Enge spinnen, rare insecten, dode beesten en meer.

Alweer een maand in Peru... Pas een maand in Peru... Soms lijkt het alsof het alweer heel lang geleden is dat ik Nederland heb verlaten. Nederland voelt ondertussen ook aardig ver weg. Toch klinkt een maandje nog niet zo heel lang. Als je dan echter zegt dat we alweer op 1/6 van onze reis zitten klinkt het wel alweer alsof er al een groot deel van onze reis voorbij is. We houden het er maar op dat tijd een raar begrip is.

Afgelopen week is een week met ups en downs geweest. Het was best wel even een teleurstelling toen we er achter kwamen dat het in plaats van een weekje nog drie hele weken zou duren voordat de kinderen zouden komen. Helemaal op momenten dat we eigenlijk niks te doen hebben/hadden voelt dat een beetje als tijdverspilling. Daarnaast heeft het internet het vorige week woensdag begeven. Dus voor de mensen die zich genegeerd voelen, omdat ik niet meer reageerde, sorry ik kon er niks aan doen! Het internetbedrijf zegt dat de rekening niet betaald is, maar dat is hij wel. De naam van Arco Iris is echter veranderd waardoor ze het niet kunnen vinden. Aangezien hier alles op de Zuid-Amerikaanse klok gaat, gaat het herstellen hiervan erg sloom. Hierdoor is het contact houden met het thuisfront de afgelopen week tot een minimum beperkt. Dat is soms lastig als je net op een nieuwe plek bent en er zo veel dingen zijn die je even zou willen delen. Helaas kon dit de afgelopen tijd niet, maar dat zorgt er ook wel weer voor dat je het weer meer kunt waarderen als je het wel hebt. What doesn’t kill you makes you stronger, right?

Verder hebben we ook een aantal hele leuke dingen gedaan deze week. Op woensdag zijn Lobke en ik voor het eerst met z’n tweeën naar de stad te gaan. In plaats van een mototaxi naar de stad te nemen, heeft Robbert ons even weggebracht. Geloof me, met z’n drieën op een motor die eigenlijk voor maximaal twee personen is gemaakt, is erg knus en interessant. In het centrum hebben we meteen de supermarkt geplunderd voor douchefris, shampoo, etc.. Daarna zijn we een beetje gaan rondlopen, het postkantoor gevonden en bij de boulevard ergens wat gedronken. Overdag heeft Iquitos en het centrum wel iets van een vergane glorie. Er staan best veel mooie gebouwen en ik kan me voorstellen dat de boulevard er ooit heel erg mooi heeft uitgezien. Nu is de verf vervaagd en afgebladderd en is ook het standbeeld op de boulevard meer kapot dan heel. Toch heeft het lopen op de boulevard ook wel wat. Uitkijkend op de amazonerivier die heel breed is, een zonnetje erbij, het water dat donker en mysterieus is.. Dat ziet er dan ook wel weer heel mooi uit.

De dag erna zijn we ’s avonds met Robbert, weer met z’n drieën, op de motor richting de boulevard geweest. ’s Avonds komt het hier echt tot leven. Dan lopen er heel veel mensen rond en hangt er een sfeer die moeilijk te beschrijven is. Het bruist gewoon van het leven, iedereen die langsloopt lijkt blij en iedereen lijkt het naar zijn/haar zin te hebben. Lobke en ik hebben wel erg moeten lachen aangezien alle buitenlanders die hier rondlopen allemaal typisch Nederlands lijken. We zijn er nog niet achter of dit ook zo is, maar daar lijkt het wel op.

Ook hebben we donderdag ons eerste spinnenavontuur overleefd. Ik werd donderdagochtend rond een uurtje of half zeven heel rustig wakker. Aangezien mijn wekker pas om zeven uur ging, bleef ik nog lekker even liggen. Toen ik me na enig draaien lekker op mijn zij ha genesteld, zie ik zo’n halve meter naast mijn bed een spin zitten. Het was geen vogelspin, maar geloof me, het was geen spin waar je blij van wordt. Hij was namelijk vrij groot (zo groot als een goede vuist ongeveer) en zat me heel gemeen aan te staren. Ik die heel onschuldig, half slaperig nog in mijn bedje lag, was natuurlijk meteen klaarwakker. Hoe niet bang ik ook niet voor alle soorten spinnen in Nederland ben, werkte deze spin toch aardig op mijn zenuwen. Om heel eerlijk te zijn vond ik het gewoon ook best wel eng aangezien ik niet wist of het gewoon een grote spin was of ook een giftige spin.
Na de spin een tijdje verstijf aangestaard te hebben en bedacht te hebben wat ik nou weer moest doen en waarom die spin nou weer zo nodig mijn kamer in moest lopen, had ik toch genoeg moed verzameld om mijn bed uit te klimmen. Net voordat ik dit ging doen, bedacht die spin echter dat ik het heel erg op prijs zou stellen om heel snel onder mijn tafel te verdwijnen. Jammer genoeg zijn spinnen er altijd erg goed in om te verdwijnen en dan niet meet tevoorschijn te komen, maar er nog steeds wel te zitten. Daarnaast klonk het echt heel vies toen hij liep. Het klonk net alsof zijn poten van luciferhoutjes waren gemaakt en die tikte zo lekker op de betonnen vloer. Brrrr.. Het gaf mij in ieder geval echt de kriebels.
Toen kwam dus het deel waar ik mijn veilig klamboe moest verlaten. Aangezien mijn bureau nogal dicht bij mijn bed staat, durfde ik toch niet zo goed op de grond te staan. Balancerend op het randje van mijn bed heb ik dus snel een lange pyamabroek en dichte schoenen aangedaan. Je moet je toch niet voorstellen dat die spin toevallig op je voeten kruipt terwijl je slippers en een kort broekje aan hebt?! Ik in ieder geval niet. Nadat dit enigszins was gelukt ondanks het feit dat mijn klamboe hierdoor wel een beetje was ingestort, ben ik heel snel de kamer uitgerend en heb ik Lobke wakker gemaakt. Samen zijn we Werner(nachtwaker) gaan zoeken om de spin te vermoorden. Nadat ik hem had uitgelegd wat er aan de hand was, liep hij heel dapper met me mee. Toen hij echter gewapend met een bezem onder mijn tafel aan het zoeken was, leek hij ook niet helemaal op zijn gemak. Ondanks het feit dat hij de hele hoek waarin mijn bureau staat aan een grondig onderzoek had onderworpen, was de spin nog steeds onvindbaar. Na me verzekerd te hebben dat hij hem zou vermoorden als ik hem weer zou vinden, hebben Lobke en ik heldhaftig de kamer heel goed doorzocht, maar geen spin gevonden. Ik wist dat hij ergens nog moest zitten, maar dat moest dan in donker onzichtbaar hoekje zijn. Dit stelde me een klein beetje gerust, maar niet helemaal.
Na lekker buiten een boekje te hebben gelezen en ik mijn kamer weer binnenliep, viel mijn oog opeens op een donker, zwart hoekje in mijn kamer. Na vanaf een afstandje even goed gekeken te hebben, was ik ervan overtuigd dat de enge spin daar zat. Lobke en ik waren ervan overtuigd dat wij het met z’n tweeën makkelijk voor elkaar zouden krijgen en er stoer genoeg voor waren om die spin mijn kamer uit te bonjouren. Gewapend met een zaklamp, deet en een bezem zijn we heel voorzichtig te werk gegaan. Nadat ik de spin een kort tikje met de bezem had gegeven, bewoog hij even, maar hij bleef vrij rustig zitten. Lobke kwam met het geniale idee om deet op de spin te spuiten in de hoop dat hij dan dood zou gaan of in ieder geval verdoofd zou raken. De spin deed echter niet zo veel toen ik, van een afstand die ik dichtbij genoeg vond, deet op hem spoot. Hij bewoog echter niet meer zo nadat we hem hadden bespoten. Ik probeerde hem een beetje met de bezem naar buiten te duwen, toen de spin opeens bedacht dat hij zelf wel kon lopen. Lopen is echter niet het goede woord. Waarschijnlijk had de deet toch wel iets gedaan, want half springend, hupsend, hinkelend en rennend kwam hij naar Lobke toe die in de andere hoek van de kamer stond. Lobke die het al niet echt op spinnen heeft, ook in Nederland niet, begon van schrik te gillen en is met ongeveer dezelfde bewegingen al die spin naar buiten gerend. Ondertussen had ik alweer snel de bezem op de spin gezet en had ik hem nogal hardhandig naar buiten geveegd.
Pas nadat ik triomfantelijk naar de nogal dood lijkende spin op de grond buiten mijn kamer keek, zag ik dat verder iedereen ons ontzettend aan het aanstaren was wat niet heel raar is aangezien Lobke’s gegil duidelijk te horen was geweest. Lobke en ik kregen op dat moment best wel een lachstuip aangezien de hele situatie best wel lachwekkend was. Robbert kwam meteen ongerust aanlopen of alles wel goed ging en de rest van de mensen stonden ons een beetje lachend aan te kijken. We hebben toen half lachend, met nog de adrenaline in ons lichaam in ons beste Spaans uitgelegd wat er gebeurt was. Robbert kon er gelukkig wel om lachen en heeft de spin even definitief vermoord door er bovenop te gaan staan wat voor een nogal hard krakend geluid zorgde. Daarna heeft hij mijn hele kamer doorzocht en die van Lobke en ook alle kleine spinnetjes en spinnenwebben weggehaald. Ook zijn alle spinnen/spinnenwebben die onder het afdakje voor onze kamers woonden verhuist. Terwijl Lobke en ik buiten nog even van alles aan het bekomen waren, kwam er zo’n zelfde spin heerlijk uit de boom naast ons naar beneden. Met van die vieze bewegende poten aan zo’n draadje.. Brr… Gelukkig wilde de jongen die de spinnenwebben aan het verwijderen was de spin met alle liefde even aan de hele andere kant van het terrein neerzetten waar we hem heel dankbaar voor waren. Wel hebben we meteen een antibeestjes strip aan de onderkant van onze deur bevestigd. Er zat namelijk nogal een groot gat tussen de onderkant van de deur en de vloer waar heel gemakkelijk beestjes door naar binnen konden komen. Nu zit er dankzij ons en onze ducttape een strip die er voor zou moeten zorgen dat er geen beesten onder de deur door kunnen kruipen.

Op vrijdag zijn we met Robbert naar de Belènmarkt geweest. Belèn is de wijk waar de armste wijk/krottenwijk van Iquitos gevestigd is. Aangezien het voor twee blanke jongedames niet heel erg veilig is om hier rond te lopen, is hij met ons meegegaan. Dit was sowieso erg leuk, omdat we allemaal nieuwe dingen hebben geleerd. De markt is enorm, als Robbert niet mee was geweest, was ik echt de weg kwijt geraakt. Ze hebben echt van alles. Op een deel van de markt verkopen ze allemaal drankjes die alle kwaaltjes zouden moeten verhelpen. De meeste van deze drankjes worden gemaakt van verschillende soorten bast van verschillende planten en bomen. We hebben ook een beetje geproefd van één drankje. Het smaakte eigenlijk best lekker. Zoals Lobke het omschreef: “Hmm.. Het smaakt naar stoofpeertjes en kaneel.”. Ook verkopen ze heel veel soorten vlees, vis en fruit. Het ziet er niet allemaal even smakelijk uit, maar ik vond de stank nog redelijk meevallen aangezien het niet helemaal overdekt is. Wel was de grond aardig smerig, omdat het die nacht ontzettend had geregend. Overal liggen dode beesten. En dan bedoel ik niet dat er stukjes afgesneden zijn en dat er stukken vlees liggen. Nee er liggen gewoon hele dode beesten, klaar om verkocht te worden. Zo liggen de kippen er schoongemaakt met het hoofd en alles er nog aan. Aan de aanblik hiervan moest ik toch best een beetje wennen. Ook zie je veel piranha’s, andere soorten vissen zowel groot als klein, delen van krokodillen en helaas ook dode schildpadden waar alleen de schild van af is gehaald. Gelukkig verkopen ze dat laatste niet heel veel; het is namelijk eigenlijk verboden. Het ziet er wel echt heel sneu uit. Wat er ook echt niet eetbaar uitzag was dat er bij een kraampje de maag van een koe in stukjes werd gesneden en in zakjes werd gestopt. Ik weet dat ze hier bijna alles van het beest opeten wat ik in principe heel goed vind aangezien het beest dan niet voor niets gedood wordt. Maar zo’n maag die er een beetje uitziet als de huid van een pasgeschoren schaap, komt er bij mij echt niet in hoor.
Iets anders wat Lobke en ik wonderbaarlijk wel hebben geprobeerd naast allemaal voor ons onbekende soorten fruit, is een larf/worm/insect. Ik had nooit verwacht van mezelf dat ik dat zou proberen en vond het ook best wel spannend. Het vieze was dat de levende larven die in het water lagen te wachten om aan een stokje geregen te worden en op de barbecue gelegd te worden, in een bakje naast de dode, gebakken larven lagen. Als je die beesten dan zo glibberig, bewegend en wriemelend daar ziet liggen en zelf een dode, gebakken versie ervan in je hand hebt, klaar om hem op te eten… Nou ik moest echt wel even slikken hoor. Het was echter veel minder erg dan ik had verwacht. Het smaakte nogal zout een beetje visachtig. Het enige echt vieze was dat het hoofd echt best wel kraakte en hard was. Toch ben ik best wel trots op ons dat we het wel geprobeerd hebben.

Na rond te hebben gelopen op de markt, nam Robbert ons mee naar het huis van één van de meisjes die op Arco Iris woont. Ze woont aan het begin van de wijk in Belèn. Op de weg erheen stonden er allemaal kindjes buiten waar je heel makkelijk contact mee maakt. Robbert verteld heel trots dat het meisje heel goed was op school en hoe goed ze wel niet haar best deed. Het meisje dat pas veertien was, leek aan de ene kant zo jong, maar aan de andere kant ook al heel wijs. Na afloop bleef ik toch best wel met een dubbel en machteloos gevoel zitten. Er wonen zo veel kindjes in Belèn. Lang niet al die kindjes gaan naar school of krijgen de kansen en ondersteuning waar elk kind recht op heeft. Het is zo oneerlijk dat je niet al deze kindjes kunt bieden wat de kinderen op Arco Iris wel krijgen. Dat zou onmogelijk zijn, maar wel wat ze eigenlijk verdienen. Het is echt niet dat ik het de kinderen die hier nu zitten niet gun, maar er zijn ook nog zoveel andere kindjes daar buiten, hoe kun je ooit de keus maken om het ene kind die kans wel te geven en het andere niet. Ik zou die keus niet kunnen maken en ben blij dat ik daar niet verantwoordelijk voor ben.

Deze week woensdag was de nieuwe kok Tia Marlena er. Een hele lieve en hartelijke vrouw. Iedereen die hier “personeel” is wordt hier trouwens Tio/Tia(oom/tante genoemd). Ik moet alleen nog even wennen aan het feit dat ik dus moet reageren als er Tia geroepen wordt. Dit zorgde voor een heel lief momentje toen het zoontje van Werner, Werner jr., mij Tia Eva noemde toen ik blijkbaar weer eens niet reageerde. Sowieso vind Werner jr. Lobke en mij erg interessant. Als hij aan het spelen is op de speeltoestellen voor onze kamers, let hij altijd heel goed op of we wel kijken en zien wat hij allemaal voor geks aan het doen is. Op woensdag hebben we verder een beetje geholpen met het eten voorbereiden en werd ons door Tia Marlena duidelijk gemaakt dat we hier gewoon thuis waren dus dat we lekker moesten doen alsof we thuis waren. Dat geeft toch wel een heel fijn gevoel als iemand zo lief en welkomend is.

Morgen gaan we helpen bij het Community Centre(buurthuis?) Irapay. In het bestuur dat fondsen werft voor Arco Iris zitten verschillende mensen die ook allemaal hun eigen projecten hebben. Siñor Jorge is daar een van en bij hem verblijft de komende maand een Canadees meisje, Rosanne, die even oud is als wij. Zij gaat de komende vier weken Engelse lessen geven aan de kinderen en heeft ons uitgenodigd om te komen helpen aangezien wij hier de komende tijd nog niet heel erg veel te doen hebben. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn.

Voor nu is dit het even. Waarschijnlijk wordt het een lang blog voor jullie om te lezen aangezien het nog wel even kan duren voordat het internet het weer doet en ik het daadwerkelijk erop kan zetten. Mijn excuses, maar dan lezen jullie het maar in verschillende keren.

Kus,
Eva