Het einde van het eerste begin

En toen hadden we het eerste deel van onze reis opeens alweer afgesloten. Je komt hier zo snel in een routine dat de tijd soms echt voorbij lijkt te vliegen in een straaljager. Ik heb intens genoten van de afgelopen drie weken en alle mensen die ik heb ontmoet, de dingen die ik heb geleerd en de dingen die ik heb gedaan. Het is het perfecte opstapje geweest naar de rest van ons avontuur. Nu staat mijn koffer klaar en is mijn rugzak ingepakt om na een ontbijtje met het hele gastgezin met de taxi richting het vliegveld te gaan om naar Iquitos te vliegen. Zo’n verandering waarvan je geen idee hebt hoe het gaat zijn, brengt altijd een gezonde spanning met zich mee. Daarnaast heb ik er ook gewoon heel erg veel zin in en ben ik er ook klaar voor om mezelf bloot te stellen aan een weer totaal andere omgeving, nieuwe mensen en weer andere gebruiken. Ik ben benieuwd naar alle geuren, kleuren, het klimaat en de omgeving. Volgens iedereen is het in Iquitos zo anders alweer dan in Lima. Of zoals een schoolgenoot van ons het omschreef: “Het lijkt net alsof je terug gaat in de tijd. Ik kreeg er een beetje zo’n oude western film gevoel van.”. Ik ben benieuwd wat mijn eigen bevindingen gaan zijn en hoe snel we onze draai daar weer hebben gevonden. Ik denk echter dat het allemaal heel makkelijk en soepel zal verlopen en dat de komende vier maanden gaan voorbijvliegen. Nu eerst nog even over de afgelopen week hier.

Zaterdag hebben Lobke en ik “weekend” gehouden. Ik heb geprobeerd uit te slapen (tot 07:00 maar dat terzijde), lekker geskypt met het thuisfront en ons toen klaar gemaakt voor het strand. Voordat we naar het strand gingen, hebben we onszelf lekker verwend met een lekkere lunch bij ons, ondertussen, stamcafé en zijn toen op weg gegaan om de lange weg naar het strand af te leggen. En met lang overdrijf ik echt niet. Je moet echt enorm veel traptreden af wil je überhaupt bij het strand uitkomen. Nu gaat naar beneden nog wel goed, maar omhoog, heerlijk met de felle zon op je, is het toch elke keer weer een opgave. We noemen het maar een goede oefening voor de “Inca Trail” straks. Eenmaal op het strand hebben we een surfles geboekt/gekocht/etc.. Voor mij was het de eerste surfles en ik vond het echt ontzettend gaaf. Het ging meteen al best wel goed en het op het water zijn, is heerlijk en ontspannend. De jongen waarmee we de surfles hadden, Harry, heeft daarna de rest van de middag met ons en nog twee klasgenoten van ons doorgebracht op het strand. Ik moet wel nog steeds een beetje wennen aan de mannen hier. Iedereen is heel open en vriendelijk, maar iedereen wilt meteen weten hoe je heet, hoe oud je bent, waar je vandaan komt, wat je doet en vooral wat je vanavond doet. Het zijn vragen die je op zo’n dag op het strand echt heel vaak gesteld krijgt. Ik heb dan nog steeds wel zoiets dat het ze niets aangaat, maar volgens mij is het ook wel een beetje de mentaliteit hier en wordt het als heel normaal gezien.

Zondag hebben we met Carlos, man van het gastgezin, het centrum van Lima ontdekt. Het was wel jammer dat het zondag was en dus veel musea en kerken gesloten waren. Hierdoor hebben we niet veel echt van binnen bekeken. De meeste gebouwen in het centrum van Lima stammen uit de tijd dat de Spanjaarden Peru veroverd hadden. Het zijn dus veel huizen met balkonnetjes en vrolijke kleuren. Veel huizen zijn echter niet geweldig onderhouden en dan zijn de houtversieringen van het balkon ongeveer weggerot, maar ook dat heeft iets. De president woont ook in zijn paleis in het centrum van Lima. Nu hebben ze dus hier in Lima de gewoonte om op zondag een soort ode te brengen aan de president. De president is hier overigens echt super populair. Iedereen is helemaal gek op hem, omdat hij nu regeert in een periode dat het elke keer weer beter gaat met het land. De ode aan de president bestaat vooral uit wachters op paarden. Met hun glimmende helmpjes en mooi opgemaakte paarden staan ze dan voor het hek van het paleis van alles te doen en ondertussen is er ook een orkest bestaande uit wachters te paard. Dit laatste vind ik trouwens nog best wel knap, want het orkest speelt gewoon terwijl ze paard rijden. Op een gegeven moment komt de president naar buiten en komt naar het spektakel kijken. Later komt hij ook zijn paleis uit om alle mensen die op de snel opgebouwde tribune staan een handje te geven. Dit gaat gepaard met veel gejoel en uitbundig geschreeuw en onder begeleiding van heel wat bodyguards. Ik vond het best komisch om dit hele tafereel mee te maken.

Zondag heeft Lobke, of Lub (Loep) zoals ze hier ondertussen uit gemak ook wel wordt genoemd, ook hart gegeten kwamen we deze week achter. Hier heet het “anticuchos” en aangezien we met Carlos gingen eten en wij niet echt snapten wat er op de menukaart stond, hebben we hem een beetje laten kiezen qua eten. In Peru is het heel normaal om “restvlees” of orgaanvlees eten. Dit stamt nog uit de tijd dat de Inca’s slaven waren en niks te eten hadden. Ik heb zondag “ceviche” gegeten. Dit is rauwe vis die doordat hij zo lang in het zuur van een citroen heeft gelegen, niet meer rauw is. Het is een gerecht met veel extreme smaken (heel zuur, heel pittig) en ook typisch Peruviaans.

De rest van de schoolweek was vrij rustig. Lekker naar het strand geweest, lekker geluncht met mensen van school en gewoon een leuke week gehad. We hebben zondag het Nederlandse voetbalimago hoog gehouden. We hebben toen namelijk gevoetbald met een hele groep van de school. Lobke en ik hebben allebei gewoon een doelpunt gescoord en we kregen van iedereen complimentjes dat we zo goed en fanatiek bezig waren. Helaas heeft fanatiek voetballen ook z’n nadelen. Voor mij gelukkig alleen fikse spierpijn, maar Lobke heeft er twee immens grote blaren op haar voeten aan overgehouden en heeft dus de rest van de week gestrompeld. Donderdag heb ik nog een surfles gehad. Lobke kon helaas niet vanwege haar blaren waardoor ik een privéles had. Dit was best zwaar, omdat je dan een golf pakt, meteen weer terug peddelt wat best zwaar is en dan bijna meteen weer een golf pakt. Ik vond het wel echt weer heel gaaf en het ging ook best goed. Naarmate het beter ging leek de instructeur het ook telkens leuker te vinden. Het begon namelijk met: “Nog een keer, dan is het einde van de les.” Zo’n tien keer later was ik echt helemaal dood en toen kwamen toch echt de laatste twee keer. Ik blijf het zeggen, maar surfen is echt ontzettend leuk om te doen. Als ik ergens binnenkort of ergens in een ander land de kans krijg om het nog een keer te doen, doe ik het zeker. De spierpijn die je de dagen erna voelt, is niets vergeleken met het euforische gevoel als je weer hebt kunnen staan op je surfboard.Ook zijn we deze week op dinsdag, de dag die hier bekend staat als bioscoopavond, met een hele groep mensen naar een Spaanstalige film geweest. Toen we kaartjes gingen kopen, keek het meisje achter de balie ons wel vragend aan en vroeg of we wel wisten dat het een Spaanse film zonder ondertitelingen was. Toch begreep ik er vrij veel van en kon ik de film goed volgen.

Vandaag hebben we verder niet veel gedaan. We hadden donderdagochtend gelukkig de wasmachine mogen gebruiken zodat we onze kleren weer schoon hadden. We hadden de week van te voren al een keer met de hand gewassen, maar alle kleren van twee personen van anderhalve week in een keer met de hand wassen, uitspoelen, uitknijpen en weer ophangen vonden we toch niet zo geslaagd. Wat wel heel lief was, was dat al onze was al was opgehangen toen wij uit school kwamen. Hierdoor was het ’s avonds al droog, waardoor we ons vast een beetje konden voorbereiden op het inpakken van vandaag. Gisteren hebben we nog lekker “wie is de mol gekeken?”. Het is de afgelopen drie weken onze vaste prik geweest om op donderdagavond vergezeld door iets lekkers op de iPad “wie is de mol?” te kijken. Deze week was dat voor mij onder het genot van zoete aardappel chips. Erg interessant, maar best lekker en niet zo zout. Ze eten hier trouwens ook heel veel met sausjes of salsa’s zoals ze dat hier noemen. Er zit dus ook bijna altijd standaard “salsa” in je chipszakje.

Verder ben ik klaar om te gaan. We hebben vanavond hier de laatste keer gegeten en onze laatste warme douche voor minstens de komende vier maanden gehad. Ook hebben we de cadeautjes uit Nederland gegeven aan het gastgezin. Het was erg leuk om te zien hoe oprecht blij ze hiermee waren. Dit is mijn laatste blogberichtje vanuit het heerlijke, zonovergoten Lima. Het volgende berichtje zal zijn vanuit het altijd warme en vochtige Iquitos middenin de Amazone vergezeld door allemaal enge beestjes die daar rondkruipen. Ik ben benieuwd en ik houd jullie weer op de hoogte van mijn verhalen. Ik weet voor de eerste dagen in Iquitos niet zo goed hoe het zit qua internet dus als jullie even een tijdje niks van me horen, ik leef nog wel alleen even zonder internet!

Buenas noches vanuit Lima en iedereen nog bedankt voor alle lieve berichtjes!

Besos,
Eva.

P.S. Angela nog even via deze weg, maar zo ontzettend bedankt voor al de stoffen zakjes die je nog voor mij gemaakt hebt. Het is nu zo makkelijk om mijn tas in te pakken en mijn spullen geordend te houden! Ik ben je echt heel dankbaar!