een deur staat en hem niet open krijgt. Gelukkig was Liliana thuis en die heeft de deur voor ons open gedaan.

Onze dagen zien er qua school in principe elke dag hetzelfde uit. Na school gaan we meestal ergens lunchen met een groepje of met z’n tweeën. De tweede dag zijn we met het Chinese meisje uit onze klas, Yangci, dat overigens ook het meisje bleek te zijn waarmee we hadden gebeld in de taxi, lunchen. We hebben echt een megalunch gehad met allemaal Peruviaans eten. Erg lekker, maar mensen eten hier echt zo veel! Ik ben zelf niet zo’n grote eter dus ik heb de eerste dagen echt heel erg mijn best moeten doen om het op te krijgen, maar ondertussen durf ik ook wel gewoon wat eten te laten staan. Ik schep immers niet voor mezelf op. Dit voelde in het begin echter een beetje lullig, maar ik heb al uitgelegd dat ik maar een kleine eter ben. We hebben in Lima ook al de meest gedronken lokale drank, Pisco Sour, gedronken. Het smaakt een beetje naar limonade, maar er zit echt best wel veel suiker in. Volgende keer als ik het neem, ga ik meer eten van te voren, moet het minder warm zijn en moet ik niet zo moe zijn. Anders stijgt het echt meteen naar je hoofd, wat bij mij dus gebeurde. Wees gerustgesteld, het was ook zo weer weg en ik was niet aangeschoten, maar ik kon wel voelen dat er alcohol in zat.

Na de lunch zijn we al een keer met een groepje naar het strand gegaan, maar we hebben ook vaak lekker op het dakterras of in de tuin gezeten en ons huiswerk gemaakt of een boekje gelezen.

Het communiceren met het gastgezin gaat telkens beter. Nog wel vaak met handen en voeten en soms vragen we iets terwijl we denken dat we iets anders zeggen. Zo vroeg Lobke van de week aan onze hostmom of ze misschien aan uien dacht. Na een zeer verbaasde blik van Liliana zei Eli dat ze het volgens mij verkeerd had gezegd. Lobke wilde namelijk vragen of ze haar haar had geverfd. Oeps.. foutje. We moesten er wel allemaal erg om lachen. Ook het verstaan van Carlos, de man van Liliana, gaat elke keer beter. Hij weet heel veel van Peru en praat graag, maar hij is soms door zijn enthousiasme en snelle praten lastig te verstaan. Echter, volgens de vriend van Melissa (hostsister) verstaat bijna nooit iemand haar vader, dus is het niet zo raar dat wij er zo’n moeite mee hadden.

Ondertussen hebben we ook een oplossing gevonden voor de wc als die weer eens niet doortrekt. Op de etage waar wij slapen wordt ook de was gedaan en er staan dus een aantal emmers. We hebben nu uitgevonden dat als je die vult met water en in de wc gooit of in het reservoir van de wc gooit dat het meestal wel lukt. Nogal een opluchting na al heel wat gegiechel in de badkamer als hij weer eens niet doortrok.

Zaterdag heeft ons gastgezin ons meegenomen naar “Country Club El Bosque”. Clubs zijn hier gewoon een chique benaming voor een groot zwembad, met strand, tennisbanen en dat soort dingen. Wel erg leuk om er heen te gaan en een lekker luier dagje gehad. De weg erheen was wel best indrukwekkend. Je moest een vrij groot stuk over de snelweg en dan kom je er pas echter achter hoe goed wij het nog hebben in dit gastgezin. We leven toch echt wel in een van de mooiste wijken van Lima. Als je dan op de snelweg rijdt, langs beginnende duinen waar allemaal fabrieken staan en de daarbij behorende krottenwijken, schrik je toch wel even. Ik in ieder geval wel. De hutjes staan op een hele steile helling en het is allemaal best wel grauw en grijs, geen omgeving waar ik blij van zou worden. Af en toe wordt het grijze echter onderbroken door een totaal misplaatste, knalgele trap die midden door de krottenwijk loopt. Echt een heel bizar gezicht en het plaatje klopt gewoon echt totaal niet.

Zondag moesten Lobke en ik al heel vroeg op. We hadden namelijk via de school een tour geboekt naar Ica waar we zouden gaan zandboarden in de duinen. Dit betekende echter dat we om zes uur in Parque Kennedy moesten zijn wat voor ons betekende dat we er om half vijf uit moesten. Melissa had een taxi voor ons geregeld, omdat ze niet zeker wist of er wel bussen reden zo vroeg en dit wel zo veilig vond. De taxi stond om stipt half zes bij ons voor de deur en we zijn braaf afgezet. We waren echter nogal vroeg, we hadden namelijk van Melissa gehoord dat taxichauffeurs meestal te laat komen, niet dus. Daar zit je dan, twee blanke meiden om kwart voor zes op een bankje voor de kerk in Parque Kennedy. Dan wat? Nou dan komen er dus zwaar irritante mannen naar je toe lopen die echt een bord voor hun kop hebben. Na de eerste twee mannen weggestuurd te hebben, zagen we eindelijk Yangci die ook meeging naar Ica. Het was ondertussen al zes uur geweest en we begonnen ons af te vragen of we wel goed stonden. Na nog een man in het Spaans verteld te hebben dat ik geen Spaans sprak, kwam ook de rest van de groep aanlopen. De man heeft me echter ongeveer twee minuten staan aanstaren en lopen mompelen over het feit dat ik geen Spaans sprak, maar wel iets in het Spaans zei. Na nog enig wachten, kwam de mevrouw die de tour leidde die dag oververhit aanrennen en heeft ons naar de bus gebracht. Dus bus was best wel groot en zat vol met allemaal Peruvianen die blijkbaar ook mee gingen die dag. Na vier uur in de bus te hebben gezeten en vooral slaap te hebben ingehaald, kwamen we dan eindelijk in Paracas aan. Het schema was echter nogal onduidelijk en aangezien Lobke, nog een meisje en ik niet hadden betaald voor “het kijken naar eilanden” zoals het ons omschreven werd, mochten wij zo’n drie uur door het stadje wandelen terwijl de rest op een boot zat. De hele dag was sowieso onduidelijk, dus het was soms nogal een rare situatie. Zo dachten wij dat we om half twee samen zouden komen om te lunchen, maar toen bleek om 13:15 dat we om half twee weer vertrokken. Oeps.. De drie uur in het stadje gingen trouwens vrij snel. We hebben ergens wat gedronken, op het strand gezeten, een parasol gestolen en weer teruggeven aan de “parasolverkoper” en een beetje rondgelopen. Toen weer in de bus op naar een Pisco-proeverij waarvan we ook niet wisten dat het zou plaatsvinden. Pisco is een soort wijn die hier veel gedronken wordt. Het was erg interessant, maar van de tour konden we niet zo veel volgen aangezien het in het Engels was. Ondertussen was het al half vier en wilden we toch echt wel gaan doen waarvan we dachten dat we vandaag gingen doen: naar Ica. Gelukkig gingen we daar dan ook heen en ik moet eerlijk zeggen dat het ook wel echt heel erg ontzettend gaaf was! Jeetje wat geeft het een kick om in zo’n zandbuggy te zitten en door die immens hoge duinen te scheuren! Ik kan iedereen aanraden om het te gaan doen! Naast het feit dat het gewoon heel gaaf is, is de omgeving echt heel mooi. Als je niet van achtbanen houdt, moet je het echter niet doen. Daar lijkt het namelijk op. Na twee keer heel hard met onze buik op het zandboard naar beneden gegaan te zijn, nog wat rondgereden hadden en ondertussen van kop tot teen bedekt waren met zand, gingen we helaas alweer terug. Na een lange terugweg gelukkig vlak voor ons huis afgedropt. Anders hadden we namelijk weer een taxi naar huis moeten nemen of een bus en dat is voor twee blanke meiden om elf uur ’s avonds toch niet zo veilig hier. Het was een erg interessante dag, maar we hebben hem wel goed afgesloten.

Vanochtend weer begonnen met de nieuwe schoolweek en eindelijk niet heel vroeg wakker geworden. Ik had afgelopen week nogal last van mijn jetlag waardoor ik elke ochtend al rond vijf uur wakker was. Volgens mij is die ondertussen over. Sowieso is het niet heel erg om wakker te liggen hier, er zijn genoeg geluiden, waarvan we nog niet zeker zijn over de afkomst, om naar te luisteren.

Ik zie dat mijn verhaal ondertussen insanely lang is geworden en veel langer dan ik van plan was. Sorry. Ik zal proberen volgende keer het in te korten of meerdere keren korte dingen te plaatsen. Foto’s volgen nog.

Dikke kus en nog bedankt voor alle lieve reacties en mailtjes. Die doen me echt heel goed!

P.S. even een kleine toevoeging. Via deze link kunnen jullie als het goed is al mijn foto's van de eerste week bekijken: http://www3.snapfish.nl/snapfishnl/thumbnailshare/AlbumID=6989377029/a=10817940029_10817940029/otsc=SHR/otsi=SALBlink/

De link werkt echter alleen als je zelf ook een snapfish account hebt.. helaas...