Tuf, tuf, tuf op naar Iquitos

Hallo iedereen!

Hier mijn eerste berichtje vanuit Iquitos. Afgelopen zaterdag hebben we het nog redelijk westerse Lima achtergelaten en ingeruild van Iquitos. Het is hier totaal anders. Om te beginnen met de warmte, jeetje het lijkt wel alsof je hier elke dag middenin een sauna zit. Daarnaast is de natuur hier zo mooi! Alles is groen en overal zijn vogels aan het fluiten. Ook merk je wel dat dit een veel minder ontwikkeld gebied is. De gebouwen zijn simplistischer en wat minder goed onderhouden dan in Lima. Daarnaast rijden er hier bijna geen auto’s. Het enige wat hier rijdt, zijn mototaxi’s en motors. Een totaal andere aanblik dan Lima waar de wegen vol waren met auto’s en bussen. Zoals jullie kunnen horen, lijkt het hier wel een totaal andere wereld dan in Lima. Toch is dit echt de wereld waarvoor ik naar Peru ben gekomen. Ik zie mezelf hier makkelijk nog vier maanden zitten.

Na vrijdag alles ingepakt te hebben en er achter te komen dat ik niet eens boven het gewicht zat, konden we met een gerust hart gaan slapen. De volgende ochtend hebben we nog met het gastgezin ontbeten wat erg gezellig was. Voordat we konden ontbijten, moesten echter eerst de koffers weer via dat verschrikkelijke trapje naar beneden. Het was geen pretje, maar het is ons gelukkig wel gelukt. Na het ontbijt zijn er nog een aantal foto’s gemaakt van ons met het gastgezin en hebben we van Melissa een typisch Peruviaanse haarband gekregen. Toen stond de taxi voor de deur, werden de koffers ingeladen en konden we weg. Het afscheid was heel hartelijk en ons gastgezin vond het oprecht jammer dat we weg gingen.

Via voor ons een ontzettende omweg zijn we bij het vliegveld aangekomen waar eigenlijk alles heel erg voorspoedig ging. We waren zo aan de beurt en de mensen waar erg behulpzaam allemaal. Aangezien wij braaf op tijd waren, hebben we wel even moeten wachten. Nadat we door de controle waren gegaan die hier overigens voor mijn gevoel absoluut niet streng is, zaten we dan bij de gate te wachten. Het enige probleem was dat we zeker wisten dat onze handbagage te groot en die van mij ook veel te zwaar zou zijn. Terwijl wij in de rij stonden om het vliegtuig in te gaan, werden een aantal mensen voor ons eruit gepikt om hun bagage te meten en te wegen. Gelukkig wenkte de stewardess mij op dat moment en mocht ik zo doorlopen. Ik ben heel snel het vliegtuig ingegaan met het idee dat als we eenmaal in het vliegtuig zaten, ze onze bagage niet meer mochten afkeuren. Jammer genoeg zaten we helemaal achterin waardoor we geen raampje hadden. Hierdoor konden we niet naar buiten kijken tijdens de landing en zorgde het er voor mij voor dat ik best wel misselijk werd in dat vliegtuig. Gelukkig is het maar twee uur vliegen en was het ook vrij snel voorbij.

Aangekomen in Iquitos mag je dan via zo’n trappetje het vliegtuig uit. Ten eerste geeft dat echt een super leuk gevoel, ten tweede slaat de hitte meteen toe. Onze koffers kwamen als een van de eerste de band op en toen konden we eigenlijk meteen door. Waar het in Nederland altijd vol staat met bewaking, is dat hier echt niet zo. Daarna loop je dan door een deur en dan kom je weer buiten. Er komen dan meteen allemaal mensen en kinderen op je af rennen of ze je bagage mogen dragen en vooral ook of je een mototaxi wilt. Aangezien wij zo druk bezig waren met nee zeggen tegen al deze mensen, hebben we geen seconde om ons heen gekeken en Patty (directrice) niet met het briefje zien staan. Gelukkig vond zij ons wel. Toen werd onze bagage achterop een mototaxi geladen en met één touwtje vastgezet. Ik ben de hele rit bang geweest dat mijn tas eraf zou vallen, maar dat is niet gebeurt. Als je dan in zo’n mototaxi zit en dan “tuf-tuf-tuf” tussen al die mototaxi’s rijdt in deze omgeving, dat geeft echt wel een kick. Ik vond het echt geweldig. De weg is nog redelijk goed. Wel een aantal gaten in het wegdek natuurlijk, maar over het algemeen valt het me erg mee. Het zandweggetje naar Arco Iris (het kinderhuis) is tien keer erger.

In Arco Iris aangekomen, kregen we onze kamers te zien en konden we gaan beginnen met inrichten. Er hingen wel al klamboe’s, maar aangezien wij zeker weten dat die van ons geïmpregneerd zijn, hebben we die maar opgehangen. Bij Lobke was dat nogal een klas, omdat die een klamboe heeft die aan 4 haakjes moet worden opgehangen. Nadat Lobke dan eindelijk nog drie extra haakjes in het plafond had weten te draaien, kwamen we er achter dat de klamboe niet lang genoeg was en dus niet onder het bed gepropt kon worden. Spontaan kwamen er opeens allemaal ingenieuze ideeën in mijn hoofd om het op te lossen en ook kon ik opeens de paalsteek leggen die ik jarenlang maar niet snapte bij de zeillessen. Het was wel even een spannend momentje toen we Lobkes nachtkastje verschoven en er opeens iets zwarts onder vandaan kwam en onder haar bed kroop. Gelukkig bleek dit gewoon een kikkertje te zijn en geen enge spin, dus we hebben de kikker met enig aanmoedigen de kamer uitgekregen. Na ongeveer een uurtje knutselen, hing Lobkes klamboe dan en konden wij mijn kamer gaan behangen. De posters en knutselwerkjes hangen allemaal aan de muur. Het staat erg gezellig en zorgt ervoor dat mijn donkere kamer er wat gezelliger uitziet. (Als jullie trouwens opeens denken laat ik eens een kaartje ofzo opsturen, ze zijn meer dan welkom. Het adres van het kinderhuis staat op de site. Als je bij google kinderhuis Arco Iris intypt en dan op bestuur klikt, staat het adres er. Ik ben ondertussen braaf bezig met mijn project om elke week 1 kaartje naar iemand te sturen. Helaas heb ik er nog maar 1 kunnen sturen, maar liggen er wel drie klaar om verstuurd te worden. Als ik je adres op mijn afscheidsfeestje niet heb opgestuurd en je vind het wel leuk om een kaartje te krijgen, kun je dan jouw adres via de mail even naar me sturen?)

Op zaterdagavond namen Patty en Robbert(man die hier ook werkt) ons mee op de motor naar het centrum om te gaan eten. Ik vond het echt geweldig op die motor. Achterop met volle vaart en natuurlijk zonder helm, langs alle mensen rijden en dan door zo’n stad. In het centrum hebben we onze eerste Pollo Brassa (gebraden kip), gegeten. Dit is echt een specialiteit van het land en het is echt super lekker! Bij de kip werden natuurlijk weer de nodige salsa’s geserveerd. Het was erg lekker en ik heb ontzettend genoten van de avond. Patty en Robbert zijn allebei echt super lieve mensen.

De dag erna hebben we weinig gedaan. Ik heb de eerste koude douche genomen en ik vind het heerlijk. Het is hier echt geen straf om onder een koude douche te staan. Het is eigenlijk wel lekker om het een keer een beetje fris te hebben. We hadden de dag van te voren al een beetje een rondleiding gehad en de tuinman en de nachtwaker (?) ontmoet. Daarnaast lopen er hier vier super lieve honden rond. Twee zijn er al ouder, Bacan en Black. Daarnaast hebben ze nog twee kleintjes die ook van een ander ras zijn. Het zijn echt super lieve hondjes en ik moet de neiging onderdrukken om ze niet elke keer te knuffelen. Ik weer namelijk niet of dat kan of niet. Naast de honden hebben ze ook twee groene parkieten (Loretos) die in hun eigen boompje wonen naast de eetzaal.

Ook hebben we onze eerste tropische regenbui gehad. Jeetje wat kan het hier regenen, maar wat is het ook heerlijk als het regent. Het koelt dan eindelijk een beetje af en de muggen laten ook even niks meer van zich horen wat erg gewenst is hier. Ik zit namelijk ondertussen op een of andere manier alleen aan de rechterkant als onder de muggenbulten. Vrij irritant, maar we zullen er maar aan gewend moeten raken.

We ontbijten hier wel echt heel anders dan in Lima. Sowieso drinken ze hier iets dat eruit ziet als thee, maar smaakt naar Haagse Hopjes. Echt heel lekker. Vanochtend hebben we warme chocomel bij het ontbijt gehad en gisteren hadden we een soort warme mango/banaan sap gehad. Ook eten ze hier ’s ochtends soms banaan die in stukjes is gesneden en even in de pan is gebakken. Echt heel lekker. Wel eten ze hier vrij veel en ik merk dat mijn maag wel een beetje moet wennen aan het eten. Patty had echter al gezegd dat het heel normaal is om daar de eerste dagen een beetje last van te hebben. Gisteren was ik er echter best wel beroerd van en heb ik vooral op bed gelegen en braaf ORS en immodium genomen. Gelukkig voel ik me vandaag alweer stukken beter en heb ik vannacht eindelijk goed geslapen.

Verder hebben we hier nog niet zo veel gedaan. Patty gaat vanmiddag op vakantie en komt 10 februari terug en de kindjes komen allemaal op de 15e. Ik heb ontzettend veel zin om de kindjes te zien en ze te gaan leren kennen. Patty heeft Lobke en mij gevraagd om een soort curriculum op te stellen voor theaterlessen en spellen die we met de kinderen kunnen gaan doen tijdens de twee weken vakantie die ze hier nog hebben. Lobke en ik gaan dus hard aan de slag om dit op te stellen. Alle leuke ideeën voor spelletjes, theateroefeningen, toneelstukjes, muziekdingen en sportactiviteiten zijn meer dan welkom. Daarnaast gaan we de komende tijd lekker veel praten met alle mensen die hier druk aan het voorbereiden zijn om alles klaar te hebben als de kindjes straks allemaal komen.

Voor nu heb ik verder niet zo veel te melden. Het internet is hier niet super en we krijgen het niet voor elkaar om het internet op de Apple apparaten te krijgen dus contacten is even wat lastiger, maar dat komt allemaal wel goed.

Heel veel lieve groetjes vanuit het warme Iquitos!

Eva