I believe time can fly

Hallo lieve allemaal,

Ondertussen zitten we hier alweer twee weken (min een dag). Vorige week zei iedereen nog tegen mij dat ik er maar van moest genieten en dat ik misschien wel mensen mis, maar dat de tijd zo snel voorbij gaat dat je voor je gevoel ook zo weer terugbent. Op dat moment geloofde ik er nog niks van, vorige week ging voor mijn gevoel namelijk echt heel langzaam. Deze week daarentegen is voorbij gevlogen! Alweer een week voorbij. Een week gevuld met leuke, nieuwe, leerzame en grappige dingen. Volgende week rond deze tijd zijn we al in Iquitos. De “Iqriebels” (Iquitos-kriebels) zijn bij mij ondertussen heftig aanwezig. Ik heb zo ontzettend veel zin om naar het kinderhuis Arco Iris te gaan dat ik gewoon niet kan wachten totdat ik er eindelijk ben, dingen kan gaan doen en weer nieuwe mensen kan gaan ontmoeten. De komende vier maanden zijn de reden waarom we überhaupt aan deze reis zijn begonnen en dat dit deel van de reis nu zo dichtbij komt, vind ik gewoon super! Hiermee bedoel ik niet dat ik het nu niet naar mijn zin heb of dat ik geen zin heb in de laatste vier weken lekker reizen, maar ik ben gewoon zo nieuwsgierig. Ik wil weten hoe het is, ruiken hoe het ruikt, voelen hoe vochtig en warm het is, zien hoe het eruit ziet, het andere eten proeven en alleen nog maar meer leren over anderen en ook over mezelf. Zoals jullie kunnen merken heb ik er echt heel veel zin in. Om te voorkomen dat ik nog zo’n vier alinea’s vol ga schrijven over hoeveel zin ik heb om nog meer nieuwe dingen te leren en zien, ga ik jullie maar eens vertellen over mijn tweede weekje hier.

Ik zal eerst eens beginnen met het mysterie dat we deze week hebben opgelost. Als we hier naar de bus lopen, komen we elke dag langs een bank. Sowieso is de bank zelf al best wel groot en staan er buiten al ATM’s. Het rare is echter dat het elke dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat vol staat met mensen. In het gebouw staat het helemaal vol, maar de rij van mensen gaat gewoon helemaal buiten de hoek om. Dit is dus elke ochtend zo. Deze week was het zelfs zo dat een oudere vrouw was flauwgevallen vanwege het lange wachten buiten in de zon. Jullie kunnen begrijpen dat wij ondertussen toch wel erg nieuwsgierig waren naar wat daar binnen nu allemaal voor spannends gebeurt. Wat blijkt, de mensen hebben hier sowieso geen internetbankieren (dat vind ik nog wel logisch hoor), maar ze hebben meestal ook geen pinpas. Ze gaan dus naar de bank om hun huur te betalen, subsidies te krijgen en ga zo maar door. Vandaar dus dat er elke dag zo’n lange rij staat. Mystery solved!

Nadat dat mysterie is opgelost, is er vandaag echter weer een bij gekomen. Vorige week hebben Lobke en ik eigenlijk geen last gehad van fluitende Peruviaanse mannen. Iedereen had ons gewaarschuwd dat dit zeker het geval zou zijn, maar wij hadden er vorige week nog geen een gehad. Tot deze week dus. Deze week en helemaal vandaag had iedereen blijkbaar opeens de ingeving om “Hola” te zeggen en te gaan fluiten. We hebben echter echt geen idee wat er veranderd is met vorige week of gisteren. Dus dat wordt een mysterie dat we nog maar moeten gaan oplossen.

Verder zijn we er deze week achter gekomen dat Peruviaanse mensen blijkbaar hele goede mensenkennis hebben. Wij moeten elke ochtend dus met de bus naar school. ’s Ochtends zit die bus echt volgepakt met mensen en sowieso let ik in de bus altijd erg goed op mijn tas. Deze week was het dus een keer zo dat een normale, goed geklede man naar Lobke wees dat er een plekje vrij was om te zitten. Aangezien staan in een overvolle bus hier echt geen pretje is (hoewel je er wel weer armspieren mee traint), is Lobke lekker gaan zitten. De vrouw die naast mij stond en de man bij de deur keek mij aan en begon naar de man te wijzen en zijn hoofd te schudden. Ook Lobke en Eli werden door medepassagiers aangestoten. Nu bleek dus dat die normale, goed geklede man gewoon een zakkenroller was en dat de hele bus iedereen voor hem waarschuwde. Dat vind ik ten eerste echt heel attent, maar daarnaast verbaasde ik me er over dat iedereen precies wist welke man de zakkenroller was.

Verder was onze week hier niet zo bijzonder. We zijn naar school geweest, hebben braaf onze lessen gevolgd, zijn dinsdag naar de catacomben geweest van een kerk in het centrum wat overigens best een beetje gruwelijke was, ook hebben we een toets gemaakt en met een score van 90/100 gehaald, ons daarom getrakteerd op chocolade en chips met “wie is de mol”. Ondertussen ook al veel van de restaurantjes en cafeetjes hier ontdekt. We weten nu precies waarvoor we waar heen moeten. “Cafe Chery” kunnen we óf groot Peruviaans lunchen voor 15 sol óf een sandwich halen voor 10 sol, bij “Chefs Cafe” kun je prima sandwiches halen en heerlijke koffie, bij Tutti Frutti (een soort Swirl, maar dan beter) kunnen we heerlijk ijs halen met toppings en bij “Cafe de la Paz” kunnen we wat uitgebreider, maar ook nog goedkoop eten. Ook hebben we al aardig wat Peruviaanse gerechten geproefd en hebben deze week ook Chicha Morada gehad. Dit is een drankje dat gemaakt wordt van paarse maïs. Ik vind het erg lekker in tegenstelling tot de Inca Kola wat ze hier ook veel drinken. Dit is een kanariegeel drankje dat ruikt en smaakt naar hele zoete vieze kauwgum. Ook hebben we ondertussen uitgevonden dat de eerste anderhalve week omzet omliepen om weer naar de bus te komen als we waren gaan lunchen. Dus ondertussen kun je zeggen dat we aardig onze weg weten te vinden hier. Morgen gaan we waarschijnlijk lekker uitslapen en naar het strand en zondag neemt Carlos ons mee naar het centrum van Lima. Daar heb ik ook erg veel zin in, maar ben er ook echt wel aan toe om morgen lekker even een beetje bij te tanken. Je merkt dat vier uur Spaanse lessen en toch de andere omgeving hier toch veel energie van je vragen

Je kunt eigenlijk wel zeggen dat we het hier heel goed hebben en ons goed vermaken. Leuke, lieve mensen van over de hele wereld, een leuke stad, een strand en ondertussen leren we nog Spaans ook. Het begin van de eerste week heb ik toch wel als heel moeilijk ervaren. Dat kan ik me nu bijna niet meer voorstellen. Op sommige momenten komt dat gemis echt nog wel even zo sterk naar voren als aan het begin van de eerste week, zoals vandaag op mama’s verjaardag, maar eigenlijk voel ik me wel heel gelukkig hier en dan gaat dat vervelende onderbuikgevoel na een tijdje ook weer weg. Er zijn zo veel leuke dingen te doen en te ontdekken en het is gewoon leuk om hier te zijn en de kans te hebben om alles over dit land te ontdekken.

En daarmee sluit ik dit blog dan maar weer af. Ik hoop dat jullie het verhaal weer leuk vinden. Ik vind het elke keer weer spannend om de berichtjes te zien die iedereen erbij plaatst en ik vind het leuk om zo even te horen hoe het met jullie gaat en wat jullie ervan vinden.

Hasta la vista en tot blogs!

Besos,
Eva